Forgive me ✔️

🥀3🥀

Εύας POV

Κατέβηκα από το θρανίο και πήγα μπροστά στον καθρέφτη. Έβαλα το χέρι στα χείλη μου. Ήταν κόκκινα και πρησμένα. Ήταν ζεστά. Βγήκα από το δωμάτιο μου και μπήκα στο μπάνιο. Κλείδωσα την πόρτα και άφησα τα πράγματα μου στο καλάθι. Μπήκα στην μπανιέρα και άφησα το νερό να τρέξει πάνω μου. Ήταν ο μόνος τρόπος που με έκανε να μη σκέφτομαι. Να μην τον σκέφτομαι. Το τρεχούμενο νερό επερνε μαζί με τα νεκρά κύτταρα και τις σκέψεις μου. Μόνο που όταν σταματούσα να ρίχνω νερό επάνω μου αυτές ερχόντουσαν και κατέκλυζαν τη ψυχή μου με μαυρίλα.

Βγήκα από το μπάνιο και τύλιξα μια πετσέτα γύρω από το σώμα μου. Πλησίασα τα πράγματα μου και έβαλα λίγο από το λάδι μου πάνω στο σώμα μου. Έβαλα τις πυτζάμες μου και βγήκα από εκεί μέσα. Πήγα στο δωμάτιο μου και κάθησα πάλι στο γραφείο μου. Είδα ένα χαρτί το οποίο ήξερα ότι δεν άφησα εγώ. Το άνοιξα και το κοίταξα.

' το παιχνίδι μόλις άρχισε

Στεφ'

Πέταξα το χαρτί στον κάδο και άνοιξα τον υπολογιστή. Έβαλα μουσική και ακούμπησα το κεφάλι μου πίσω.

(•••)

Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα το παράθυρο. Ξημέρωσε. Σηκώθηκα και πλησίασα τον καθρέφτη. Κοίταξα το είδωλο μου και ψυθιρισα.
"Είμαι καλά" είπα και χαμογέλασα. Πιστευτό.....

Έβαλα πάλι ένα κολάν και μια φούτερ και κατέβηκα κάτω. Έβαλα ένα φρούτο στην τσάντα μου και  βγήκα από το σπίτι.

Ένιωσα ένα χέρι να με ακουμπάει και γύρισα το σώμα μου.
"Ξέρεις η μητέρα σου στεναχωριέται όταν δεν της μιλάς μια καλημέρα δεν θα έβλαπτε" είπε ο Φιλίπ.
"Δεν μπορώ να την αντικρίσω. Είχε τα μάτια της και αν τα δω τα πράγματα θα  γίνουν χειρότερα και μόλις άρχισαν να κλείνουν οι μεγάλες πληγές μου" είπα και προχώρησα.
"Δεν σου είπα να την κοιτάξεις μια καλημέρα σου είπα να της πεις"
"Φιλίπ..... Την αγαπάω αλλά δεν θέλω να καταστρέψω τον εαυτό μου για αυτό καλύτερα ετσι. Και ας πονάμε και οι δύο" είπα και συνέχισα να προχωράω μονη μου.

(•••)

Flashback

Μπήκα σπίτι και κοίταξα την μητέρα μου. Την πλησίασα και είδα ότι έκλαιγε.
"Μαμά τι έγινε;"
"Εύα"
"Μαμά πες μου. Που είναι η Άννα;"
"Αγάπη μου ηρέμησε"
"Όχι όχι δεν μπορεί. Είπε ότι θα μου το πει όταν το νιώσει. Όχι " είπα και έτρεξα στο δωμάτιο μου. Ακούμπησα το σώμα μου στην πόρτα και το άφησα να πέσει κάτω. Τα δάκρυα ήταν πολλα. Δύσκολα έβλεπα. Όλα είχαν θολώσει. Μπήκα στο μπάνιο και άνοιξα το ντουλαπάκι με το φαρμακείο. Πήρα από μέσα ένα πακέτο ηρεμηστηκα και πήγα στον νυπτηρα και πήρα την λεπίδα του κυρίου Κώστα. Κάθησα στο πάτωμα και πήρα ένα χάπι. Πήρα τη λεπίδα και χάραξα μια γραμμή στο χέρι μου.
Πήρα αλλά τρία χάπια και έκανα άλλες τρεις πιο βαθιές γραμμές στο χέρι μου. Αίμα υπήρχε παντού. Άκουσα τη πόρτα να ανοίγει και δύο χέρια με σήκωσαν.
"Όλα θα πάνε καλά.... Στο υπόσχομαι. Δεν θα τη χάσεις. Όχι και αυτήν" είπε η φωνή του κύριου Κώστα. Και είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν ξυπνήσω στο παγερό δωμάτιο του νοσοκομείου.

End of flashback

Μια εβδομάδα μετά μάλωσα με τον Στέφανο και τότε ήταν που ξαναπροσπάθησα να φύγω από τη ζωή. Είχα χάσει τα δύο πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου. Δεν είχα κανένα πλέον. Ούτε τη μικρή μου αδερφή. Ούτε τον κολλητό μου.
Είναι το μόνο που δεν του συγχώρεσα. Ήξερε τι περνούσα. Το είχε ζήσει. Αλλά αντί να είναι εκεί όπως εγώ ήμουν για αυτόν. Αυτός.... Αυτός έφυγε. Απομακρύνθηκε. Ξεκόψε τελείως.

Κοίταξα την πόρτα του δωματίου μου και την πλησίασα. Κατέβασα το χερούλι και κατέβηκα κάτω. Κοίταξα την μητέρα μου και στα μάτια της είδα το πρόσωπο της Άννας.
"Μαμά; Τι μαγειρεψες; Σα να πείνασα λίγο" είπα και με κοίταξε έκπληκτη.
"Έχω γεμιστά αλλά αν θες κάτι άλλο θα σου το κάνω"
"Όχι όχι βάλε μου ένα" είπα και πήγα στην κουζίνα μαζί της.

Γειααα

Σόρρυ που έκαναν καιρό να ανεβάσω είχα πολλές εργασίες να παραδώσω.

Αυτά

Αυτό είναι το κεφάλαιο για σήμερα.
Ελπίζω να σας άρεσε.

Αυταααα

Τα λεμεεε

Αντιοοοο

~Its Evi