Yüzyüzeyken Konuşuruz { TEXTİNG }

Vicdanın rahat ✨

Madem umuttan
Bu denli yoksunsun
Her şey şimdi
Şu an, burada son bulsun🕊

"Ahsen yalvarırım açar mısın kapıyı? Sadece bir kere, bir kere konuşalım yemin ederim ne istersen yapacağım ama bana konuşma şansı ver" dış kapının arkasına dayanmış onu dinliyordum,
"Nolur Ahsen, konuşalım."
"Git Ege konuşmak felan istemiyorum binayı ayağa kaldırıyorsun, ev sahibi gelicek yoksa"
"Konuşmadan şurdan şuraya adım atmam, lütfen."
"Konuşacak bir şey yok, kararlarıma saygı duymak zorundasın, istemiyorum çok basit bir şey değil mi?" Tek kelime bile etmemişti gittiğini sandığım için odaya geçecektim saat sabahın altı buçuğu olmuştu. Cama doğru ilerleyip Egenin burada olup olmadığına bakıyordum ama arabası kapının önündeydi, yani oda buradaydı. Sesini duymam ile dış kapıya ilerledim.

"Ben senden nasıl vazgeçeceğim ki? Sana yazdıktan sonra iyice bağlanmışken nasıl olurda bana seni görmek istemiyorum, seninle konuşmak istemiyorum diyebiliyorsun. İlk gördüğümde dedim bu kız benim olsa olsa geleceğim olur, aptal gibi bir umut senin bana karşı bir şey hissettiğini düşündüm biliyor musun? O bile bana yetti, zaten amacım benden hoşlanman değildi amacım, seninle konuşmaktı çünkü sana ihtiyacım vardı. Bir tek sen iyi gelebilirdin bana, bir tek sen benim yaralarımı sarabilirdin, bunu bana çok gördün belki de. Şunu hiç unutma olur mu ben seni hep seveceğim, hep özleyeceğim, hep düşüneceğim, hep yanında olacağım. Beni senden mahrum bırakamazsın ahsen yapma.."

Gözlerim dolmuş bir şekilde kapıyı açtım, Ege ise kapıya yaslanmış olduğu için hafif sersemleyerek kıp kırmızı olan gözleri ile bana bakarak ayağa kalktı, o sıra da elimin tersi ile düşen gözyaşımı sildim.
"Ne oldu sana Ahsen?"
"Ege.git artık." Gözlerinden yaşlar düşüyordu, içim içimi yiyordu ona sarılmamak için.
"P-Pe-ki." Arkasını döndü, o arkasını döndüğü an dünyamın bana sırtını döndüğünü anladım.

—
Ahsenin neden böyle davrandığını bir dahaki bölümde açığa kavuşturacağım.

Bölüm hakkında düşüncelerinizi belirtebilirsiniz..

🌸