WHAT'S LEFT BEHIND(LEO STORY)

48

Dalawang taon mula ng malaman ko ang totoo na hindi naman pala patay si Leo ay nakarating sa akin ang balita ng pagkakabaril kay Dee.

"he can't give up Art!" asik ko habang katawagan ito sa phone.

Sinulyapan ko ang umiiyak na si Saira sa harapan ko.

"the doctor said that it's impossible for her to surviv--"

"bring her here.."matigas na wika ko.

"what?! Paano ko gagawin--"

"let me talk to Jace.."wala itong nagawa at binigay ang telepono kay Jace.

"A-Ange.."napapikit ako ng marinig ang garalgal na boses nito.

My tough man became weak. Ganito ba ito kawasak?

"bring her here, ako ang mag aasikaso ng lahat.."matapang na wika ko.

"but they said na wala na ra--"

"I said fucking move your ass and bring her here to me!" sandaling natahimik ang kabilang linya.

"okay.."nang sabihin nito yun ay binaba ko na ang tawag.

Two days after that call ay dumating nga si Dee dito kasama si Jace, halata ang gulat sa mukha nito ng makita kung sino ang babaeng katabi kong naghihintay sa kanila.

"Saira?" hindi makapaniwalang tinignan nito ang katabi ko na kanina pa umiiyak.

Buti nalang at naoperahan na ang isang 'to kundi ay baka maging problema ko din ang pagiging emosyonal nito.

"kami na ang bahala sa kanya, you should find your daughter.."napayuko ito sa sinabi ko.

"let me stay for a while.."pakiusap nito pero agad na sumabat si Saira.

"no, you should go home, nandoon ang kambal at kung magigising siya ay alam ko na hahanapin niya ang mga anak niyo.."hindi na ito nakatanggi pa kay Saira.

Nagtatanong ang mga mata nito sa akin siguro ay dahil kasama ko si Saira at mukhang affected kay Dee.

Of course!

She's her twin!

Dalawang oras lang ang pinalipas ni Jace bago muling sumakay ng eroplano pauwi.

Ilang taon na ang lumipas at hindi parin nagigising si Dee.

"are you sure about this?" tanong ko kay Sai na tinanguan niya lang.

We called overseas to Philippines to announce the death of Dee.

But the truth is, our sleeping beauty is sleeping soundly on a pink bed.

"she will wake up.."pagpapalakas ko ng loob kay Sai.

"you should go back there, and find my missing niece."tumango ako dito.

" I will.."anas ko.

After a week ay narito na ako muli sa Pilipinas. Hindi para balikan ang taong minsan kong pinahalagahan kundi para hanapin ang taong importante na sa akin.

"help me find her, at nang sa gayon ay makabayad ka sa akin.."nanunuyang wika ko kay Art.

He sighed.

"fine.."sumusukong sagot nito.

We searched for Dee's daughter, luckily ay nahanap namin ito sa isang ampunan.

"muntik ka nang magaya sa mama mo.."bulong ko sa 3 years old na batang babae.

Cute ito at mamula mula ang pisngi. Sobrang saya ni Jace nang makita namin ito na agad itong napasugod sa condo unit na tinutuluyan ko.

"Jace.."napatayo si Art pero agad ding namutla ng makita ang mga kasama nito.

"nakita na daw ang pamangkin ko?"maging si Dan ay natigilan ng makita ako.

Lahat sila ay nagulat maging ako rin naman, pero ang isang pares ng mata na nakatingin sa akin ay pagkalito at pagkamangha ang sumasalamin sa mga mata nito.

"y-you.."turo nito sa akin.

Bigla akong nanlamig, I missed that voice. Ang pagsasalubong ng kilay nito maging ang uri ng tingin na para bang binabasa ang kaibuturan ng pagkatao ko.

That familiar sting hit my heart.

"Ange hindi ko naisip sorry.."si Jace.

Pero hindi ko na ito naririnig pa dahil ngayon ay palapit na sa akin si Leo. With his business suit at brushed up hair. He matured handsomely.

"Ange? Is that your name?" nalilitong tanong nito.

I smiled bitterly.

"y-yes.."mahinang anas ko.

Kumunot ang noo nito sa sagot ko.

"b-but I used to call you baby in my letters.."hindi ako nakasagot dito.

"I think we should leave, igala muna natin ang pamangkin ko.."nagsitanguan sila sa suhestyon ni Dan.

Naiwan kami ni Leo at ang pagsara ng pintuan ang naging hudyat para tumakbo ito palapit sa akin sa gulat ko.

Mahigpit na niyakap ako nito.

"what took you so long? I have been waiting for you to come back.."natigilan ako sa mga sinabi nito.

Humigpit pang lalo ang yakap nito na halos ikaputol ko ng hininga.

I was silent until he decided to let me go.

Ako naman ngayon ang naguguluhan.

"y-you knew me?" I asked, confused.

"how can I forget you?" he whispered.

"pero ang sabi ni Art--"

"he lied to you once and you still believe that jerk?" napamaang ako sa sinabi nito.

"it was me, ako ang nagsabi na huwag ka munang pabalikin dito, kilala kita, I know how stubborn you are when angry.."gulat na pinagmasdan ko ito.

"sinadya niyong galitin ako? Na lokohin ako?!" asik ko.

Nabasa ko ang takot sa mga mata nito.

"I'm sorry, ayoko lang na narito ka habang nagkakagulo, yes I had temporary lost my memories with you at nang maalala na kita inisip ko na mas okay kung malayo ka, delikado pa noon dahil nagbabanta din ang Hatahori Clan."hindi ko alam bagay na yun.

"we ruined their name, at galit sila, it was the safest way for you baby.."nanlabo na ang mga mata ko sa mga narinig na paliwanag.

8 years.

Walong taon akong hindi umuwi ng Pilipinas at hindi pa sana babalik kung hindi lang sa hiling ni Saira na hanapin ko ang anak ng kapatid nito.

"L-Leo.."naiiyak na bulong ko.

"iyakin ka parin baby.."he teased.

Mahigpit na niyakap ko ang lalaking kaytagal kong pinangulilaan.

Now that I'm on his side, holding me, nowhere is safest but here.

With him.