Shadowhunters. (NL)

7.

Point of view, Clary.

Simon.

Ik spring op van mijn bed en  neem gelijk op. 
'Simon!'
'Waarom neem je al twee dagen je telefoon niet op?!'
'Alles lig nog al, overhoop.'
'Waar ben je? Volgens mijn app ligt je telefoon in een oude kerk aan Deighton. Daar sta ik nu voor.'

Zodra ik dat hoor loop ik naar het raam en kijk naar buiten.

'Ik zie je.' zeg ik.
'Ik jou niet.'
'Een momentje ik moet me aankleden.'
'Wat doe je ongekleed in een verlaten kerk? Clary, heb je soms een drugsprobleem?'

Ik schud mijn hoofd, wat hij duidelijk niet kan zien.
'Geef me vijf minuten, oké?' zeg ik, en hang op zonder te wachten op een antwoord.

Ik draai me weer om naar Jace. 'Uhm, waar zijn mijn kleren?' Korte beschrijving. Ik heb een groen shirt aan die nog maar net over mijn kont valt. 'Demonengif, weet je nog? Deze zijn van  Isabelle.' hij wijst naar een stoel waar kleding op ligt. Ik loop er naar toe. Serieus? 'Dit meen je niet. Je maakt een grapje, toch?' zeg ik terwijl ik de laars op til. 'Ze is niet onzeker over haar lichaam.' zegt hij makkelijk. Ik rol met mijn ogen. 'Oké...' mompel ik, niet wetende wat ik moet zeggen.

Wanneer ik het aan heb, kijk ik in de spiegel. Iets in mijn nek valt mij op. Ik heb een soort tatoeage in mijn nek. Het is een soort symbool, waar het voor staat, geen idee. Ik zucht. 'Hoe kwam dat daar?' vraag ik terwijl ik me omdraai naar Jace. Hij kijkt op van mijn tekenschrift, waar hij blijkbaar aan in het kijken was. Hij grijnst. 'Dat heb ik getekend.' Dat kan ik even niet waarderen. Ik loop naar hem toe. Hij zit, zoals de hele tijd, nog steeds op bed. 'Oké luister. Ik snap nog niet alles van wat hier aan de hand is, maar ik wil geen nektatoeage. Dat is akelig.' Hij kijkt me in mijn ogen aan. 'Begrepen. Volgende keer laat ik je wel sterven.' Ik kijk hem geschokt en verbaasd aan. Hij vervolgt zijn verhaal. 'Het is geen tatoeage. Het is een rune.' Hij staat op van het bed en loopt op mij af. 'Die hebben enorme kracht. Goed voor Shadowhunters, dodelijk voor mensen. Maar jij weet alles al van runen, toch?' Hij laat mijn tekeningen uit mijn schrift zien. Ik kijk hem niet begrijpend en verbaast aan. Hij begint mij vragend aan te kijken. 'Of misschien niet.' zegt Jace. Hij zet nog een stap dichterbij. 'Daarom ben jij zo interessant, Clary Fray.' 

'Ik zag iets achter je vriend.' zegt Jace terwijl we inmiddels beneden zijn en naar de uitgang lopen. Hij heeft een soort gloeiend mes in zijn handen. Hetzelfde mes waarmee ik iemand heb gedood, terwijl die iemand een vervorm-demon was... 'Je gaat Simon toch niet doden?' vraag ik verschrikt. 'Bescherm mensen, dood demonen. Je leert het wel. Hij stopt het mes in zij achterzak en het gloeiende deel verdwijnt. 

We lopen naar buiten en ik zie Simon staan. 'Waarom kan Simon je niet zien?' Hij haalt zijn shirt een stukje omhoog en ik zie een rune, een andere dan die ik heb. 'Dit is een betovering, een rune die me onzichtbaar maakt voor mensen.' beantwoord hij mijn vraag. 'Jammer, want zo kunnen ze dit niet aanschouwen.' wijzend naar zichzelf. Ik lach. Simon kijkt me met bange ogen aan en doet zijn jasje uit. 'Wat heb je aan, Clary?' Hij geeft zijn jasje aan me en ik sla hem om mij heen. 'Kom, ik breng je naar huis.' Ik knipper. 'Ik denk dat ik geen huis meer heb, Simon.' Hij kijkt, door mijn reactie, nu nog verbaasder. 'Hoezo, wat bedoel je?' Ik weet even niet wat ik moet zeggen. En dan hoor ik mijn naam achter mij, geroepen door een man met een zware stem.

'Clary Fairchild.' 

˘³˘
hi cuties,

vote, comment & follow.
x