'Kan je uitkijken waar je loopt?' zeg ik.
'Kan je mij zien?' zegt de jongen met blond haar, blauw met bruine ogen.
Een verhaal over een 18 jarig meisje, waarbij haar leven compleet veranderd op haar verjaardag.
-Geïnspireerd op de Netflix serie.
Point of view, Jocelyn. Luke komt binnen. 'Sorry dat ik zo laat ben. Ik kreeg die demonische moorden.' zegt hij. 'Kijk die tekeningen. Het begint al.' 'We wisten dat dit ging komen. We vertellen het haar samen.' 'Het was mijn keuze. Ik doe het alleen.' 'Goed. Doe het wel snel. Als zij niet voorbereid is, loop jij gevaar. En Clary ook.'
Point of view, Clary. Wanneer ik weer beneden kom zie ik Luke staan. 'Hey Luke, hoe gaat ie?' 'Hey! Prachtige tekeningen. Dit is voor jou.' Zegt Luke, en hij geeft me verfspuitbussen. 'Perfect.' 'Als ik dit op muren zie, pak ik je op.' Ik grinnik. 'De verf is voor het busje van Simon. Ze moeten een nieuwe bandnaam krijgen.' Zeg ik en draai mijn hoofd naar mijn moeder. 'Graag.' 'Heeft je moeder daarover verteld?' Vraagt Luke, doelend op mijn erfstuk. 'Het erfstuk. Het is prachtig.' Dan komt Luke ook aan. 'Clary, je bent nu 18-' Verder komt hij niet, want ik onderbreek hem. 'Wat hebben jullie toch? Ik word 18, ik ga niet ineens op een of ander groots avontuur.' Dan komt Simon binnen. 'Juist wel! We gaan naar Lombardi's om je verjaardag te vieren.' Ik lach. 'Kom daarna terug naar huis.' Zegt mijn moeder. '-Het is nu niet veilig in de stad.' Vervolgt ze. 'Bedankt, mam, maar we redden ons wel.' Zeg ik en ik draai me om met Simon. 'Ander keertje.' Zegt Simon, opeens draait hij zich om. 'Wacht, is dat kip cacciatore?' Ik draai me om. 'Je optreden, Simon.' 'Ga je zingen?' Vraagt Luke. 'Ja, belangrijk optreden. Ofwel: stelt niks voor.' Luke lacht. Mam trekt me in een knuffel. 'Mijn... bloed stroomt niet door.' Zeg ik benauwd. 'Ontbijt, wij samen, morgen. Beloofd?' 'Je moet me loslaten. Ik ben officieel volwassen.' Ze laat me los. 'Daar ben ik juist bang voor.' 'Zullen we?' Vraag ik aan Simon. Ik geef mijn spuitbussen aan Simon en spring op zijn rug. En zo verlaten we thuis.
'Mijn moeder is zo overbezorgd.' 'Als in Aliens, toen de koningin haar eieren beschermde tegen Ripley?' Zegt Simon. 'Is mijn moeder dan Ripley of de koningin?' 'Allebei. Een moeder beschermt haar jongen.' 'Waartegen? Ik zit de hele dag in een tekenstudio. Mijn leven is doodnormaal.' Zeg ik terwijl ik aan mijn vingers frunnik en met mijn hoofd schud. '-Ik weet ook niet veel over haar jeugd.' Vervolg ik. 'Doe als ik, vraag alle roddels aan je familie.' Zegt Maureen. 'Als dat kon. Ze heeft geen familie. M'n vader stierf bij mijn geboorte.' 'Heb je dus niemand? Geen ooms, tantes, achterneven?' Vraagt Maureen. 'Alleen ik en mijn moeder.' Zeg ik. 'Daarom zet de familie Lewis er elke Seider drie stoelen bij. Voor Clary, Jocelyn en Elijah.' Zegt Simon. 'Natuurlijk.' Zeg ik. 'Vanzelfsprekend.' 'Vinden jullie dat niet vreemd? Dat je niks over je familie weet? Misschien heeft je moeder wel een groot geheim.' Zegt Maureen. 'Onmogelijk, Maureen.' 'Ga maar na.' 'Nee serieus. Mijn moeder kan onmogelijk iets voor me achterhouden.'
Point of view, Isabelle.
'Isabelle, we gaan.' Roept Alec. Ik loop met een platina blonde pruik naar Alec. 'Hey, grote broer.' Hij kijkt naar mij en de pruik. 'Serieus?' 'Wat kan ik zeggen, Demonen houden van blondjes.' 'Uiteraard, maar dat is wit.' 'Platina. En ze houden niet van Shakespeare, Alec.' 'Je bent zelf afleiding zat.' 'Moet ik mezelf zijn? Bedoel je dat?' 'Laat maar. Je ziet er goed uit. Kom.' Samen lopen we naar Jace.
'We zijn er klaar voor, Jace.' 'Goede keus, Izzy. Demonen zijn dol op blond.' 'Ik zei het toch?' Zeg ik tegen Alec. 'Het is Platina' zegt hij. 'Onze demonenvrienden vermoorden normalo's en zuigen ze leeg.' 'Wat moeten ze met bloed? Dat is iets voor vampiers.' Vraagt Alec tegen Jace. 'Geen idee Alec. Luie vampiers?' 'Er moet iets bijzonders zijn aan hun bloed.' Zeg ik. 'Wat is er bijzonder aan normalobloed?' Vraagt Alec. 'Geef me een proefmonster, dan zal ik het je vertellen.' Jace geeft onze dolken. 'We weten meer zodra we uitvinden voor wie die demonen werken.' 'Niet voor zichzelf, denk je?' Vraag ik. Jace knikt. 'Het zijn geen creatieve denkers, maar vervormers.' Zegt Alec. Samen lopen we naar de computer.
'Zo ziet ons doelwit eruit.' Zegt Jace en wijst naar het scherm.
'Voorlopig.' We kijken alle drie naar het scherm. 'Mooi. Ik zal de missie aanvragen.' Zegt Alec. 'Voordat je boodschap verstuurd is hebben wij al zes demonen gedood.' Zegt Jace. En het is waar. 'Regels overtreden is ook leuker dan ze opvolgen.' Grijns ik.
Point of view Clary.
Ik zit op de bank en kijk naar Simon en Maureen die aan het zingen zijn. Forever Young, heet het liedje volgens mij. Als het liedje is afgelopen klap ik.
'Bedankt, roadie.' Zegt Maureen als we bij het busje zitten. 'En huiskunstenares.' 'Tuurlijk.' Antwoord ik. '-Dus jullie gingen het podium op als Champagne Enema.' Simon kijkt me aan. We beginnen te lachen. 'Belachelijk eigenlijk.' Lacht Maureen. 'Maar we zijn nu Rock Solid Panda.' Zegt Simon. 'Reken maar!' Volgt Maureen. 'Komt goed. Ik voel me geïnspireerd.' Zeg ik en ik pak de spuitbussen.
We zijn klaar met het busje. 'Wat staat daar?' Vraagt Simon en hij wijst naar een blauw teken.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik sta nog naar het busje te kijken als er iemand tegen me aanloopt. 'Hey, kijk eens uit je doppen.' Zeg ik tegen hem. Hij draait zich om. Kijkt mij verbaast aan.
