Order of the President (Officer Series #1)

Kabanata 18

Kabanata 18

Friends

"Come on girl! Party ka naman jan, minsan lang yung ganito oh!"

Pinagmamasdan ko ang mga estudyante na sumasayaw sa may gymnasium. This will be our last year end party. We'll seperare our ways na sa college.

"Sa CHC ako, ikaw ba?" tanong ni Avi.

"Sa DHVTUS kaming dalawa ni Raina." si Rain.

"Oh! Sa SMAPC ako." nakita kong sinulyapan ako ni Tel-tel.

"Ikaw Joy?"

"Ah, hindi nako mag aaral. Wala eh, kapos." kibit balikat niya.

"Sean?" napabaling ang lahat sa akin.

"Manila?"

Tumango nalang sila saka tumingin sa mga nagsasayawan. Umalis sina Avi at Tel-tel at nagsasayaw sa dancefloor kasama pa si Joy.

Rain and Raina are silently eating habang ako ay nagmamasid lang sa paligid.

I sighed when I remembered, this is the last day. My last day here in our province dahil bukas na bukas ay aalis na ako patungong manila para makapag aral ng kolehiyo.

Maingay ang paligid, the other college students joined us kaya lalong naging wild ang gabi.

"Nasaan si Renz? It's been while since the last time I saw...him with you guys."

Napaubo ng marahan si Rain kaya inalu siya sa likod ni Raina, sinamaan niya ako ng tingin pero agad ding binawi. Am I missing something?

"Oh! Don't mind me."

Tumayo ako't iniwan sila, dumiretso ako sa may garden at yinakap ang tuhod. Huminga akong malalim at dinamdam ang hangin ng gabing malamig.

Napatingin ako sa umupo kasunod ko, itinuwid nya ang mga paa niya sa damuhan saka tumitig sa langit.

I admire this woman for being a brave and strong person. I can be that brave and strong one, but not all times.

"Hilig mona bang mag isa ngayon?" biglang tanong niya.

"Ah? Hindi naman."

"Kaya pala mag-isa ka ngayon." tumango tango pa siya. "Alam mo, hindi maganda yung sinasarili mo lang ang problema. You have friends to share with."

Nag iwas ako ng tingin sa guilty, ayoko namang mag open sakanila ng mga problema ko dahil alam kong may kanya kanya kaming problema. Ayoko ng dumagdag pa.

"Busy kayo, ayoko namang dumagdag din sa problema niyo."

"How about another friends?"

"I-I don't have other friends." I answered.

Silence.

Walang umimik sa amin pagkatapos, tanging ang malamig na simoy lang ng hangin ang naririnig namin.

"You should tell anyone about your problems, you can't keep it in yourself forever. Para kang nakakulong sa isang sitwasyon na hindi mona matatakasan, ever. And if you keep on doing that," she chuckled a bit saka inayos ang mahaba niyang buhok, "you'll be a masochist like me. It's not that bad actually, it's pretty good. Hindi mona mararamdaman kahit na anong sakit pa. Kasi you're used to it na."

For this night, naisip kong hindi lang ako ang may mabibigat na problema sa mundo. If I choose to stay, siguro hindi ako makakaget over sa mga nangyayari. Mama wants me to be in Manila with my cousins. I still do believe mother knows best.

Tumayo na si Raina saka ipinagpag ang suot niya, she handed her hand to help me up. Inabot ko iyon at nginitian siya. She smiled back.

"I know you're not ready to tell something about your problems. You can always talk to me when you need a friend. Before its too late."

Gulat man ay tumango ako sakaniya, malayong malayo siya sa Raina na nakilala ko. Yung Raina na mapangbara at suplada, but now she looks so soft and kind.

She's really kind, sometimes.

Bumalik na kami sa loob ng gymnasium, saka inenjoy ang buong gabi. Nagsasayaw sayaw narin ako kahit sobrang tigas ng katawan ko.

Duh, ako ang nag organize ng party nato betch.

Teltel is a bit tipsy, Avi slept on our table, si Joy ay sinundo ng kaniyang bagong boyfriend, samantalang si Rain ay sinundo na ni Renz.

I can really feel something about them, dahil noong dumating si Renz ay umalis si Raina.

I looked at Renz, it's not the same feeling any more. Parang wala nalang siya, parang normal na ang lahat.

I wonder what does it feel to see Ryan again? I admit that I still love him. My feelings for him would never change, I miss him so much. Even if he doesn't love me seriously.

I love him seriously, romantically. Na para bang siya na ang naging dahilan kung bakit may gana pa akong pumasok araw araw dahil alam kong siya ang susundo sa akin. He's in my territory and I'm his president even he's older than me.

He obeyed the order of the president, he obeyed my order. I should be glad, but why am I in sadness? Why I'm unhappy?

What am I supposed to do, if the best part of me was him? I'm still contented with my family, friends, classmates and neighbors. But there is still missing.

Sa gabi ding ito ay mag iimpake na ako, I will move to Manila by tomorrow. Lumabas ako ng terrace at pinagmasdan ang mga kumikislap na mga butuin.

Buti pa sila, they are still shinning even at the darkest moment. I still hope I would.

"Ate, pagbalik mo dapat model kana!" tawa ni Keto. Inirapan ko siya habang isinasara ang maleta na dadalhin ko.

"Model? Tignan mo nga ang galaw niya mas matigas pa sayo!" sigaw ni Shane.

"Aba! Bruha ka, anong sabi mo?"

"Tumigil na nga kayo, aalis na si ate oh!" ani Angela.

Nag cross arm pareho ang dalawa, psh. Mga isip bata parin talaga. Yinakap ko sila ng mahigpit saka pinaggugulo ang mga buhok nila. Mamimiss ko mga to!

"Hoy, kayong tatlo ha. Wala munang boyfriend boyfriend, dapat ako muna bago kayo ha?"

"Wala kang jowa ate? Kala ko--"si Shane

"Naku! Kung meron lang pinatarpulin kopa!" tawa ko. But it's a fake one ofcourse.

Ngumiti ako sakanila at yinakap ulit. I have a great life in here, in my hometown.

Kinabukasan, hinatid nila ako sa may istasyon ng Bus. Mahaba habang byahe ang dadaanan ko ngayon.

I smiled at my family and once again hugged them tight. I will miss this place, and I suddenly remembered...

Hindi kona pala siya nakita.

Well, proseso ito ng pag mo-move on. I know I can still love someone there, there's so many fish in the sea and there's so many boys in Manila. If my feelings for him changed, that will be my biggest achievement in life.

Hindi pa naman ako nagmahal pwera sakaniya, he's my first love. Siguro naman meron pang last hindi ba?

"Sean!"

Napatingin ako sa mga tumawag sa akin, I waved at them before hugging.

"Mamimiss ko kayo mga bacteria."

"Gaga! May paalis alis pang nalalaman." irap ni Avi.

"Yaman mo te, Manila pa mag college ha!" si Tel-tel.

"Ingat ka don, bawal pa naman ang tanga tanga don." ani Rain.

"Clumsy din. Wag ka masyadong hambog mapapaaway ka don." Ngisi ni Raina.

"Mamimiss kita, Sean!" Sambit ni Joy.

"Ugok! Di kita mamimiss!" Sinimangutan niya ako kaya natawa ako.

Nagpaalam na ako dahil baka magpunuan na ang mga bus, I waved at them for the last time bago pumasok. Umupo ako sa may tabi ng bintana at pinagmasdan ang papasikat na araw.

The sunrise of today, means another chapter of my life came. Ipinikit ko ang mga mata ko nang umandar na ang bus.