Order of the President (Officer Series #1)

Kabanata 17

Kabanata 17

Game

Sobrang gulo na ng buhay ko! I want to cry so bad but I can't. Hindi ako pinapansin ni Mama after what happened last night!

I am stuck between my love and my family, should I give up my love for the justice of my father's death?

Alam kong hindi pa dapat ako mamili, I don't know what my father did to the Marasigans for them to kill him.

Pumasok ako ng wala sa sarili, dumating ako sa SCO ng hindi namamalayan. Nakita kopang ngumisi si Regine sa pagdating ko.

Ghorl wag mokong simulan, baka ikaw pag initan ko.

Umupo ako sa mesa ko at nagmukmok. How can I handle my situation if I'm too busy? Mababaliw na yata ako sa mga nangyayari. Kung pwede lang humingi ng isa-isa muna, ginawa kona

"Problematic ang President ah, suko kana? Alam mo, ready naman akong mag take over ng position mo--"

"Manahimik ka nga, di kita kinakausap." irap ko.

"Hmp!"

Tinalikuran niya ako at naglakad palabas ng SCO, umirap ulit ako sa kawalan at sinuntok ang mesa ko.

I cried silently dahil hindi kona kaya, agad kong pinunasan ang mga luha dahil baka makita nila akong umiiyak.

Women are brave.

Ginugol ko nalang ang mga oras ko sa SCO, hindi na ako pumapasok dahil dito ko lang naman nailalabas ang sama at sakit ng loob ko. Hindi kami magkikita ngayon... I can't ask things.

Umuwi ako ng maaga, iniwan ang mga kapatid dahil narin sa pagod at sakit ng ulo. Sa kakaiyak ko na dehydrate na yata ang utak ko. Nag vibrate ang phone ko at nakitang nag text doon si Ryan.

Ryan:

Are you home already? Dumaan ako sa school niyo pero wala kana daw.

Hindi ko siya nireplyan, agad akong umakyat sa kwarto at nagbihis. Nakatulog ako sa labis na pag iyak.

"Ate!"

Napabalikwas ako sa pagkakatulog ng biglang may sumigaw sa labas ng kwarto! Nararamdaman kong magang maga na ang mga mata ko pero wala akong pakialam, lumabas ako at nakita sina Keto, Shane at Angela na nakikipag kwentuhan kay Ryan. Hindi ko alam kung anong ire-react ko.

"Ayan na si Ate-luh? Nanood to ng Kdrama!" tawa ni Shane.

"Nagbasa kaya siya ng tragic story sa Wattpad, duh." si Keto.

Hindi ko sila pinansin at diretso parin ang tingin ko sa seryosong si Ryan.

Nagtatalo pa ang dalawa at halos magsabunutan na, kaya pinatigil kona sila. Wala pa si Mama kaya naman hinila kona siya palabas ng bahay.

"Bakit ka nandito?" I asked coldly.

"Galit ka ba sakin? You aren't replying--"

"Obvious ba, Ryan?! Umalis kana dito!"

Ginulo niya ang buhok niya sa sobrnag frustration, namungay ang mga mata nya ng tumitig sa akin, nag iwas ako ng tingin.

"Hey my president, what happened? Why are you so mad at me?"

"Ryan, pwede ba? Ayoko na! I'm tired! Pagod nako sa mga putanginang laro mo!" Sigaw ko sa mukha niya.

Nagulat siya sa sinabi ko kaya saglit kaming binalot ng katahimikan, may mga namumuong luha na sa aking mga mata.

No, I don't want to cry infront of him! They killed my father at iyon ang pinaninindigan ko. I know my father was a good person. Makapangyarihan ang mga Marasigan, walang kaduda duda.

"You're tired? Bakit? Masaya palang tayo hindi ba? Nagseselos kaba doon sa babae kahapon sa may parking? Tell me I'll ripped her head off!"

Tuluyan ng bumuhos ang luha ko, ngayong sakaniya kona mismo narinig na kaya nyang pumatay. Nanginig ang sistema ko sa takot at pagkasuklam.

"Y-You...Y-You can k-kill."

Hindi siya kumibo sa akin, dinuro duro kona siya sa takot na nararamdaman ko. Napapa atras ako sakaniya.

"Get out!"

"No." matigas niyang sambit.

Huminga akong malalim saka siya hinarap, "Anne Marie Sean Silvestre, that's my name so let's end this game!"

Kung alam niya lang na natalo ako dahil nahulog ako sakaniya malamang hindi niya ako hahayaang makaalis pa because of their revenge. I don't know if he only played with me para manakit din o may kung ano pa.

Buong gabi akong umiyak sa nangyari, hindi pa ako kinakausap ni Mama.  I want to fix my relationship with her because she's the only guardian I have and I don't want to lose her.

"Ate, you okay?" tanong ni Keto ng pumasok siya sa kwarto ko. Agad akong nagpunas ng luha. Hindi kami pare-parehong pumasok sa school, hindi ko alam bakit sila gumagaya sakin.

"Alam mo ate, everything happens for a reason. Malay mo lahat ng nangyayari may dahilan." Sinamaan ko siya ng tingin sa sinabi, pero tumawa lang ito. "Mag ayos ka na nga! Mas gusto ko ung tomboy kong kapatid kesa sa ngayon, babaeng babae na te! Wait, sipon mo oh!"

Sinapak kona siya dahil kung ano na ang pinagsasabi niya, tumawa pa ang ugok! Pakyu tanga.

Ilang araw na akong absent, hindi na rin nagparamdam sa akin si Ryan. Maybe he's planning to have a victory party dahil nakaganti ulit sila? But how come na maghihiganti sila if they killed my father? Ugh!

Sinuntok ko ang cabinet ko at nagkaroon ito ng gasgas, I should be happy now pero bakit ako nilalamon ng kalungkutan?

Maybe we shouldn't be afraid pf being unhappy, sometime unhappiness teaches you what happiness cant.

Napangiti ako ng mapait, hindi man lang nalaman ni Ryan ang nararamdaman ko sakaniya naghiwalay na agad kami, ni wala man lang kaming naging label. Sinisisi ko ang sarili ko dahil sa sobrang pagpapakipot k yata nawalan na kami ng chance.

I guess the saddest and hardest part of this game is when you fell in love with your partner and love each other, hindi naman kasi ako manhid para hindi maramdaman iyon o sadyang niloloko niya lang ako?---and then the worst is,

Minahal mo kahit bawal, pero  itinigil dahil kailangan.

Our game sucks, pinaglaruan talaga namin ang mga sarili namin. Napakadaming bagay na gusto kong itanong at maliwanagan, but I'm sure it takes time and I should wait.

Because every wait has its worth.