***
"Nabzı atmıyor." Birkaç adım geriledi. Elindeki kırık şişe parçası kayıp yerle buluştu. Ellerine bulaşan kan lekesini ne yapacağını bilemez bir halde üzerine sürdü. Yüzündeki korku ifadesi, gözlerindeki kızarıklık her an ağlayabilecek olduğunun...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Özgür'den
Kapımın alacaklı gibi çalınmasıyla elimdeki şişeyi bırakıp oturduğum koltuktan kalktım. Kapıya yöneldiğimde gözüm duvardaki saate takıldı. Gece 12'ye geliyordu. Babamla annemin tatilden bu kadar erken döneceğini düşünmemiştim. Dönseler bile bu saatte gelip bu şekilde kapıyı çalacaklarını sanmıyordum.
Kaşlarımı çatarak kapıyı açtığımda karşımda bana ateş saçan gözlerle bakan bir Melis görmeyi beklemiyordum.
İçeriye davet etmemi beklemeden beni hışımla omuzlarımdan itip üzerime yürümeye başladı. Beklemediğim için birkaç adım geriye doğru sendelemiştim.
"Bana söz vermiştin! Söylemeyecektin!"
Tekrar ittirmeye yeltendiğinde iki elimle bileklerini sertçe kavradım.
"Neden bahsediyorsun sen?" Kafam yerinde değildi. Canını sıkacak bir şey yapmıştım ama şu an adımı sorsalar bile cevap verebilecek konumda değildim.
Bileklerini ellerimden kurtarıp yüzüme baktı.
"Anahtarları sırf sana iyilik olsun diye almadım ben, Özgür! Karşılığında seninle bir anlaşma yapmıştık." Duraksayıp sinirle güldükten sonra devam etti.
"Ama sen anlaşmaya sadık kalmadın. Neden şaşırıyorsam ki zaten? Senin bir nedene bile ihtiyacın yok, birine kötülük yapmak için."
Alayla gülüp ona doğru adımladım.
"Benim evime bu saatte bu şekilde gelip posta koyamazsın kızım. Ya şimdi gidersin ya da ben seni zevkle gönderirim."
Geri adım atmasa da bu tavrımın onu ürküttüğünün farkındaydım. Bir şey söylememesine karşılık sözlerime devam ettim.
"Ayrıca, birincisi sana söz falan vermedim. İkincisi-"
Sözümü yarıda kesip araya girdi.
"Sana öyle bir şey yapacağım ki Özgür," aklına bir şey gelmişçesine gülümsedi.
"bu geceyi unutma." Bir şey dememe izin vermeden kapıyı çarpıp çıkmıştı bile.
"İkincisi babana ben söylemedim."
Emre'den
"Sen Arda'nın sınıftan arkadaşısın değil mi? Okulda birkaç kez görmüştüm seni."
Uraz, bize doğru gelip elini uzattı. Güçlükle gülümseyip uzattığı elini tutup hafifçe sıktım.
"Evet, öyleyim. Sen de abisi olmalısın?" Kafasını sallayıp onayladıktan sonra bakışları Gül'e kaydı.
"Seni daha önce görmemiştim. Aynı okulda mısınız?" Uraz'ın sorusuyla Gül'e döndüm.
"Aynı sınıftayız." Uraz, elini benden çekip bu kez Gül'e uzatmıştı.
