Shadowhunters. (NL)

21.

Point of view, Clary

Ik sta op de cirkel. 'Het Zielenzwaard onthult alles.' wordt door het gezegd. Ik kijk omhoog en ik zie een zwaard mijn kant opkomen. Ik word banger en banger. Straks steekt het mij neer, maar ik mag niet bang zijn. Ik moet sterk zijn, anders wordt dit mijn dood. Het puntje van het zwaard komt neer op mijn voorhoofd.

GEDACHTEN:

Ik lig op mijn bed te bellen met Simon. Wanneer ik Luke en mijn moeder naar boven hoor lopen hang ik snel op. 'Nee, Luke.' zegt mijn moeder. 'Al die leugens vreten aan je. Vertel haar nou eindelijk eens de waarheid.' zegt Luke. 'Dat kan ik niet, dat weet je.' zegt mam

'Je stelt het onvermijdelijke uit. Clary is een Shadowhunter. Daar kun je niks aan veranderen.' zegt Luke. 'De wereld is te gevaarlijk. Als iemand wist wie ze echt is, zou ze nog meer gevaar lopen.' zegt mam. Gevaar lopen? Wat is een Shadowhunter? Wat ben ik? 

'En wat als ze er zelf achterkomt? Wat dan?' zegt Luke. 'Dat laat ik niet gebeuren.' antwoord ze. 'Als ze ooit over haar vader hoort, dat haar vader Valentine is..'

EIND

VALENTINE! Waarom is het gestopt? 'Waar gaan ze heen? We zijn nog niet klaar, toch? We kunnen nog niet klaar zijn!' Ik barst bijna in tranen uit. Jace komt naar me toe gerent. 'Weet je waar de beker is?' vraagt hij.

'We kregen alleen delen van haar geheugen te zien.' zegt het. 'Het kan niet waar zijn wat ik heb gezien.' zeg ik. Het kan niet waar zijn dat het monster mijn vader is. 'Je geheugen liegt niet. Je moet het accepteren.' zegt het. Ik schud mijn hoofd en ondertussen vallen de tranen op mijn gezicht. 'Dat kan ik niet!' schreeuw ik. Jace staat bezorgd naast me.

'Wat is er? Wat heb je gezien?' vraagt hij. Ik ga steeds zwaarder ademen. 'Mijn moeder heeft gelogen. Ze heeft altijd gelogen over mijn vader.' Ik stotter en ik weet gewoon niet meer wat ik moet zeggen. Hoe kan mijn moeder mij zo bedriegen? 'Over je vader? Wat is er dan met hem.' vraagt hij verbaasd. 'Mijn vader... Mijn vader is Valentine.' zeg ik.

Jace kijkt me met grote ogen aan. Ik ren langs hem heen naar de uitgang van deze vreselijke grot. Ik kan het allemaal niet meer aan. Mijn moeder liegt al mijn hele leven tegen me EN mijn vader is Valentine?

We lopen naar buiten en Alec staat daar in zijn eentje. 'Wat is er gebeurd? Wat weet je?' zegt hij. Ik kan niks zeggen. Ik wil niks zeggen. Ik wil dat dit een droom, eerder gezegd nachtmerrie, is en dat hij snel over gaat. 'Valentine is Clary's vader.' zegt Jace. Alec kijkt ineens heel serieus. 'Wacht eens even. Die meid die uit het niks kwam opdagen, is Valentines dochter? Wat als ze een spion is, en dit haar plan?' Jace onderbreekt hem. 'Genoeg Alec.' Wat denkt hij wel niet!

'Zou ik mijn moeder of Dot laten ontvoeren als plan? Of met een zwaard boven m'n kop horen dat mijn vader zowat de gevaarlijkste man ter wereld is? Serieus?' zeg ik. Hij is stil. Ik kijk om me heen en zie dat Izzy en Simon nergens zijn te vinden zijn. 'Waar is Simon?' vraag ik dan ook. Als ik hem nu ook kwijt raak, is mijn leven niks meer waard. 

Izzy komt terug gerend. 'Waar is hij?' vraag ik nogmaals. 'Hij zou in het busje blijven. Ik heb overal gezocht.' zegt ze. Dit meen je toch niet. 'Is hij weg?' vraag ik met een brok in mijn keel. 'Ik vind hem nergens.' zegt Izzy. 'Jij moest hem beschermen!' schreeuw ik. Ik loop langs ze heen naar het busje.

'SIMON!' roep ik als ik bij het busje aankom. 'Heet de mundane zo?' hoor ik vanuit de verte. Op de brug staat een man met een vrouw die Simon aan een hand heeft terwijl hij bungelend hangt. 'Ik ben bang dat Simon met ons mee gaat!' zegt de man. 'Nee! Hij hoort hier niet bij!' zeg ik. 'Ik maak je af als je hem niet teruggeeft.' zegt Jace.

'Pas op. Dat gaat tegen de Akkoorden in.' zegt Alec. 'Je hulpje heeft helaas gelijk.' begint de man. 'De Nachtkinderen hebben geen regels overtreden. We onderhandelen. De mundane, ongedeerd, in ruil voor de Mortal Cup. De klok tikt. Tiktak people, tiktak.' beëindigd hij zijn speech. 

'CLARY.' hoor ik Simon schreeuwen, en hij verdwijnt.

-----

Vote, comment & follow!
<3