Owned by Grey (ASHLEY 2) ☑

Chapter 24

Chapter 24

Hindi ko alam kung ano bang klaseng expresyon ang nasa mukha ko ngayon na dahilan para maging parang takot ang mga empleyadong nadadaanan ko. Halos mautal pa sila tuwing bumabati na syang tinanguan ko lang.

I didn't smile, I just cant. Hindi mawala sa isip ko ang mga narinig ko kahapon sa cr. Siguro nga yun ang rason. Mali. Kasi yun naman talaga ang rason.

"Cheer up." Bulong ni Pitter na nasa gilid ko lang mula pa kanina ng makapsok ako dito.

"I'm trying." Malamig kong tugon. At nauna ng lumabas ng bumukas na ang pinto ng elevator. 

Halatang nagulat ang lahat ng makita ako, at di ko maipinta ang mga mukha nila ng makita nila si Pitter na kasabay ko. Alam kong hindi ako nag-iilusyon ng makita ang pagka-ayaw nila sa nangyayari, di ko man alam ang rason pero hindi ko nagustuhan ito.

"G-good Morning, miss.." bati ng sekretarya ko.

Tumango lang ako sa kaniya at dumiretso na sa opisina ko. Agad kong pinakawalan ang isang marahas na hininga ng masara na ni Pitter ang pinto. Dumiretso ako sa swivel chair ko at agad na binuksan ang laptop, I was about to open my email account when Pitter closed my laptop and look at me like he is accusing me something.

My brow arched. "What?"

"What happened, Mes? You seems to be not in a mood. "

I sigh heavily. "Wala naman."

"Do not lie to me, I know you too well, mes. And I can tell that your lying now."

Hindi ko alam kung bakit bigla ko nalang syang tiningnan gamit ang naiiyak kong mga mata. Agad akong nag-iwas ng tingin ng akmang lalabas na ang mga luha ko. Agad ko itong pinunasan gamit ang likod ng palad ko. "Im just... ahm, stressed. Ang gulo gulo ng isip ko, but dont worry ,ill.. ill be fine."

Bat ba ako naiiyak? Dahil ba maaring may pamilya na nga si grey? Damn it. Alam ko naman na pwedeng ganito ang maabutan ko pero heto ako umaasa na hindi at ngayon na  parang totoo nga bat di ko matanggap! This is so fool of me. At kung totoo ngang may pamilya na sya, ay wag sana akong gawing kabit ng lalaking iyon! 

I wont be! Never! Kung totoo mang may pamilya na sya babalik kami ni nic sa Singapore at papakasalan ko na talaga si pitter! And i will forget about him! Everything about him! At mamamatay syang di alam na may anak kami!

Napatakip nalang ako ng mukha ko gamit ang sarili kong mga pad at nagpatuloy sa pag-iyak. Naramdaman ko nalang ang maiinit na palad ni pitter na humahagod sa likuran ko.  Somehow i felt relieved that I have someone like Pitter, but not comfortable enough.

Madalian kong pinahiran ang luha ko ng may kumatok sa aking pinto. Agad na hinarangan ako ni Pitter ng bumukas ang pinto.

"Yes?"

"Sir Pitter 5 minutes nalang po at magsisimula na ang meeting niyo ng mga boardmemebers."

Hindi ko kita ang nagsasalita dahil nasa harapan ko si Pitter. He knows I hate it when people can see me cry. Alam na alam niya iyon dahil sa kaniya lang ako umiiyak, sa kaniya lang.

"We'll be there." Pitter answered for me.

Ng magsara na ang pinto ay saka pa ako hinarap ni Pitter. Hindi ko sya tiningnan dahil alam na alam ko na ang mata na nakatingin sa akin ngayon. Awa.

Agad akong tumayo at inayos ang sarili. I took a deep breath before looking at Pitter. At tama nga ako. He is pitying me. At ayaw ko nun. Tinaas ko ang isang kilay ko at saglit na tiningnan ang pintong nasa likuran niya.

"Lets go." Sabi ko at dire-diretsong lumabas ng opisina ko.

I can feel the employee's gazes, but i have no time to care. Tiningnan ko saglit ang relo ko at ng makitang isang minuto nalang ay agad agad akong nagmadaling naglakad. Pagkapasok ko ay agad bumungad sa Akin ang mga pamilyar na mukha, lalong lalo na ang mukha ni mr.Martinez na nakangisi na ngayon habang nakatingin sa akin, tipid akong ngumiti sa lahat habang naglalakad papuntang harapan.