Bad Girls Vs. Good Boys [ ON GOING ]

Chapter 92: Forgiveness

A/N: So ayon na nga, I've come up to think to give Harley and Maurene a small flashback ng nangyari sakanila. Para naman hindi lang nakatutok sa isa or dalawang character ang storyang ito.

Sana nagustuhan niyo ang updates ko ket matagal hehe :)

---

-present-

Maurene's POV

"Maurene, I-I'm sorry for what I did before."

Hindi ako sumagot sakanya at nanatiling tahimik.

I just can't find my words. All those years he's gone, it's just a result of a fucking revenge!

Sa totoo lang wala naman akong dapat kinalaman sa issue niya sa Kuya niya at kay Jenna. Pero yung katotohanang iniwan niya ko para sa bagay na yon? That's nearly a bullshit!

Buong akala ko babae ang dahilan niya sa ginawa niya. But it turns out not.

Hindi ko rin naman siya masisisi kung bat nangyari yon. May kasalanan din ako. Hindi ko sinabi sakanya yung totoo. I lied to him. And he lied to me also.

Quits.

I looked up and met his gaze. His eyes are softly looking at me. Malayo ang agwat namin sa isa't isa pero ramdam ko yung emosyon niya.

Sa haba ng kinwento niya, hindi ko alam kung paano ako magre-react. My emotions are mixed-up.

Akala ko wala na sakin yung nangyari pero nung ikinwento ulit sakin, parang bumalik lahat ng sakit. I used to overcome the sadness that it brought me. I also used to forget what happened and moved on. Pero ngayong mas naliwanagan ako sa kung anong totoo, parang mas gumulo ang iniisip ko. Magkahalong galit, pagsisisi at awa ang nararamdaman ko.

I want to tear up and let my emotions to come out. But I should stay still.

Okay lang na umiyak. In that way, mailalabas mo ang sama ng loob mo.

I just remembered someone who said those words. I wouldn't say that it's Bricks, but yeah he is. But I think, that wasn't what I need for now.

Teka bat nasingit na naman ang pangalan niya dito?

Umiling ako at inayos ang sarili ko. I let out a deep heavy sigh to shrug out my thoughts before I faced him.

Nakayuko lang siya at nakatitig sa sahig. Tahimik at hindi nagsasalita. I know that loosing someone you truly valued and loved is one of the most painful feeling of all.

At hindi ko siya masisisi sa bagay na yon. But letting our relationship to be ruined by the urge to do such revenge and letting me overthink about everything is a different story.

Hindi ko alam kung mapapatawad ko ba siya pero susubukan ko.

I just need time.

Pero ngayon parang feel ko nalang suntukin siya sa mukha.

Gusto kong magalit dahil sa ginawa niya pero wala na rin namang saysay yun. Nangyari na ang dapat mangyari.

Nagkasakitan na kami. Pareho kaming may kasalanan at dapat sisihin.

I cleared my throat before talking. "Thanks for----confessing the truth."

Sa dami ng gusto kong sabihin yun lang ang naipalabas ng bibig ko. Nagpapasalamat naman talaga ako kasi sinabi niya yung totoo.

Kahit na huli na.

"I'm sorry. It was a mistake. Pinagsisihan ko yun." he said in a low tone.

Huminga akong muli ng malalim bago magsalita. Pinipilit kong maging kalmado kahit na ang totoo, gusto ko na magwala.