The Billionaire's Little Secret | RBS 2

Chapter 36

ARIA

Naalimpungatan ako mula sa pagtulog nang maramdamang may humahaplos sa ulo ko. Saglit na kumirot ang sentido ko at ramdam ko ang ngalay mula sa aking batok.

I opened my eyes. I gasped at Alexus's eyes gently looking at me. His hand caressing my hair. Agad naman akong napabangon sa pagkaka-ub-ob sa kanyang kama.

"O-okay ka lang ba? How d-do you feel?" tarantang tanong ko sa kanya.

Hinawakan ko ang kanyang kamay na walang benda. He intertwined our fingers and smiled at me. Hindi mawala sa noo ko ang pagkakakunot dahil nagagawa niya pang ngumiti sa kabila ng nangyari sa kanya. Samantalang ako, heto at sobrang nag-aalala!

"I'm fine, Aria. I should be the one... asking you that" aniya sa pagod na tinig.

Hindi ako nakapagsalita. Pagod na sinandal ko ang ulo ko sa kanyang kama at tinitigan siya. Sa kabila ng insidenteng nangyari, at mga bendang nakalagay sa kanyang katawan, he still look so handsome in his hospital gown.

"I'm...fine," I breathlessly told him.

His hair is disheveled. Kung saan-saang parte ng kanyang noo kumalat ang kanyang buhok. His thick brows are furrowed and his eyes are gentle. The playfulness is gone.

I closed my eyes and look at his face again. My stomach tickled when his thumb caressing my fingers. Masyadong na-drain ang katawan ko kahit pa alam kong ilang oras na akong nakatulog dito sa kanyang hospital bed.

He licked his lip and tightly closed his eyes. Patuloy parin ang paghaplos ng kanyang hinlalaki sa mga daliri ko. Hinayaan kong maglakbay ang paningin ko sa kanyang mga benda. Hindi ko halos maisip na ang pag-alis namin sa kanyang bahay ay magreresulta ng ganitong pangyayari.

It was beyond my imagination. I thought everything will be in a smooth sailing journey towards our freedom. Instead, some random men tried to chase and killed us.

"I'm sorry. I didn't expect this to happen."

Nag-angat ako ng tingin at napansing nakapikit parin siya. Madilim ang kanyang ekspresyon at malalim ang kanyang mga hininga. Pero kahit ganoon, nanatiling malambot ang kanyang hawak sa kamay ko.

Hindi ako nagsalita. Walang salita ang pumapasok sa utak ko. I feel like he wants to say something but he's holding himself back.

"I'm sorry for dragging you into this mess. I knew how fucked up my life was and I hate myself for... this."

Ilang buntong hininga ang pinakawalan niya. Humigpit ang hawak niya sa kamay ko. I held him tight too. It hurts me seeing him this vulnerable. I saw him like Rafaelle. Strong and dignified. Yet here he is, showing his true feelings to me.

Ilang beses niya na bang pinakita sakin ang nararamdaman? In just weeks of knowing him, nasabi niya na ang mga bagay tungkol sa nakaraan niya. His mother. His past lover. Those were the things that made him the broken man he is today. And I understand his pain because I too felt that when I lost both of my parents.

"It's okay. M-magpagaling ka nalang m-muna," sabi ko sa kanya na ikinamulat ng kanyang mga mata.

His bloodshot eyes look down on me. Bumitaw siya sa kamay ko at inangat ito sa aking pisngi. I sweetly smiled at him to tell him that it's okay. Na hindi niya kasalanan ang nangyari kanina at hindi naman talaga naming inasahang mangyayari nga iyon.

"I promised you a journey but not like this. Hindi iyong ganito na naging delikado maging ang buhay mo," aniya.

Hinaplos niya ang pisngi ko.

"It's my choice to go with you. That also means to face anything with you, Alex."

"I know, but I cannot risk your life with me. Kung alam ko lang na mangyayari ito, we'd never left my house. This is all my fault, Aria."