~Bölüm 7~ (İlk mesaj)

342 131 58
                                    

Eve vardım. İçeri girince babamın evde olmadığını fark ettim. Çantamı salona fırlatdığım gibi kendimi koltuğa bıraktım. Düşünüyordum. İstememe rağmen hala düşünüyordum. Ben düşünmeye devam ederken telefona bir mesaj geldi. Telefonu açtım ve gizli numara olduğunu fark ettim. Mesaja girdim ve okudum.

*Bilinmeyen numara: Demek eve vardın. Baban yok galiba evde küçük kız...

Korkmuştum. İstemsizce ağlıyordum. O beni izliyordu. Kim olduğunu bilmediyim biri, şuan benim evimin etrafındaydı. Üstelik babamada bişey yapmış ola bilirdi. Hayatımda hiç bu kadar korkmamıştım. O an kapı çaldı. Gözlerimi kapıya diktim. Kapının ani çalması ile kormam sonucu, telefon elimden yere düştü. Yere oturdum. Gözümü kapıdan asla ayırmıyordum.
"Hazal? Hazal aç kapıyı."
Bu ses... Ben bu sesi tanıyordum. Okandı bu. Koşarak kapıyı açtım. Açar-açmazda Okana sarıldım. Ne uaptığımşn farkında değildim. Bağırarak ağlamaya başladım. Denizde gelmişti Okanla. "Abi dedim sana yapmayalım diye." söylendi Okan. Ne? Nasıl yani? Okanı bırakıb onlara kızgın gözlerle baktım. Açıklama istediğimi anlayan Deniz herşeyi anlattı.
"İşte böyle Hazal. Gerçektüb çok özür dilerim. Böyle olacağını bilemezdim."
"Peki endişelendiyimi ve babamın evde olmadığını nerden biliyorsun?"
"Sen taksiden inince bizde arabadan indik. İşte sen kapıyı çalınca kimse açmadı. Bizde evde olmadığını düşündük."
"Çok korktum yaa." dedim ağlamaklı bir ses tonuyla. "Kıyamam." dedi Okan aniden. Bu iki olmuştu. "Efendim?" dedim anlamamazlıktan gelib. Oda hiç der gibi kafasını salladı.
Yaklaşık yarım saat sonra Okan ve Deniz gitti. Bense yorgun olduğumdan uyumak için odama çıktım. İlk mesaj böyle olmamalıydı. Neyse...

Yıldızların Altında (TAMAMLANDI!) (KİTAP OLDU!)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin