Escaping Lies

Chapter 5

Chapter 5

"D-david"

Nagugulat man ay biglang napangiti ang lalaking nasa harapan ko. Sino nga bang mag aakala na dito ko pa 'to madadatnan.

Hindi na ‘rin ako magtataka kung bakit siya pinaguusapan ng mga tao, dahil totoo naman. Mayroon talaga sa lalaking ito na makakakuha ng interes mo!

Ganoon na lang kabaliw agad agad ang mga estudyante dito, dahil na rin siguro sa itsura at appeal na meron ito. Kung ako nga din ay ilang beses ko na inisip ang lalaking ito dahil lang sa simpleng interksyon ko sa kanya, kaya ‘di na kataka taka na mabighani niya ang estudyante dito sa tindig pa lamang!

"So, you remember me huh? The girl in the park, right?" nakataas ang gilid na labing sabi nito.

‘Di ko naman maiwasang ‘di pamulahan ng mukha dahil sa sinabi nito. Baka akalain niya ay iniisip ko siya! Which is true. Well, yeah.

"Y-yeah, I remember you 'coz you just let me borrowed your handkerchief, even though I am just a mere stranger to you," nahihiyang saad ko.

Aba't, kelan pa 'ko naging mahiyaan? All my life I didn't even felt a single embarrased on the eyes of the people, only to him.

Napataas ang kilay niya na tipong naalala niya na nagpahiram nga pala siya ng panyo, "Yeah, my Mom actually asked, why my handerkerchief was not completed, and one was missing, which is the one I let you borrowed," natatawang saad nito marahil ay naalala ang senaryong iyon.

Wow, mother's boy huh? I don't know but on my perception, it's sweet if the boy is close to his mother, as I always read in the book, you are lucky if you found one of them. If they can respect their mother, they know how to respect other woman too, so it's like a big turn on to me.

Napailing na lang ako sa naiisip. Anong turn on, turn on! Kakasabi mo lang na weird si Riane pero eto ka ngayon, umaaktong weird ‘din!

"Oh, sorry. By the way, here, thank you for letting me borrowed it for a while. Don't worry it's clean and neat," natatarantang kinuha ko ang panyo sa bag ko bago ibigay sa kanya.

Natawa siya na animong nakakatawa ang inaasta ko sa harapan niya, "Thanks also, and your welcome Ms. park girl!" kumindat pa ito bago nagsimulang tumalikod.

Wait, what? What did he just called me? Ms. park girl? So corny!

Bakit lagi niya akong tinatalikuran at nauunang umalis?

Napairap na lang ako sa baliw na lalaking 'yon na tila bang nakahinga na ako ng maluwag dahil nakita ko na siya at naisoli ko na ang panyong ipinahiram niya.

Doon ko lamang ‘din siya napagmasdan. Kahit nakatalikod ito, ang tindig niya ay lalaking lalaki. Halatang malinis ‘din ito, at parang hindi nadadapuan ng alikabok sa sobrang puti ng uniform niya. Noong nakita ko siya na nakasimpleng damit ay nakaagaw na ng pansin, pero di ko din alam na mas nakakaagaw pala siya ng pansin kapag naka uniform!

Sinisigaw din dito ang karangyaan base sa suot nitong alahas at kung paano ito umayos sa harap ng mga tao.

I just stared at his back until he disappeared.

Tutal ay wala naman na akong gagawin kaya't napagpasyahan ko na lang na mag mall muna. Hindi ko inabala si Riane na tawagan dahil alam kong busy din 'yon sa bahay nila.

Gabi na akong nakauwi dahil nagpaikot ikot lamang ako at bumili 'din ng mga bagong damit. Pagdating ko sa bahay ay hindi ko ineexpect na maabutan ang magulang ko 'don. It's so unusual for them to be here at this hour! Nakakapagtaka dahil kanina pa silang umaga ganito.