Catch me, If I fall (Porcalla Series I)

29th Chapter

Don't, rush love.

Kinabukasan.

Matagal ang naging byahe namin papunta sa EK where Kent's sibling will celebrate her birthday. It's February 9, malapit na din ang birthday ni Dezie. Sa 14 naman siya, and hanggang ngayon wala pa din akong closure sa Barkada except Dezie na madalas ko pa din nakakausap kaya nakwekwento ko sakanya yung mga nangyayari sakin.

Kaunti lang ang guests, kaya hindi ako ganoong kabado kasi naman halos lahat ng andito business manager, business owner, businessman/woman ba ganon na may mga sari-sariling kumpanya. Ako? Hindi naman sa kinakahiya ko trabaho ni Mommy pero iba pa din yung angat ng iba sa Mommy ko but Im proud to her, she's the best Mother for me siempre siya lang Nanay ko no choice na.

Nasa isang side ako at kumuha lang ng foods si Kent para makain namin. Hapon palang pero parang pang-dinner na yung handa ng celebrant, is it because we were at Carnaval and everyone wants to enjoy the rides here.

"How old your sister na pala?" I asked Kent while we are eating

Nakatingin siya sa labas na parang may minamasid but he suddenly look at me and ask me again on what I wanted to ask to him.

"Ya? Amm-- she's now 16 years old"

I nodded and continue my food.

Naalala ko yung gustu ko pa malaman sakanya and di na ko nagdalawang isip at tinanong ko na siya kaagad.

"Kent, can I ask u something? Im just curious about it okay? Amm---"

"Yes go on baby" medyo nadhookt ako sa pagtawag niya saken ng ganon.

But I ask him nalang to avoid his charm call sign psh "Why did your sister calls you Marcus?"

Biglang nagsalita yung MC after ng tanong ko so our eyes and ears lend to it that makes me annoyed a little. Maybe I should ask him next time.

"Lets sing for the bday celebrant, Miracle Quinny Juatcho" then, everyone sings and clap for her.

After she blow her cake, nagpunta siya sa gawi namin ni Kent to join with us and we take a pictures as her request. Finally nasagot na din yung tanong ko, Mira said that Marcus is Kent's first name na inakala ng lahat na Aldous. What a silly name similar with the character in a famous online game, which is Mobile Legends na kinaadikan ng karamihan. Buti nalang at hindi ganon ang Barlada ko dahil kung oo malalagot sila saken. Naabutan ko kasi sila sometimes na nagplaplay ng games na yon amd ako naman si payo. Kaya mga sumunod naman, babait no kaso yung isa di kami okay. Paano magiging okay e ako tong umiiwas hays. Idunno but I know magiging okay naman din ang lahat.

Sabi nga sa isang letter na natanggap ko.

"Hindi paraan ang sumuko.
Kung talagang gusto mo.
Ano 'mang pagsubok ang dumating.
Lahat ay iyong kakayanin. "

Edi siya na, wao nalang sa nagsusulat sakin ng poems na yon. Halos mayayari na ang school year pero wala pa ding umaamin kumg sino ba talaga yung behind the letters na yon.

Those simple letters, makes me feel better whenever I read them. Hopefully I can thank him because of what effects I received with his letters he was given to me all the time.

Letters aside, ngayon hindi ko na masyadong naiisip si Nickollo (we?) no siguro dahil sa presence ni Kent. He was always there for me whenever I feel no one seems there except to my Mom na bumalik na sa US for her job. Hindi ko alam kung pano ko masusuklian yung kabaitan at pagaalaga niya. Hindi ko maikakailang nafafall ako sakanya minsan pero napipigilan ko yon kasi hanggang ngayon andito pa din sa puso ko si Nickollo. Ayoko namang agad na iwasan si Kent na parang wala lang, I mean iwasan ba kasi ayokong sobrang maattached sakanya. Hindi ko naman iniisip na di ako safe with him pero pero argh andaming pero e yung tipong baka bigla nalang iwan niya din ako, na baka lokohin niya din ako, na baka pagnakahanap to ng ibang babae na mas makakapagpasaya sakanya is mawala na atensyon nia saken. Hindi ko hinihinging manatili siya sa buhay ko, pero ayokong mawala siya dahil ang laking parte niya na saken. Yes kinamumuhian ko to since then, pero unti unti mas nakikilala ko siya na mali pala yung pang jujudge ko last time. Ayoko namang bigyan ng meaning lahat ng ginagawa niya pero kapag talagang nagbibigay siya ng motibo di ko yon maiwasan. Siguro natural nalang to kapag alam mong nahuhulog ka sa tao.