Flowers Are Dead 🌺 [BİTTİ]

~RYAN~

Eve döndükten sonra kapıda annem benim suratımı farketmişti. Gözlerim şişti ve üzgündüm.

Tatsızlıkla ödevlerimin başına oturmuş ve çözmeye başlamıştım. Kapıyı tam kapatmayarak küçük bir aralık bıraktım, eğer ev halkından birisi seslenirse diye, çünkü seslenirlerse duymazdım. Ve azar  yeme havasında olduğumda söylenemezdi.

Bir süre sonra o aralıkta bir el ve iki göz gördüm, daha doğrusu sezdim. Bakışlarım kapıya döndüğünde biraz kırışık ve nemli elleri, kaş çatmaktan iki göz arası çizgi oluştuğu annemi gördüm. O da benim baktığımı anlayıp hafifçe tebessüm etti. Bende halimden memnun gibi, duygularımı inkâr eden sevimli bir gülümseme koydum. Annem kapıyı kapatıp gitti. İnce duvarlardan abimin odasına girdiğini duydum.

Dean babamın sert ikazından
(ikazdan fazlası) sonra deli gibi ders çalışıyordu. Gününü kütüphanede geçiriyordu. Onu bu şekilde görmek beni de geriyordu.

Okula gittiğimde aklım bomboştu. Kimyanın öğleden sonra olması zaten zulümdü. Gözlerim yavaşça kapanıyordu. Ders sırasında ilk defa uyuyuşum olarak tarihe geçti bu an. Ama öyle tatlıydı ki bu kısa şekerleme, ona çoktan kapılıp gittim.

Uyurken arada kafama kağıt atılmasını hissediyordum. Bu June olmalıydı. Eminim uyuduğuma şok geçirip bi hata olup olmadığını kontrol ediyordu. Ben ise yavaş yavaş uykumun en ağır evresine yolculuğa çıkmıştım.

Öğle bitiminde şiddetli bir sarsılma ile rüyamdan uyandım. Şimdi ise kabus hakimdi. Karşımda Ryan vardı, beni kabusa uyandıran da oydu. Herkes çoktan evlere dağılmıştı. Bende masamın üzerindekilere çantama tıkmaya başladım. Ryan:

- Sonunda uyandın Beatrice. Sanırım çalıştırmak istemiyorsun.

- Sınavlar çoktan bitti.

- Evet, doğru..

- Ian'a ne oldu?

Omuz silkti. O da bilmiyordu. Biraz düşündükten sonra ekledi.

- Dün sabahtan beri görmedim.

Başımı dalladıktan sonra çantamı sırtlandım ve metroya kadar birlikte yürümeyi teklif ettim.

Biri ile konuşmak beni rahatlatmıştı. Grup hakkında konuşuyorduk. Hep merak ettiğim bir soru olan Chris ve Ian'ı sordum. Anlaşışan o da pek bilmiyordu. Cevabı:

- Eskiden bir şey yoktu. Eski dediğim dönem başı. Hatta o gün Ian bile Chris'i bekledi, hemde tüm gün okulda durdu. Ama sonra düşman kesildi. Açıkçası ben buna şaşırmadım. Ian'ın bir insana sinirlenmesi için nefes alması bile yeterli.

- Bu çok saçma niye böyle yapıyor?

- Hmm ona sormadım hiç ama o günle ilgili teorim var.

- Teori mi?

- Evet. Chris ile evlerimiz yakın olduğu için 2-3 yıldır arkadaşız. Ama yeni okulumuza geçti. Ian klübe gitmeyelim okuldan sonra buluşalım gibi şeyler diyordu. Chris'te illaki klüp diye tutturdu. Ian'da o zaman sinirlenmişti. Başkan olunca da pek hoşnut karşıladığı söylenemez. Sanırım bu yüzden.

Bu olabilirdi ama hala saçma geliyordu. Konuyu değiştirmeliydim. Aramızdaki sessizlik rahatsız edici  düzeye ulaşınca:

- Bugün cuma öyle değil mi?

- Evet. Yarın da cumartesi.

- O halde sahile gitmem gerekecek.

- Vazgeçmeyecek misin?

- Onu bırakta sen gelecek misin?

- Hayır. Benim durumumu biliyorsun.

- Şaka mı yapıyorsun? Benim ailem bile böyle değil, sınavlar bitti üste-

Sinirden önüme bakmamamın cezasını çekiyordum. Ayağım yolun çatlamış taşın arasına girmiş ve düşmüştüm. Ryan da yere yapışmış bana gülerek el uzattı.

Ben düştüğümde Mike ile birlikte gittiğim markete girtik. Deja vu gibi hissettiriyordu.

_____________________________________

Metrodan evime varmak biraz uzun sürüyordu. Düşünmek için muhteşem zaman. Bu saatlerde boş olan metro gibisi yoktu. Demirlerin dibine oturdum. Yanımda çeşitli lekelere ev  sahipliği yapan koltuk ve onun yanında tüyleri eski, yamulmuş koltuk boştu. Vagonda yalnızca 3 kişi oturuyordu. Biri yanımın karşısındaki. Diğeri ise vagonun başında kapı tarafındaydı. Yerde ayakkabı tabanlarından dolayı oluşan siyah izler vardı. Aklıma geldi. Dönemin ilk günü, sonra ise bu dönem yaşadıklarım, bu ay, bu hafta, ve bu gün... Bu gün olan tek şey Ryan'ın vedasıydı.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Eheheh uzun süredir bölüm atmadığım için üzgünüm ama diğer hikayemi yazıyodum. Bide üstüne kısa bölüm attım.. neyseki hikayenin bitmesine az kaldı

~Ren🐙