The Billionaire's Little Secret | RBS 2

Chapter 32

ARIA

It was a blurry travel to the hospital. Pareho kaming balisa ni Alex dahil sa nalaman. Nag-aalala sa kalagayan ni Veronica lalo pa't magkakababy na sila ni Rafaelle!

"How is she?" tanong ko nang makarating kami sa kuwarto ni Veronica.

Nasa loob si Farrei at Rafaelle na tahimik na nakaupo sa isang couch.

"She's... I don't know anymore." Rafaelle's eyes misted with unshed tears.

Lumapit si Alex kay Veronica. I went to Rafaelle. Hindi ko mapigilang ipalibot ang mga braso ko sa kanya. Nasasaktan din ako at nag-aalala sa kanila.

"She'll be fine. Don't worry," alo ko sa kanya.

Tahimik na pinagmasdan ko ang kalagayan ni Veronica. She's pale at paper. Namayayat din ang katawan nito at halata ang pagod at puyat sa mukha. But despite the situation, she still look like a goddess sleeping in her bed.

Bumukas ang pintuan at lahat kami napabaling doon. Pumasok si Zero kasama ang isang lalaking naka lab coat. Pamilyar sa'kin ang kanyang mukha pero hindi ko lang mapangalanan. I think I met him once.

Zero's eyes landed on Veronica who's peacefully sleeping then to Alexus who sat beside the bed.

"Mardoni..." bati sa kaibigan. Tumayo si Alex at walang sabi-sabing niyakap ang kaibigan.

It's a brotherly hug but I know and I can feel that it's something in the boys' language. Matagal na silang magkakaibigan at alam na marahil ang kahinaan ng isa't-isa. Zero's weakness will always be his family.

Alam ko iyon dahil ako mismo naging saksi ng hirap na pinagdaanan ni Zero mahanap lang ang kapatid. Para siyang naghahanap ng isang bagay sa madilim na lugar. Walang kasiguraduhan kung mahahanap pa ba o tatanggaping wala na.

Tinuwin ko ang pagkakatayo ko kaya naman nabaling sa'kin ang atensyon nila. Zero's cold eyes traveled to mine. In swift seconds, I can clearly see how damaged he is.

"A-Aria..." halos bulong na nitong banggit sa pangalan ko.

I can't help but get teary eyes at his sorrowful look. Bakas sa mukha ni Zero ang matinding kalungkutan.

Alexus's eyes went to Zero then slowly to me. Hindi ko na iyon pinansin at mabilis kong tinawid ang distansya namin ng kanyang kaibigan.

Zero's body stiffened at my embrace. Nasasaktan. Nalulungkot. Halos magkanda halo-halo na ang nararamdaman ko lalo na't pumalibot ang kanyang mga braso sa maliit kong bewang.

He immediately nuzzled at me neck. Like the way I always do to him noong nagluluksa ako kay papa. He's always there for me in my darkest days and I hate myself for forgetting him on his darkest days too. I am nothing but an ungrateful friend.

"It's okay. Everything's going to be alright," I whispered while caressing his back.

"I think we should leave you two here for a moment," ani Farrei.

Sabay na tumayo si Farrei at Rafaelle. Saglit niyang tiningnan ang kalagayan ni Veronica bago lumabas. Alexus was left with us in the room.

He stared at me with confused yet gentle eyes. Marahil nagulat siya sa paraan ng pagtrato ko kay Zero at si Zero sa'kin.

"A-alex... could you... leave us for a moment?" Zero glanced at Alex.

Nalilito ngunit tumango na lang si Alex bago tumingin sa'kin at lumabas.

Naiwan kami ni Zero sa kwarto ng kanyang kapatid. The room was silent and the only thing we can hear is the machine and our breathing.

I can't help but to feel the pain visible in Zero's eyes. Nangungusap at nangungulila ang mga mata nitong diretsong nakatitig sa akin.