Zanim zgasną światła.

Wyjedziemy?

Nieco wcześniej niż zazwyczaj, ale mam nadzieję, że przyjmiecie to z uśmiechem :) 
Główna dedykacja dla PolneMaki, która zdecydowała się nie anulować swojego opowiadania. Cieszę z tego tytułu niezmiernie :D Mam nadzieję, że rozdział ci się spodoba :D 
Kolejne dla MissIgnorant, która mam nadzieję, że znajdzie chwilę czasu na to i dla hiderigami :) 
Witam nowych czytelników: VivereMilitareEst, Nuari1, twoje_cmentarzysko, Shhida, 28287TE523, ArekOlszowski NEESotaM - mam nadzieję, że wymieniałam wszystkich :d Oby kolejne rozdziały wam się spodobały :*

— Jak będziesz się tak trząsł, to jej nie pomożesz — Itachi westchnął kolejny raz. Położył dłoń na moim kolanie i przytrzymał je, by siłą docisnąć do podłogi. 

— Jesteś pewny, że ta cała Izumi jest kompetentna? 

— Jestem. 

— Na pewno wie, co robi? Sarada to tylko dziecko, jej psychika jest bardzo krucha. A jeśli powie coś, co zrobi jej krzywdę? 

— Nie powie. Uspokój się. Wyjdź, zapal sobie, przejdź się dookoła budynku, cokolwiek. Nie może cię zobaczyć w takim stanie, bo przerazi się bardziej niż psychologiem. 

Odetchnąłem głęboko, wstając ostatecznie. Może i miał rację? 

— Jak wyjdzie, napisz do mnie od razu. 

— Oczywiście. — Machnął ręką, wyganiając mnie tym samym na zewnątrz. 

Będąc już na schodach zewnętrznych, zaciągnąłem się głęboko, wyciągając komórkę z kieszeni. Nie było połączeń ze szpitala, w wiadomościach nie było nic ciekawego. Nawet dziennik miejski nie miał do zaoferowania żadnej lokalnej tragedii...

W tym samym momencie, w którym już miałem schować telefon do kieszeni, zadzwonił Naruto. Uniosłem brew, odbierając od razu. 

— I jak się trzymasz? Zakładam, że jesteś tym, który trzęsie portkami, bo o Saradę się nie martwię. 

— Bardzo zabawny jesteś, Uzumaki. Dzwonisz po coś konkretnego?

— Tylko po to, by upewnić się, że nie zjadłeś tej biednej pani psycholog. Mówisz, że to jakaś wasza rodzina? 

— Bardzo daleka, ale zawsze. Czasem się zastanawiam, czy znam wszystkich członków tego jakże szanownego rodu. Ojciec na większych spotkaniach rodzinnych potrafi wymienić wszystkich pomniejszych kuzynów, stryjów, cioteczne babki i cholera wie co jeszcze. 

— Dlatego ja się cieszę, że nie mam podobnych problemów. 

— Ciesz się. Jak byłem nastolatkiem, bałem się, że przez przypadek zacznę się spotykać z jakąś swoją kuzynką z trzeciej czy czwartej linii. Dopiero jak się upewniłem, że Sakura na pewno nie jest ze mną w żaden sposób spokrewniona, zacząłem spać spokojnie. 

— Od kiedy wpadasz w słowotok, Uchiha? Wyluzuj. Sarada sobie poradzi, to jest mądre dziecko. Mądrzejsze od ciebie, tego jestem pewny. 

— Wiem, że sobie poradzi — warknąłem do słuchawki, wyrzucając wypalonego papierosa do kosza. 

— To się uspokój, co? Usiądź sobie gdzieś. Może przyjechać do ciebie? Właśnie wychodzę z biura w szpitalu w sumie.