E di se ç'eshte me e veshtira?
Te presesh diqka qe e di qe nuk do te vije kurre.
Te mashtrohesh nga maska qe ti e di cila eshte ,por prap zgjedh ta besosh .
Te kuptosh qe ata te cilet ta dhan fjalen ,ishin te paret qe te harruan.
Te dish qe je bere pjese e nje loje pa e kuptuar e megjithate te ka pelqyer dhe ke vazhduar te luash edhe pse e ke ditur se si do jete fundi.
Nje fund ,nje flluske sapuni ,i shperthyer tani me ,e i zhdukur sikur te mos kishte ekzistuar kurre.
E tash,rete levizin ,
koha iken
dielli lind dhe perendon ,
java kalon
muaji zhduket lehtazi pa e kuptuar
e pret qe viti te mos vije.
Pret,edhe kur arsyeja e mund zemren e mendjen.
Pret ,dhe jam e sigurt qe jo nje rikthim fundi flluskash,por nje pendim ne syte e genjeshtres ,mashtrimit ,dhimbjes ,loteve gjate neteve te gjata e pambarim.
Pendim e jo rikthim i asaj qe ke kaluar.
Megjithse je i bindur qe nuk do te vije.
YOU ARE READING
"Përshpërimat e shpirtit të një poetjeje"
Poetry*Highest rank :#6 in poetry "Jo ndoshta nuk di te shkruaj ,por dhimbja me beri poetë " *Nuk mund te perfundoj diçka që gjithmone e kujton... As nuk mund te mos pershperit shpirti i nje poetje te lenduar...
