Rehine Aşık ( Askıda )

25-Ozan'ın Sırrı

Özge bu kadar hırpalanmanın sonucunda daha fazla uyanık kalamamış ve sabaha karşı kendini uykuya teslim etmişti. Ozan ise hiç uyumamış öylece oturmuştu. Hâlâ Özge'e bunu nasıl yaptığını düşünüyordu? Kıza yaşattıkları aşkından falan değildi elbette bunu kendide biliyordu. Elleriyle yüzünü kapadı ve bedenini geriye doğru attı. Eski kanepe ona gıcırdayarak cevap verdi. Kendi kendine dürüst ol dedi. Özge, Uras değil de başka bir adamla birlikte olsaydı yine bu kadar mücadele eder miydin? Cevap bariz bir şekilde netti. Sesli bir şekilde kendine cevap verdi "Hayır!"

Babası ölene kadar, Tolga ile arası çok iyiydi. Abisi onun için bir liderdi. Örnek aldığı, özendiği tek kişiydi. Çok akıllıydı. Sadece derslerde değil her konuda iyiydi. Babalarının yüzünü pek göremediğinden, abisi Ozan için her ikisi de demekti. Sonra babaları öldü ve Ersin Kaya gelip Tolga'ı aldı. Onu Uras'a uşak yaptı. Tolga, Uras için çalışmaya başlatıktan sonra asla eskisi gibi olmadı. Ozan'a karşı her zaman mesafeli davranıyor onu kendinden uzaklaştırmaya çalışıyordu.

Ne kadar hatırlamaktan nefrette etse zihni onu eski anılarına götürmüştü. Babaları öldükten sonra, anneleri resmen yoldan çkmıştı. Kendini alkole vermişti ve sokakta tanıştığı bir adamı eve almıştı. Adam, evi kendi meyhanesine, kumarhanesine çevirmiş, annesi ile birlikte her türlü pisliği Ozan'ın gözü önünde yaşamaya başlamıştı. Ozan birden titremeye başladı. Hayatının en karanlık gecesini hatırladı. Annesinin alkolden baygın düştüğü gece, adam Ozan'ın odasının kapısını tıklatmıştı. "Delikanlı" Ozan adama "Defol" diye cevap verdikten sonra yorganını geri kafasının üstüne çekmişti. "Annen iyi değil bir gelip baksan diyorum!" Ozan yine bağırdı. "Ona bir şey olmaz!" Adamın sesi daha da endişeli gelmeye başladı. "Ölmüş olabilir!" Ozan aniden yataktan fırlayıp kapıyı açtı. Adam zafer kazanmışcasına pis bir şekilde sırıtıyordu. Ozan "Ne diye gülüyor..." derken adam eliyle ağızını kapatıp, Ozan ile birlikte odaya girdi. "seni ilk gördüğümden beri benim ufaklık seni arzuluyor!"

Ozan kendine tokat attı. O gecenin devamını hatırlamak istemiyordu. Henüz daha çocuk yaştayken o adamın ona yaşattığı acıyı yıllarca bastırmıştı. Şimdi neden hatırlıyordu ki? Aynısını Özge'e yaşattığı için olabilir miydi? Birden ayaklandı. "Off!" dedikten sonra Özge'nin uyuduğu odaya ilerledi. Daha fazla kendi ile iç hesaplaşma yaşamak istemiyordu.

Kapının önünde öylece dururken yine anıları gözünün önüne geldi. Adamın tecavüzüne uğradıktan sonra evden kaçıp abisine gitmişti. Saatlerce kapısının önünde oturmuştu ama Tolga gelmemişti. Tolga hep, Uras'ın yanındaydı. Bu yüzden başına ne geldiyse, hepsinin sorumlusu Uras'tı. Kapıyı araladı ve Özge'i uyurken gördü. Önce abisi, sonra sevdiği kız... Olmaz anlamında başını salladı. Özge'i o kadar kolay kaybetmeyecekti.

Odaya girdi ve Özge'nin yanına kıvrılıp belinden sarıldı. Özge tuhaf bir şekilde kendini Uras'ın evinde onun yanında gibi hissetti ve uyku sersemi "Uras" diye mırıldandı. Ozan yavaşça kendini geri çekti "Uras burada değil" dedi. Özge uyandı ve irkilerek Ozan'dan uzaklaştı. "Defol git yanımdan" Ozan sırt üstü uzanıyordu ve ellerinin karnının üzerinde birleştirip, tavana bakarak konuştu. "Olmaz." Özge ayaklandı. "İyi sen yat burada ben içeri giderim." Ozan hızlıca yerinden fırladı ve kapının önünde durup kollarını açtı. "Yapma" derken gözleri kızarmıştı. Özge şaşırarak yüzüne baktı. "Ne bu şimdi?" Ozan ağlayarak, "lütfen" dedi. "Ozan çekil önümden!" Ne olursa olsun Özge, yufka yürekli bir kızdı ve Ozan'ın bu haline acımaktan kendini alıkoyamıyordu. Buna rağmen sert tavrını korumak için kendini zorluyordu. "Sende beni yalnız bırakıp, Uras'ın olma." Özge yüzünü buruşturdu. "Ne saçmalıyorsun sen ya?" Ozan karşısında tıpkı küçük bir çocuk gibi durmuş, korku dolu gözlerle bakıyordu. Ağlayarak olduğu yerde çömeldi ve elleriyle başını tutup kendini sallamaya başladı. "Yalnız bırakma beni" "Yalnız bırakma" "Korkuyorum." Ozan'ın bir çeşit sinir krizi yada atak geçiriyordu ve Özge onun bu halini ilk defa görüyordu.