Dy botë të ndryshme. Dy histori të njëjta. Dy shpirtra të humbur dhe viktima të fatit. Historia e tyre mund të kishte qenë e bukur që në fillim nëse ata nuk do të binin preh e sekreteve të errëta të familjeve të tyre. Por a do munden ata të ndryshoj...
Anastasia kishte dalur herët në mëngjes. Kishte shkuar në kodër. Po qëndronte brenda në makinë. Shikonte armën e saj në sedilen afër.
-Erdhi dita do ti jap fund këtij makthi.-tha ajo dhe e mori armën dhe e vendosi në brez.
Doli nga makina dhe u ul në pjesën e përparme të saj.
Po priste që Liam të vinte por në të njëjtën kohë shpresonte që të mos vinte. Por ai erdhi.
-Ana!-e thirri ai.
Ajo shkoi e përqafoi. Ai ia ktheu përqafimin. Po e shtrëngonte fort. Ndjente aromën e saj që ia mbushte mushkritë. Nuk donte të ndahej prej saj.
Ajo u largua nga ai dhe i drejtoi armën.
-Mos ta zgjasim më Liam. Ti japim fund këtij makthi.-tha ajo me zërin që i dridhej.
-Meqë po thua ti.-tha ai dhe i nxorri armën.
-Për 10 vjet nuk kam qenë tek varri i prindërve të mij. Dhe a e din përse? Sepse bijtë e armikut tim merrnin akoma frymë. Për faj të babait tënd unë dhe Stejsi mbetëm jetime. Dhe tani ti do ta paguash.-tha ajo.
-Babai im paska faj? Hëë zemër kush ti ka treguar këto gënjeshtra? Babai yt është shkaktari për vdekjen e babait tim. Edhe thoshte që e kishte shok të ngushtë.-bërtiti ai.
-Ndyrësir, si mund të flasësh ashtu për babain tim. Ai mund të ketë qenë mafioz,por miqtë e tij si ka tradhëtuar kurrë.-bërtiti ajo.
-Nëse kjo është e vërtetë shkrepe armën Anastasia. Shkrepe!-bërtiti ai.
Ajo po e shikonte drejt në sy dhe sytë filluan që ti mbushen me lot. Liam i mbylli sytë. Arma u shkrep... por plumbi u drejtua drejt qiellit.
-Nuk mundem.-tha ajo me nerva.
-Pse Anastasia? A doje të më fajësoje mua për vdekjen e prindërve të tu? Bëje pra.-tha ai.
-Aaaa nuk mundem!-bërtiti ajo.
-Pse nuk mundesh?-tha ai duke iu afruar.
-Nuk mundem sepse....sepse më duket se kam rënë në dashuri me ty.-tha ajo me zë të ulët.
-Thuaje edhe një her atë që the?-tha Liami duke ia kapur fytyrën me duar.
-Të dua Liam!-tha ajo me zë të butë.
Në atë moment ai ke kapi nga beli dhe po e puthte me plot pasion. Nuk donte që të ndahej prej buzëve të saj.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
As ajo nga ai. Po e puthnin njëri-tjetrin me plot dashuri dhe egërsi. U ndanë nga njëri-tjetri vetëm në momentin kur donin të merrnin frymë.
-Të dua Anastasia. Nuk e ke iden sa e vështirë ka qenë për mua që të të urreja që në momentin kur të putha për herë të parë. Ishe aq e brishtë. Nuk ma bënte zemra të të lëndoja. Dashurohesha edhe më shumë mbas teje kur ndeja se si trupi yt dridhej nga prekjet e mia. -tha ai duke e parë në sy.
-As për mua nuk ka qenë e lehtë.-tha ajo dhe e përqafoi.
-Le të largohemi që këtu dhe të gjejmë se kush i vrau prindërit tanë. Ti japim fund kësaj hakmarrje.-tha Liam dhe e puthi në ballë.
-Eja!-tha ajo dhe secili u drejtua për tek makina e vet.
Majkëlli e kishte ndjekur Anastasian dhe kishte parë gjithë nxarjen.
