Chapter 29

34 3 1
                                    

Natapos ang pagpepresent ko ng report ng hindi nakikipag-eye contact sa kanya. I tried acting in my normal self at work, but every time I felt his eyes staring at me, hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba at takot. Because out of all people, why does it need to be him? Bakit ang taong pilit kong tinataguan at iniiwasan ang siyang naging boss ko pa ngayon? Is destiny fooling us? Wait scratch that, there is no more us. It all ended years ago. This time, it is all about me. Only me, alone.


Pinilit kong ngumiti habang nakikipagkamay from these gentlemen, but it faded again when it was his turn to do a shake hands with me. I forced myself to stop trembling when our hands finally touched. Hindi ko mapilang mapalunok habang maramdaman ko pa ang pagpisil niya sa kamay ko.


"Danicka..." he softly murmured. Mabilis akong napabitaw. 



Sinubukan ko siyang ngitian kahit pilit lamang bago kalmadong nagsalita, "It's Ms. Padilla, Sir. I hope that my report was more than okay in your eyes and ears, Sir." Bago pa siya makapagsalita ay mabilis ko na rin siyang tinalikuran.



Ngunit hindi pa man lang ako nakakalayo nang maramdaman ko ang pagdaop ng aming mga palad. Mariin ako napapikit bago kunwari'y cool na humarap sa kanya.

"Yes, Sir? Do you need something?" I gave him my most pretentious smile kahit ramdam ko ang panginginig ng kamay ko.

'Come on body. Stop shaking.'



He made a deep stifle before speaking, "We need to talk."



Napaawang ako sumandali ngunit mabilisan ding ibinalik ang normal kong ekspresyon. Pasikreto kong pinakalma ang sarili.

'You moved on Danicka. He can't beat you again.'



"We are already talking, sir," kunwari'y nagtataka kong tanong kahit alam ko kung ano ang tinutukoy niya.



"Babe, please let me ---"



"Don't you dare," hindi ko na napigilang putol sa kanya, kasama ang paniningkit ng mata.



"As our employer, I presumed that you are aware that personal issues should be not brought at work," malamig kong dugtong.



Pero mukhang hindi man lang ito natinag, bagkus ay dahan dahan pang inilapit ang katawan sa akin, na siyang dahilan kaya ako'y unti-unting napaatras. Patuloy lang ako sa pagsulong at siya nama'y pag-abante hanggang sa maramdaman ko ang pagtama ng aking likuran sa matigas na pader. Shutanggala. Dead end.


I felt my defenses falling down, and fear is starting to eat me again



"Babe..." Mariin akong napapikit. Tanginang endearment 'yan.


Chasing Wildness (Chase #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon