Futbolun Prensesi || Neymar Jr.

-2-

Merhaba demek istiyordum ,idolüm olduğundan bahsetmek veya onu ne kadar çok sevdiğimi anlatmak ama bunun yerine titreyen bacaklarım ile karşısında sessiz bir şekilde bekledim.

Herhangi bir ses çıkarsam dahi bu kadar sessiz durmamdan daha az garip karşılanırdı.

O ise bu olayı her gün yaşıyormuş gibi kafasını eğdi ve gülmeye başladı. Gözlerinin kısılmasını ve beyaz dişlerinin meydana çıkmasını izledim.

Bu görüntü için ne kadar uzun zamandır bekliyordum?

"Bu çok garip." dedi gülümsemesi durgunlaşmaya başlamıştı. Kafasını kaldırdığında gözleri yeniden beni buldu.

Anlamadığımı belli etmek için kaşlarımı çattım. Aslında karşısında bunu yapabildiğim için bile şaşkındım.

O Neymardı.

Henüz futbola olan ilgim yeni yeni gelişirken babamla birlikte onun maçlarını izlerdim. Santos formasıyla ter döktüğü maçları.

Babam bir gün onun büyük bir futbolcu olacağını söylerdi. Bunu anlamamak için kör olmak gerekirdi. O cidden mükemmel oynuyordu.

Karşısına gelen herkesi kandırmasını hayranlıkla izlerdim. Kimse ondan kaçamazdı, her zaman mükemmel hareketler ile onları alt edip devam ederdi.

Hep bir adım öndeydi.

Maç sonrası verdiği röportajdaki mükemmel cümle hala aklımdaydı "Topla dans ediyorum" demişti "ve kimse adımlarımı tahmin edemez."

Söylediğinin aksine yaptığı her adımı tahmin etmiştim.

Oynadığı her maçı dikkatle izlediğim için önüne çıkan kişilere ne yapabileceğini çok iyi biliyordum ve beni hiçbir zaman haksız çıkarmamıştı.

Her adımını ve taktiğini ezberlemiştim.

Son Santos maçını defalarca kez izlemiştim ve onu taklit ettiğimi itiraf edebilirdim. Şu anki başarımı onun bana öğrettiği sihire borçluydum.

Neymar hayallerime tutunmamı sağlayan bir kaynaktı. Futbol oynamadan önceki hayatını iyi biliyordum ve sadece bu yüzden bile o büyük bir futbolcuydu.

Zor hayat şartlarına rağmen burada karışımdaydı işte, dünyanın en iyi futbolcularından biri ünvanıyla.

Şu an onunla konuşuyor olmam çok garipti. Ben onun maçalarını izleyen küçük bir kızdım, o ise Barselona'da ter döken büyük biri. Şimdi ise karşımda durmuş bana bakıyordu. Üstelik aynı takımın formalarını paylaşıyorduk.

Aynı numaraya sahiptik.

Bu mümkün olabilir miydi?

Kızlar liginin dışına çıkmanın imkansız olduğunu öğrendiğimde Neymar'a olan sarsılmaz hayranlığım biraz olsun sekteye uğramıştı ve bu yüzden kendi yoluma bakmam gerektiğini anlamıştım.

Asla onun gibi olamayacaktım.

Kimse maçalarımı izleyip adımlarıma hayranlıkla bakmayacaktı . Hiçbir küçük kızın babası bu kız bir gün büyük bir futbolcu olacak demeyecekti. Kimse arkasında Grey yazan bir forma giymeyecekti. Sadece kızım diye. Sadece o saçma söylev ve kalıplaşmış fikirler yüzünden. Bu da futbola olan saygımı azaltmıştı ama hırs saygının pekte önemli olmadığını söylemiş ve beni devam etmeye zorlamıştı.