სიძულვილი რომელსაც სიყვარული შეცვლის

თავი 7

თვალები ძლივს გავახილე.საბოლოოდ როდესაც გამოვფხიზლდი გარშემო მიმოვიხედე და დავინახე ჩემთვის უცხო გარემო.ახლახანს გამახსენდა თუ როგორ ამაფარეს რაღაც ნაჭერი წამლით გაჟღენთილი,რამაც გამთიშა.გამახსენდა ის მწვანე თვალები რაც ბოლოს დავინახე.არ ვიცი რატომ მაგრამ ეს თვალები ჰარისას მივამსგავს.სწორედ მას აქვს ესეთი ჭაობოსფერი და ზიზღით სავსე თვალები.არ ვიცი რა დავუშავს მას,მაგრამ როგორც ჩანა ვერ მიტანს.პირველად სწორედ მაშინ შევამჩნიე ეს თვალები როდესაც მამაჩემმა ისინი გამაცნო,ამის შემდეგ კი მუდამ ესე ასხივებს ზიზღს და სიძულვილს.ფიქრიდან ოთახში შემოსასვლელი კარების ხმამ გამომიყვანა.იქით მივიხედე და ჰარი დავინახე.
-ოხ ჩვენს გოგოსაც გაუღვიძია.-ირონიულად ჩაიცინა,მერე კი მალევე დასერიოზულდა.
-სად ვარ?ამ აქ რატომ ვარ?-მისი ესე დანახვისას შემეშინდა.
-რაიყო ძვირფასო ახლა დიდ გულზე აღარ ხარ?
-რა გინდა ჰარი?ამიხსნი რა ხდება?
-შენ აქ სამუდამოდ დარჩები ჩემთან ერთად.-ჩემთან ახლოს მოვიდა.
-ავადმყოფი ხარ.შენ აქ კი არა ფსიქიატრიულში უნდა იწვე.-ეს ვთქვი თუ არა ვიგრძენი როგორ გადაიხარა ჩემი სახე მარჯვენა მხარეს.როდესაც ლოყა ამეწვა მივხვდი რომ მან სახეში გამარტყა.ლოყას ხელი შევახე და ვიგრძენი როგორ ჩამომცვივდა სიმწრის ცრემლები.
-აღარასდროს გაბედო შე პატარა ძუკნავ და მსგავსი რამ აღარ მითხრა თორე უარესს დაგმართებ გაიგე?-ხმამაღალი ტონით მითხრა,მე კი ჩუმად ვიდექი.
-გაიგე მეთქი!?-დაიღრიალა რის გამოც შევხტი და უფრო ვუმატე ტირილს.უცბად თმაზე მწვდა და მომქაჩა.
-შენ გესაუბრსბი ძუკნავ!გაიგე მეთქი?!
-კკიი.-ნამტირალევი ხმით მივუგე ადამიანს რომელმაც ჩემზე ხელი პირველად აწია.
-ძალიან კარგი!ახლა აქ ეგდე და შენი ხმა არ გავიგო.დაახლოებით 4 საათში შემოგაკითხავ.მანამდე კი ეგ ტანსაცმელი გამოიცვალე და კარადიდან რამე აიღე!ზედმეტი ხმა ან მოძრაობა და ეგრევე დაგახრჩობ გაიგე?!
-კი.-ხმა აღარ გაუცია ისე გავიდა ოთახიდან. მე კი გაოგნებული და შოკირებული კედელთან ჩავსრიალდი და ქვითინი დავიწყე.

პირველად ჩემს ცხოვრებაში შემეხო ადამიანი ესე.ფიზიკური ძალადობა არავის უხმარია ჩემზე.ალბათ გაგიკვიდებათ ესეთი მამა ყავს და არ არტავსო,მაგრამ რაც სიმართლეა მაგას ვიძახი.არასდროა აუწევია ჩემზე ხელი....უცბად გამახსენდა ჰარის ნათქვამი მაშინვე წამოვხტი ფეხზე და ტანსაცმლის არჩევა დავიწყე.
რაც არუნდა გასაკვირი იყო ძალიან ციოდა.ფანჯრიდან რომ გავიხედე ხეების მეტი არაფერი მოჩანდა.ვიფიქრე ფანჯრიდან გადავხტებითქო,მაგრამ რად გინდა? იმდენი კლეტკაა მიმაგრებული ფეხიც კი არ გამეტევა.არ ვიცი რა უნდა ჩემგან...ძალიან მეშინია.სიკვდილი არ მინდა...იქვე პატარა საწოლზე წამოვწექი, ფეხები მოვკეცე და თვალები მივნაბე.სახეზე ცივი წყლის შეხებამ გამაღვიძა.დაფეთებული წამოვხტი და ჰარის სახეს შევხედე,რომელიც მობეზრებული მიყურებდა.
-მაპატიე ძვირფასო კოცნით ვერ გაგაღვიძე,ზედმეტი მეგონა შენთვის.-ირონიულად გამიღიმა.
-შენ საერთოდ ადამიანი ხარ?გული გაგაჩნია?
-ხმა ჩაიგდე ნუ მესაუბრები! ამის უფლება არ მომიცია შენთვის!-შემიღრინა.
-კი მაგრამ რა დაგიშავე?საერთოდ რა გინდა ჩემგან?-ტირილის ზღვარზე ვიყავი.
-შენ არაფერი,მაგრამ მამაშენმმა დააშავა. ისეთი რამ ჩაიდინა რის გამოც ყველაფერი დავკარგე.ცხოვრების ხალისიც კი.ეგ ნაბიჭვარი როგორ მინდა გამწარდეს, ამიტომ შენ შესანიშნავი არჩევანი ხარ მის გასანადგურებლად.
-შენ თუ გგონია მამაჩემი ჩემს გამო ყველაფერს გააკეთებს ძალიან ცდები.-მკაცრი და ოდნავ ხმამაღალი ტონით მივმართე,რის გამოც კიდევ გამაწნა სილა.
-მე შენ გითხარი ხმას ნუ უწევ და წესივრად მესაუბრე.სუფთა კახპა ხარ,პიტერის შვილი სხვანაირი რანაირად იქნება?ვერ გიტანთ მთელს შენს ოჯახს.დედაშენიც სავარაუდოდ შენნაირი კახპა იქნება,იმედმი მაქვს ახლა მაინც იგრძნობენ ტკივილს.-დედას გახსენებაზე, მის შეურაწყოფაზე ტირილი დავიწყე.ეს ტირილი კი ნელ-ნელა ისტერიკაში გადამდიოდა.ისტერიკა კი ჩემთვის სახიფათო იყო,რის გამოც კრუნჩხვები ან გულის წასვლები მემართებოდა.ეს შეტევები დედის სიკვდილის შემდეგ დამეწყო.აქამდე მხოლოდ ერთხელ დამემართა ჯემას დროს...
ვგრძნობდი როგორ მიკანკალებდა ხელები და ფეხები, თაბრუ მეხვეოდა.
-მია?რა გაჭირს?-მკითხა დაბნეულმა ჰარი.
-მე ცუდად ვარ...-ბოლოჯერ ამოვიქვითინე.საბოლოოდ კი გონება დავკარგე.