The Billionaire's Little Secret | RBS 2

Chapter 41

ALEXUS

Ten years ago when my life became even more fucked up. A year after my birthday and the tragedy about Maria's death, I was eaten by guilt. I succumb into darkness and just blamed myself for everything that happened. It was my fault. Kung hindi siguro kami nagparty, hindi sana mamamatay si Maria...

"FUCK YOU, MARDONI!" Three punches landed on my face. The other one landed on my jaw.

I felt the gush of liquid flow from the insides of my mouth when Mr. Willy Morgan let his anger out on me. Nakatingin sa amin ang kanyang pamilya, ang umiiyak na si Ovilia Morgan, at ang gulat na bunsong anak na si Ophelia.

"OUR DAUGHTER DIED BECAUSE OF YOU! YOU DESERVE TO BE DEAD TOO!"

Sunod-sunod na suntok ang inabot ko sa galit na galit na si Mr. Willy. Wala akong magawa. Hindi ko kayang labanan siya. It was my fault! At tatanggapin ko kahit anong parusa ang ibigay nila sakin! If they wants me dead, then I better die in his arms. To compensate for their family's loss... for Maria...

"Morgan that's enough," I heard my father said after seeing me so helpless on the ground. Blood filled my body and my face.

Halos hindi ko na maramdaman ang katawan ko sa pamamagang natamo mula sa galit ng mga Morgans. I wished to be dead too. Wala naman nang kwenta pa ang buhay ko. I would be thankful if Willy Morgan will shoot me dead here in the very grounds of the Mardoni's Palace.

Hinayaan ni Papa na bugbugin ako ni Willy Morgan sa harap niya nang malaman niya ang pagkawala ng fiancee ko dahil sa party na hi-nost ko sa yacht na pagmamay-ari ng pamilya. I was beaten almost to death and I didn't plead to spare my life. Mas gugustohin ko pang tuluyan na nila ako nang hindi na ako lamunin pa ng guilt.

"Spare my son's life and let's talk about it in the office. Don't worry, Morgan. Hindi makakatakas ang anak ko sa kasalanang nagawa niya sa pamilya niyo," tumayo si Papa sa kanyang inuupuan.

Isang suntok pa ang pinakawalan sakin ni Willy Morgan at dumura sa mukha ko. Nagpapakita ng matinding disgusto sa akin. Umalis sila kasama ang asawa nito at sumunod kay Papa.

Naririnig ko pa ang ilang hikbi ni Ovilia Morgan dahil sa pagkawala ng panganay na anak. Si Ophelia ay lumapit at dumalo sa kinahihigaan ko. My body felt so weak and so worn out. Namamanhid ang mukha ko at puno pa ng dugo ang labi ko.

"A-Alex..." Inalalayan niya akong umupo.

Halos sunod-sunod na ang pagmumura ko sa isipan nang sinubukan kong maupo. Kumirot ang ilang cuts sa mukha ko maging ang mga bugbog na bahagi ng katawan ko. Hinayaan ko siyang tulungan ako dahil kung hindi, baka ilang araw pa akong mahihiga dito bago ako tuluyang makakilos.

Namamaga na ang mga mata ko. Hindi dahil sa sakit ng mga suntok sakin kundi dahil sa ilang araw kong iniyak ang pagkawala ni Maria. I never felt so afraid and broken my whole life when the investigation's result was negative. No Maria was found and the investigators declared that she's dead. Malabong makaligtas ang kahit sinong tao o swimmer sa lakas ng current noong araw na iyon.

It was impossible that someone like Maria can survive. Hindi siya marunong lumangoy! The ocean must've eaten her... at iyon pa ang nagpalala ng isipan ko! The mere thought that the waves swallowed her small figure crushed me like a boulder is placed on my chest, breaking all my ribs, as well as my heart.

Ilang araw akong nanatili sa ospital. It was Ophelia who took care of me. Walang sinuman ang nangahas na dumalaw sa'kin doon kahit pa si Papa. Ni isang sulyap sa kalagayan ko ay hindi niya ginawa. I wasn't thankful that I'm still alive and the worst is... Ophelia Morgan, the younger sister of Maria is taking care of my health right now.