Dy botë të ndryshme. Dy histori të njëjta. Dy shpirtra të humbur dhe viktima të fatit. Historia e tyre mund të kishte qenë e bukur që në fillim nëse ata nuk do të binin preh e sekreteve të errëta të familjeve të tyre. Por a do munden ata të ndryshoj...
-Si?Çfarë ndodhi?-tha Majkëlli sikur i habitur,por në fakt ishte plani përfekt që të fshinte gjurmët e tij.
-Kur shkova ta merrja tek festa makina e saj shpertheu ne flake.Fale Zotit ajo nuk ishte ne makine.Alo babi aty je?
-E gjitha kjo nuk është një rastësi. Prindërit e saj i vran bir.-tha ai me zërin që i dridhej. Po aktronte shumë bukur pjesën e viktimës.
-Ç...Çfarë...po thua ba? Kjo nuk është e mundur.-tha Antonio i cili u ul në tokë nga ky lajm tronditës.
-Falë Zotit Stejsi shpëtoj,por ata nuk munda ti shpëtoj.-linja u mbyll.
Si do t'ia shpjegonte Antonio shoqes së tij,motrës së tij që prindërit e saj nuk janë më. Si do kishte fytyrë Majkëlli ti dilte para dhe të luante viktimën sikur nuk ishte faji i tij që kjo gjë ndodhi.
Jeta e Anastasias u mbyll atë natë,për të nisur një jetë tjetër,atë të hakmarrjes.
Kishin kaluar dy javë dhe Anastasia nuk ishte zgjuar akoma nga plagët e marra në trup. Por kur u zgjua aty filloj makthi për të.
-Mami ku jam këtu?-fliste ajo me sytë gjysmë në gjumë e gjysmë të hapur.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-Hey Anush u zgjove më në fund!-tha Antonio i cili kishte qëndruar tërë kohën me të dhe nuk e kishte lënë asnjë moment vetëm.
-Ku janë mami e babi?Çfarë ndodhi me mua? Ahh koka!-tha ajo duke prekur kokën e cila po i dhimte shumë.
-Ana qetësohu do të shpjegoj gjithçka kur ti të bëhesh mirë.
-Çfarë po thua Antonio,çfarë do t'më shpjegosh?
-Ana natën kur ndodhi aksidenti me makinë nuk ishe vetëm ti viktima. Prindërit e tu...
-Çfarë u ka ndodhur prindërve të mi fol?-bërtiti ajo.
-Ata i vranë Ana.-tha Antonio me gjysmë zë dhe me sytë që ishin duke iu mbushur me lot.
-Antonio çfarë po thua,prindërit e mi nuk kanë vdekur!A je në terezi? Ma,ba,Stejsi.-filloi ajo të bërtiste,por askush nuk po i përgjigjej.
-Ana qetësohu,të lutem.Stejsi është mirë. Ndodhet në shtëpi.
-Po prindërit e mi ku janë? Ma,ba.-filloi ajo të qante me të madhe.
I gjithë spitali u mbush me britmat dhe lotët e saj.
Antonio e mori pranë vetës dhe Anastasia u dergj në shtrengimin e tij. Nuk kishte më forcë. Nuk kishte më arsyje për të jetuar. Ajo donte prindërit e saj. Por ata i lan një amanet në këtë botë mizore. I lan një engjëll që e priste me krahët hapur në shtëpi. Priste që ajo ta mbronte dhe të ishte e fortë,të paktën për të.
Ky ishte fati i tyre. I dy jetimeve që nuk kishin askënd tjetër në këtë botë përveç njëra-tjetrës.
