სიძულვილი რომელსაც სიყვარული შეცვლის

თავი 6

უნდა წავსულიყავით,როდესაც ვიღაცამ დამიძახა.მივტრიალდი და ზეინი,ჰარი და ეგრეთ წოდებული "mean girls" დავინახე.
-ოჰ რა ბედნიერი დღე გაგვითენდა ჯიჯ ნახე ამათ ვის ხედავს ჩემი თვალები.-ურონული მივუგე და გავიღიმე.
-ზედმეტად უხეშობ.-მითხრა ჰარიმ.ეს ვისზე რას იძახის.
-კაი ერთი.
-ეი გოგონი ჩემს შეყვარებულს წესივრად ელაპარაკე თორე მაგ თმებს ღერაღერა დაგაპუტავ.-თქვა ელენამ და გადაიხარხარეს მან და თავისმა დაქალებმა.ჰარიმ კი ელენას გაოგნებული შეხედა.
-ოჰ ძვირფასო ხელით თუ შემეხები ესეიგი ყველზე დაბალ დონეს მიეკუთვნები.ისე ეგ გასაკვირიც არ არის...-ახლა მე გავიცინე მის გაბადრულ სახეზე.
-როგორ ბედავ?-ხელი აწია რომ გაერტყა მაგრამ ჰარიმ დაუჭირა.
-აღარ გაბედო და ვინმეზე ხელი აწიო.-კბილებში გამოსცრა.
-ჰაზუუ კაი რა...-ამაზრზენულად თქვა და ხელები კისერზე მოხვია.
-ათასჯერ გითხარი ეგრე ნუ მეძახითქო.
-იცით თქვენი კამათის მოსმენას და მითუმეტეს ყურებას არ ვაპირებ, ამიტომ ჯიჯ,ჯეი წავიდეთ.-გამოვტრიალდით და მათ მოვშორდით.ჯიჯიმ მითხრა რომ ხვალ მშობლებთან ერთად დასავენებლად მიდიოდა.დიდი ხანი ვეხუტებოდი.ამ გოგომ შეძლო და ორ დღეში შემაყვარა თავი.

888
სახლის კარები გავაღე და შიგნით შევედი.
-სად იყავით აქამდე?-მკაცრად მიუგო ჯეის მაგრამ მე დავასწარი და პასუხი გავეცი.
-ჩემს მეგობართან ერთად პარკში ვიყავი.ძალიან დაღლილი ვარ და თუ შეიძლება ოთახში ავალ.-პიტერს ხმა აღარ ამოუღია.მე კი ჩემს ოთახში ავედი. დღევანდელზე ვფიქრობდი.როგორ შეიძლება ესეთი დამთხვევები?სულ სადაც მე ვარ იქაა ჰარიც.ღმერთო როგორ ნერვებს მიშლის...ტანზე გადავივლე,შემდეგ კი დასაძინებლად მოვემზადე....

888
დილით უკვე მესამედ მაღვიძებ ეს მაღვიძარა.ნერვებმა მიმტყუნა.ვეღარ მოვითმინე და მთელი ძალით მივანარცხე კედელს.ხმაურზე ქეროლაინი შემოვარდა.
-რახდება მია რა ხმაურია?-იკითხა და ოთახში მიმოიხედა.
-არაფერი.მაპატია თუ შეგაშინე. უბრალოდ ამ საშინელებამ ტვინი მატკინა ვეღარ მოვითმინე და...-გავეკრიჭე.
-კარგი ძვირფასო მალე ჩამოდი არ მინდა დაგაგვიანდეს...

უნივერსიტეტში მივედი.მთელი დღე უცნაური შეგეძნება მქონდა. არ ვიცი რატომ მაგრამ გული ცუდს მიგრძნობდა.
უნივერსიტეტიდან რომ გამოვედი ჯეი აქ არ იყო.აღარ დაველოდე და ჩემით გავუყევი ქუჩებს.ბევრი ვიარე თუ ცოტა რაღაც ქუჩაზე აღმოვჩნდი.ესღა მაკლდა.დავიკარგე.ტელეფონი ამოვიღე.ჯეის გამოტოვებული ზარებს რომ დავხედე კინაღამ გული გამისკდა.ორმოძდაათი გამოტოვებული ზარი.მაშინვე გადავურეკე.
-სად ხარ მია იცი რამდენი ხანია რაც გირეკავ?რატომ წახვედი უჩემოდ.
-ჯეი უბრალოდ გასეირნება მინდოდა...ახლა კი რომელიღაც ქუჩაზე ვარ.აზრზე არ ვარ სად ვარ...
-უხ მია!!გარშემო მიმოიხედე და მითხარი რას ხედავ.-მკაცრად მომიგო.
-ძველი ოთხ სართულიან შენობებია აქ.კიდევ ვიღაც კაცის ძეგლი,რომელსაც ხელში დიდი წიგნი უჭირავს.
-კარგი მოვდივარ არ წახვიდე არსად.
-კარგი.-ტელეფონი გავთიშე და ჯეის ლოდინი დავიწე.ვერც კი გავიაზრე ისე მომადეს ცხვირთან რაღაც ნაჭერი.ბოლოს რაც დავინახე ეს მწვანე თვალები იყო.შემდეგ კი გონება დავკარგე...