Chasing Wildness (Chase #1)

Chapter 25

"Mrs. Padilla---"

"Miss po," I corrected the principal of the school where my kids are studying. I saw how the old woman twitched her lips and flaunted her eyes for a second before speaking.

"Oh. Okay Miss Padilla," she emphasized. "I know your children are very talented and intellectual however I do not tolerate violence in the school."

I sighed, "I understand Ma'am." Napatingin ako sa mga kambal ko na abala sa pagkulikot ng cellphone ko, tila walang muwang at pakialam sa nangyayari. They are even smiling wide while focused on the screen.

Ten minutes ago, I got a call from my workplace na kailangan raw ang presensiya ko sa school. My kids got into a fight at ang sinasabi, ang mga anak ko raw ang nagsimulang manakit. Ayaw ko pa ngang maniwala noong una kasi 'di ko naman sila pinalaking basagulero at basagulera, but when I finally flee to the school, doon ko napagtantong napaaway nga ang mga ito. I saw how messy the hairs of their 3 classmates are plus bruises and scratches on their bodies. And them? Not even a single mark can be found in their small bodies, and much worse, they just pretended to look cool, shaking off their small hands while walking away from their poor victims.

"Sana 'di na muli maulit ito Miss because if it will, wala akong choice kundi ipatransfer na lang sa ibang school ang mga anak mo," mahinahong wika ng principal na siyang ikinabuntong hininga ko na lamang.

"Okay  now tell me, bakit kayo napaaway? I did not raise you two, to be violent."

Kakalabas lang naming principal's office at heto ako ngayon, matiim na tinatanong ang dalawa. I tried to sound mad para malaman nilang hindi ko nagustuhan ang mga inakto nila, and it seemed effective. I saw how their eyes tried to avoid making an eye contact to me with their two hands grasping with each other.

"Hindi kayo magsasalita?" nakataas ang kilay na tanong ko. "Okay. Madali akong kausap. Mabuti pang iwanan ko kayo rito. Bahala kayo sa buhay ninyo. Since 'di ba, madalas ninyong sabihin sa akin na big na kayo." 

Aktong aalis na ako nang mabilis na yumakap sa akin ang dalawa at umiiyak na nagsalita si Mika, "Sowwy na nanay. It won't happen again. We promise. Magiging good kids po na kami kuya."

"Yes nanay. Sorry po. Don't leave us na po. You are the only one that we have."- Miko.

My heart felt a sting of pain lalo na sa sinabi ni Miko. Naaawang hinaplos ko ang mga pisngi nila, bago nagsalita, "Apologies accepted babies."

"Yey! Thanks nanay," they both rejoiced in unison. I chuckled with their reaction. Kahit kailan talaga, 'di ko matiis ang dalawa.

"But but..." Napatigil ang dalawa sa pagsasaya. "Huwag ninyong isipin na ako lang ang mayroon kayo. You have Tita Rhei. Lola Ging---"

"Tito Vince, Tita Amber, and baby Mild!" Natawa ako sa pagputol at mabilis na pagsasalita ni Mika.

"And we have Tito JM!..." Napatigil ako sa pagtawa dahil sa sinabi ni Miko.

"And.... Tito JM!" Mabilis na lumayo ang dalawa sa akin, at excited na tumakbo. Napapabuntong hininga kong inayos ang mga bag nila pagkatapos ay marahan na sumalubong sa bagong dating.

"What brought you here? Shouldn't you be in you empire, busy making it larger? Or maybe out of the country, busy finding your empress?" bungad ko nang makalapit sa kanya na kung saan ay hawak na ang dalawa kong anak.