Escaping Lies

Chapter 11

Chapter 11

"Alam mo ba tita, itong anak mo nagdadalaga na," kinikilig na sabi niya. "Mukhang hindi nga ata 'to malungkot e--- Aray! Ano ba! ‘Di naman siya inaano e." nakangusong sabi niya habang nakatingin sa akin ng masama.

"E kung busalan ko kaya yang bibig mo? Walang sinasabing maganda e." inis na sabi ko.

Kanina pa kami dito sa hospital dahil sabi nga niya dadalawin niya daw si Mommy. At ‘yun nga, bago kami makapunta dito inabot siya sa'kin ng sapak, sabunot, at kurot.

Kainis kasi.

"E kung yung labi ni gwapo ang bumusal sa labi mo, para ‘di ka na magreact sa sinasabi ko?" pangiinis pa niyang lalo.

"Ikaw Riane, kung ‘yan lang pinunta mo dito pwede ka nang umalis!"

She pouted, "Why? I just want to tell tita what happened to you while she's here ah. I'm just concerned."

Kunwaring nagulat ako sa sinabi niya, "Really?" she nooded. " Pwes, amplastik ng concern mo! Halata namang nilalaglag mo ko kay Mommy!"

Tumawa naman siya, "Why? Afraid that tita might know? The one and only daughter of Moreno nakahanap ng katapat?"

"Ewan ko sayo! ‘Di ka nakakatulong."

Tumawa na lang siya at patuloy nagkukwento kay Mommy na para bang kinakausap talaga siya nito pabalik. Tumayo naman ako para kumuha ng prutas. Bigla akong nagutom.

Habang kumakain hindi ko mapigilang isipin ang nangyari. Hindi naman ako assuming but based on what David gestures, I don't know if he's up to something.

Paasa lang ata yung lalaki na 'yon. Pa-fall!

"Hoy!" muntik ko nang malaglag yung plato dahil sa sigaw niya. "Kanina pa kita tinatawag! Kung sino sino nanaman iniisip mo!"

Napakunot ang noo ko, hindi ko namalayang napalalim na ang pag iisip ko, "What? Hindi ko iniisip 'yon ‘no!"

Ngumiti naman ng nakakaloka itong babaeng 'to, "Weh? Wala naman akong sinabing pangalan pero may naisip ka pa 'rin talaga! Naks, tinamaan na si Moreno."

Inirapan ko na lang siya, ‘di naman ako mananalo dito, "Why ba? Why are you calling me?" pang iiba ko.

"Sabi ko anong oras na ba kako! Baka pagalitan ako ni Daddy, e."

Kahit ayoko, ‘di ko maiwasang mainggit. Buti pa siya. Nag aalala na, may magulang pa.

I glimps at my watch and realize that it's already evening. Riane needs to go home na nga.

"Gabi na nga, umuwi ka na. Okay na ‘ko dito, I'll jist wait to Aunty, then I'll go home after."

"You sure?" paninigurado pa niya. I nooded at her. "Hm, okay. Text me if you're home already, a'ight?"

I nooded again, "Okay, got to go! Take care. Bye!"

"Yeah, you too."

We bid our goodbyes and I just heard the door closed. I sighed. Another tiring day for me. I don't know, how many days these will long, but I need to be strong. For my Mom, for Dad, and for myself.

Weeks passed by like that. Hindi ako tinigilan ng bwisit na lalaking 'yon at pati ni Riane. Magkadikit ata ang bituka nila at wala silang tigil sa pangiinis at pagsira ng araw ko.

Mom is still on coma. There's still no sign of when will she wake up. Our business is now managing by my Aunts and Uncles. Pinagtutulungan nila dahil wala naman daw akong alam do’n at isa pa bata pa ‘ko.