-Ata janë akoma gjallë. Nuk e vranë njëri-tjetrin. Mos më bërtit mua,more vesh? Nuk është faji im që ata e zbuluan të vërtetën. Do kalojm tek plani tjetër. Do përdorim motrën e saj si karrem dhe fajin do t'ia hedhim Liamit. Ajo nuk fal askënd për motrën e saj. Më telefono për çdo gjë.-tha ai dhe mbylli telefonin. ...................................................................... Tomi dhe Karla po kalonin momente shumë romantike nën praninë e njëri-tjetrit.
-Ku ke qenë gjith këto vite engjëll?-tha ai duke ia kapur mjekrrën me dorë.
-Duke pritur për ty princi im.-tha ajo me sytë që i shkëlqenin nga gëzimi.
-Të dua shumë Karla.-tha ai.
-Edhe unë Tomi. Ti je heroi im.-tha ajo dhe të dy e puthën njëri-tjetrin. Nuk ngopeshin me njëri tjetrin. Por sa do të zgjaste lumturia e tyre? ...................................................................... Stejsi u zgjua në një dhomë të errët. Dukej si bodrrum. Koka i dhimte shumë dhe kishte marrje mendsh.
-Ku ndodhem kështu?-tha ajo dhe bëri të ngrihej por nuk mundi sepse iu morën mend.
Në atë moment dera hapet dhe aty vjen një djalë trup madh dhe e kap atë për krahu.
-Kush je ti më lësho po të them.-bërtit ajo dhe filloi ti gjuante në krah. Por gjuajtjet e saj nuk i bënin përshtypje atij.
-Mbylle gojën moj bushtër. Ta shohim a do jesh kaq trime kur të takosh shefin.-tha ai me një zë serioz që të frikësonte.
-Shefin? Çfarë shefi? Më lësho të lutem!-filloi ajo ti lutej atij por më kot.
Ata u drejtuan drejt një dere të zezë.
-Shefi ndodhet brenda. Shpresoj mos ta shqetësosh.-tha ai dhe e shtyu brenda.
Ajo nuk mund ta dallonte se kush ishte shefi sepse ai ishte i kthyer me shpinë. Ajo qëndronte e frikësuar. Ai e rrotulloi karrigen.
-Përshëndetje Stejsi!
-Majkëll?-tha ajo e habitur. ...................................................................... Antonio ishte në shtëpi. Kishte shkuar tek dhoma e stërvitjes dhe po i binte thesit të boksit me sa fuqi kishte. Nuk mund ta besonte që Stejsi ishte larguar.
-Stejsiii!-bërtiti ai.
-Më fal! Isha kaq i verbër për ta kuptuar se sa më doje. Se sa e rëndësishme ishe ti për mua në jeten time.-tha ai me lot në sy.
Ndihej i dobët. U largua nga aty dhe u drejtua drejt dhomës së tij. Bëri një dush u vesh dhe u nis për tek dhoma e Karles. Donte ta shikonte motrën e tij sepse kishte kohë që se kishte parë.
Trokiti në derë.
-Karla a je aty?-tha ai dhe priti që motra e tij ti përgjigjej,por ajo nuk iu përgjigj. U çudit dhe e hapi derën.
Dhoma dukej sikur askush nuk kishte qenë aty. U drejtua për tek zyra e të atit. As ai nuk ndodhej aty.
Shkoi tek tavolina e tij dhe hapi kompjuterin për të parë kamrat. Aty pau Tomin që e kishte marrë Karlen.
-Ti bir bushtre do të të vras.-tha ai dhe goditi tavolinen me dorë.
Në kompjuter ndodhej një folder. Ishte shënuar data kur prindërit e Anastasias kishin vdekur.
-Çfarë është ky folder?-tha ai konfuz dhe e hapi. Aty ishin pamjet e asaj dite.
-S'ka mundësi.-tha ai i shokuar.
Ai pau babain e tij teksa vriste babain e Anastasias dhe Liamit dhe mamaja e Anastasias që kishte mbetur viktimë.
