Order of the President (Officer Series #1)

Kabanata 36

Kabanata 36

Tragedy

"Sean!"

Napabalikwas ako sa pagkakatulog nang marinig ang malalakas na kulubog sa pinto ng kwarto ko, agad ko itong binuksan at bumungad sa akin ang galit na galit na si Mama.

"Ano tong nabalitaan ko na nakipagusap ka doon sa Marasigan na iyon?! Hindi ba sinabi ko na bawal kayong maglapit sa isa't isa!"

Pumikit ako sa huminga ng malalim, "Ma, wala naman silang kasalanan sa pagkamatay ni Papa--"

"Kita mo na?! Nalason na niya ang utak mo, goodness Sean! I thought you're smart? Where's your brain now? Nasa puso?!"

"Ma! Makinig ka, huwag kanang maging bulag sa nakaraan! Hindi nila kasalanan iyon dahil may ibang taong gumawa noon!"

"Ngayon sinisigawan mo nako?! Iyan ba ang naimlluwensya sa iyo ng Marasigan na iyon?! Mag impake ka at aalis na tayo ng La Candaba! Ipagbibili kona ang bahay--"

"Ma! Bakit ba ayaw mong makinig?! Wala silang kasalanan! May isang taong gumawa noon ma! And that is your stalker! An anonymous one! What do you keep on blaming the Marasigan, huh?"

Tumulo ang luha ni Mama na ikinasakit ng puso ko, this is the first time again to see her crying. The last time I saw her is when she's grieving for my father's death.

"A-Anak, ayoko lang naman na mawala ka din sa akin. The Marasigan's are the one who cause all of this! Why can't you analyze what happened huh? Laging naroon ang mga Marasigan kapag may nangyayaring di maganda! Don't tell me coincidence lang ang lahat?" she angrily said.

Tumango ako sakaniya, "Yes ma, dahil nandoon lang si Ryan kasi absent si Engineer Paulo. Ma please."

"Ewan ko sayo, Sean!"

She left me empty. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin kay Mama ang lahat ng hindi siya nasasaktan. She didn't want to accept the reality.

Pumunta nalang ako sa Site at doon na muna nanatili, Ryan is there too. Siya na ang pumalit kay Engineer Paulo dahil nasa siyudad daw ito at may malaking offer. I wonder if Ryan has a bigger offer than my hospital? I think so, he's the best of their batch.

"You okay?" he asked. I just smiled at him, "Come on baby, what is it?"

"Nag-away kasi kami ni Mama, nalaman niyang nag-uusap tayo."

Tumango lang siya. Tinanaw ko ang mga nag aayos sa site at ang mga nagbubuhat ng mga hollowblocks. Lumapit ako doon at pinagmasdan ang mga pinapatong patong na bakal at semento.

Nasa loob na ako ngayon at kita ko ang mga tao sa itaas. Kumaway sila sakin kaya ako ngumisi at tumango sakanila. Ryan is just there behind me.

"I wished everything will be fine. " He said. I faced him,

"Everything will be. Can you...still wait?" I asked.

"Even if it takes forever." he smiled.

"Engineer! Ma'am!"

Nilingon ko ang mga nasa labas na sumisigaw. And then I just felt Ryan over me! Nagsibagsakan ang mga bakal at hollowblocks sa amin. And everything went black.

Unti-unti kong idinilat ang mga mata ko, sobrang sakit at bigat ng katawan ko pero wala akong ibang nagawa kundi ang mag mulat.

Puting paligid ang sumalubong sa akin, I know where I was. Mama is crying on the sofa of my room, inaalu siya ng mga kapatid ko. Angela noticed that I'm awake kaya agad nitong tinawag si Mama.

"A-Anak, I-I'm sorry!" She hugs me why wiping her tears, "This is all my fault!"

"H-Hindi mo kasalanan, ma."

"P-Pero ako ang dahilan kung bakit ka nagpunta ng site! Look at you! You have a bandage on your head! Buti nalang at hindi ka napuruhan!"

Nanigas ang buong katawan ko at napatitig lang sa kisame, napuruhan... Si Ryan!

Umamba akong tatayo kaya nagpanic ang mga kapatid ko pati narin si Mama.

"Ate!"

"Si Ryan! Napuruhan si Ryan!" I cried. "Si Ryan! I need to see Ryan!"

"Ate, it's better for you to rest. Please--"

"No! Pupuntahan ko si Ryan!"

Humagulgol si Mama, kaya napatingin ako sakaniya. Nakaupo na ako ngayon at nilalabanan ang sakit ng katawan. Nagsimula ng tumulo ang mga luha ko.

"S-Si Ryan?" I asked them.

No one answered me kaya lalong tumulo ang mga luha ko.

"Nasaan si Ryan?!"

"Ate nasa ICU siya! So please rest--"

"I-I...C...U."

He's in critical condition! Napahagulgol na rin ako sa nalaman! Bakit? Bakit hindi niya ako kasama?!

Days after, I feel better. Pero hindi parin ako makalakad dahil narin sa may benda ako sa paa dulot ng pagbagsak ng  hollowblock sa may paanan ko.

Hindi ko kinausap si Mama pagtapos, I want to blame her but I couldn't. She didn't at fault. Nagpadala ako kay Keto sa may ICU at nakita kong naroon nga si Ryan, punong puno ng aparattus ang kaniyang katawan. Tears filled my face.

Nakita kong dumaan si Doc Cuellar, nakipagkamay siya sa akin.

"I thought you'll be here for the second time to work, not as a patient." Biro niya.

"Well, hindi natin nalalaman kung kailan ang aksidente. But I'm willing na magtrabaho after I discharged habang hinihintay ko ang safe na hospital na pinapatayo ko." I answered tumango siya sa akin saka nagpaalam.

Pinagmasdan ko lang si Ryan sa loob, I can't be near him baka hindi ko makayanan ang sarili ko. He always saves me after all. He always does.

Dumating si Mayor Marasigan saka ako tinapunan ng tingin, I'm just here on my wheelchair staring at him with his wife.

"How's my son?" he asked.

"I don't know po. I'm here as a patient too, not a doctor."

He just smiled at me ganoon din ang kaniyang asawa. Pumasok sila pagsuot ng PPEs saka tinignan ang anak.

Umiyak ulit ako habang tinitignan ang kalagayan ng minamahal. Inalis na ako ni Keto doon nang nakita niyang sobra na ako sa pagaalala at sa emosyong nararamdaman.

I slept the whole day saka lang ako ine-examine ng kasama kong doctor. Mama was looking at me nguni't hindi niya ako kinakausap.

At night, I secretly went to Ryan. But when I'm on the way to the ICU, I saw someone enters the room. Agad akong pumunta doon, I was shocked when I saw who is it!

Impossible.