Rehine Aşık ( Askıda )

2-Mafyanın oğlu?

Özge, Uras'ın önüne limonlu sodasını koyarken "sadece bununla yetinmek istediğine emin misin?" diye sordu. Uras gülümsedi. "Evet, yeterli." Özge kendi yemeğinide getirdikten sonra Uras'ın karşısına oturdu. Son derece şık gözüken bu adamın dün gece nasıl o hale geldiğini çok merak ediyordu. Acaba sormalı mıyım derken, Uras sorusunu sordu. "Okuyor musun?" Özge başını salladı ve lokmasını yuttuktan sonra "Evet, üniversiteye gidiyorum. İktisat 2.Sınıf" dedi. "Bir yandan da burada çalışıyorsun." Özge yine başıyla onayladı. "Sen kaç yaşındasın ki?" Ardı ardına gelen sorular Özge'ye kendini biraz tuhaf hissettirmişti. "20" Uras hüzünlü bir şekilde başını salladı. "benden 7 yaş küçüksün ve oldukça yorucu bir hayatın var" İşte yine birisi Özge'yi zayıf görüyordu. "Olsun ben halimden memnunum" sesi kendinden emin çıkmıştı. "Daha çok gençsin eğlenceli şeyler yapmak istediğin olmuyor mu?" Özge omuz silkti. "Hayır, olmuyor." Uras tekrar ağzını açacakken, Özge ondan önce davrandı. "Dün gece nasıl o hale geldin?" Bunu sorarken gözü Uras'ın morluklarına takılmıştı. Gülümsedi. "Ülkenin en tehlikeli adamının oğluyum." Aslında bunu söylememesi gerekiyordu ama Özge'ye yalan söylemek içinden gelmiyordu. Özge sakinliğini koruyarak "Nasıl yani? Mafyanın oğlu falan mısın?" diye sordu. "Evet aynen öyle" Özge kıkırdadı. "Benimle kafa bulma, öyle bir şeyi bana neden söyleyesin ki?" Uras'ın cevabı netti. "Sen tanımadığın birine neden yardım ettiysen o yüzden." Özge sebebini bilmediği bir şekilde utandı ve kızardı. Uras devam etti. "Üyesi olduğum aile son derece karanlık ve kötü işlerin üzerinden para kazanıyor. Aynı şeyi bende yapıyorum." Özge sadece "mesela?" diye sordu. "İnsanlara borç para veriyorum sonra onlardan daha fazlasını, hatta herşeylerini alıyorum. Aslında en masum işi ben yapıyorum" Buna gerçektende inanarak sırıttı. Birine yardım ettim oda potansiyel suçlu çıktı diye içinden geçirdi Özge.

Uras, Özge'nin iri mavi gözlerine baktı "yoksa böyle bir adama yardım ettiğin için pişman mısın?" Özge omuz silkti ve "hayır" dedi. "Neden pişman olayım ki? Her insanın kötü ve iyi yanları vardır. Dün gece seni gördüğüm anda yardım etmemeyi yanından öylece yürüyüp geçmeyide düşündüm. Bu da benim kötü yanımdı. İyi yanım ise o adamın sana ihtiyacı var ona git, gülümse ve yardım elini uzat dedi. İyi yanımı dinledim" Uras yine dayanamadı ve Özge'nin yanağını okşadı. "Kötü yanın bile fazla iyi" birden masadan kalktı. Ceketinin iç cebinden bir kartvizit çıkarttı ve Özge'nin önüne koydu. Burada telefon numaram ve iş yerimin adresi yazıyor. Eğer seninde bir yardıma ihtiyacın olursa hiç çekinme." Özge kartı eline aldı ve "Teşekkür ederim" dedi. Uras göz kırptı ve kafetaryadan ayrıldı. Özge kartı inceledi. "Uras Kaya - Finansal Danışman" Sırıttı ve kendi kendine "yaptığı işe süslü bir isim bile takmış" dedi.

Özge'nin çalışma arkadaşı vardıyasını ona teslim ederken, "kim bu kodoman abi?" diye sordu. "bir tanıdık" Arkadaşı buna pek inanmamış gibi bir tavır takındı. "Nerdeyse üç saat seni bekledi" Özge beline önlüğünü bağlamakla uğraşıyordu ve cevap vermedi. Arkadaşı buna bozulsa da "Neyse sana iyi çalışmalar." diyerek çıktı. Kafetarya akşam dokuza kadar yoğun oluyordu ve nefes almadan çalışıyordu. Saat dokuzda aşçı gece için yaptığı yemekleride bitirip çıkıyordu. Aşçı kafetaryayı terk ederken sadece iki müşteri oturuyordu. Özge artık biraz dinlenebileceğine karar verdi ve kasanın arkasına geçip oturdu. Gece çalışmak her ne kadar zor gibi gözüksede çok az gelen giden olduğu için fazla yorulmuyordu. Tek problem uykusuz kalmasıydı.

İlerleyen saatlerde kafetaryada kimse kalmayınca ders notlarını çıkartıp çalışmaya başladı. Aklını derse ancak on dakika verebildi. İçi geçiyor, esniyor ve gözleri kapanıyordu. Yavaşça kafasını masanın üstüne bıraktı. Şangır şungur bir ses koptu ve aniden uyanıp ayaklandı. Kafetaryanın tavana kadar yükselen büyük camı kırılmıştı. Etrafa kimseler yoktu. Koşarak dışarı çıktı. "kim yaptı bunu?" diye bağırdı. Tam o sırada herşey karardı.