Yıldızların Altında (TAMAMLANDI!) (KİTAP OLDU!)

~Bölüm 23~ (Özür dilerim)

Doktor yoğun bakıma alınınca, doktordan izin aldım ve yanına girdim. Yine 5 dakikam vardı. İçeri girdim ve yatağının yanına oturdum.

"Merhaba Okan." dedim.

"Okan, her şey benim yüzümden. Evden çıkmasaydım, kaçırılmazdım. Sen de bu halde olmazdın."

Ağlıyordum. Dağ gibi Okan, yıkılmıştı.

"Ama söz veriyorum hepsi geçicek. Ay yıldızlаrlа nаsıl аhеnk vе mutluluk içindе yаşıyor, bizdе sеninlе bitаnеm öylе mutluluk içinde yaşayacağız. Sana söz veriyorum. Ama önce sen uyan. Lütfen bizim için tutun hayata. Benim için."

Duyduğundan bile emin değildim ki. Ama hissettiğini biliyordum. Bedenler değil, ruhlar sevgili olurdu çünkü.

Yoğun bakım odasından çıkarken, kapıda babamı gördüm. Nefretle yüzüne baktım.

Bana yaklaştı ve "Özür dilerim kızım." dedi. Zaten doluydum, suratına haykırmaya başladım.

"Senin özürün neyi değiştirecek? Ben o gün parkta tek başına kaldım. Kaçırıldım ben. Yetmedi sevdiğim adam vuruldu. Hemde beni kurtarmak için. Benim için. Senin özürün bunları değiştire bilir mi? Söylesene? Defol git. Görmek istemiyorum seni. Git!"

"Kızım, lütfen dinle. Nolur dinle."

Hangi yüzle burdaydı ki? Neden gelmişti?

"Dinlemek istemiyorum. Bundan sonra senin Hazal diye bir kızın yok. Benimde babam yok."

"Nasıl yani babam yok. Kızım.."

"Kızım deme baba. Ben babamı yıldızlara uğurladım. Artık yok!"

Her şey o kadar ağır gelmiştiki. Onu daha fazla dinlemek istemiyordum.

"Bak, ne desen haklısın Hazal. Ama bilmen gereken şeyler var."

"Defol git. Duymak iste.."

"Annen geldi!"

Gözlerimden tut da, ciğerlerime kadar kırgındım ben ona. Şimdi geri dönmüştü. 13 yıl sonra. Dile kolay, 13 yıl...

"Nerde şimdi?" diye sordum boş bakan gözlerle. "Dışarıda, arabada." diye yanıtladı.

İstemsizce kapıya yöneldim. İçimdekileri yüzüne kusmak istiyordum. 13 yılın hesabını sormak istiyordum.

Evet, gördüm. Arabadaydı. Değişmemişti. Aynıydı. O gün baktığı gibi bakıyordu gözlerime. O gün olduğu gibi buruk gülümseme vardı yüzünde.

Görür görmez gözümden yaş aktı. Özlediğim için değil, kırğın olduğum için. Yanıma geldi ve "Hazalım." dedi.

"Sus!"

"Ben.. ben çok üzgünüm."

"Umurumda değil."

"Çiçekler soldu mu?"

"Solan çiçek değil, bendim. Geldiğin yere geri dön."

Birden gözüm arabada oturan bir erkeğe takıldı.

"Arabada ki kim?"

"Kardeşin."

Kardeşim vardı demek bide. Hiç mi utanmıyorsun be kadın?

"Hayatında mutluluklar. "

"Yapma Hazal." dedi elimi tutup. 13 yıldan sonra elimi tuttuğunda, verdiğim tepkiyi tahmin ede bilirsiniz.

"Bak elin ne kadar sıcak yine. O günde öyleydi anne." dedim ağlayarak.

"Bak şimdi döndüm. Asla bırakmam seni. Hep tutarım ellerinden annem."

"Avuçlarımda hayal kırıklığı var benim, anlatsam anlar mısın? Hayallerimi yıktın anne. Sen gittikden sonra, ne zaman bir düş kursam, ertesi gün hayal kırıklarını topluyorum. En çok hayal kırıklığını, en güzel hayaller kurduğumuz insanlar yaşatıyormuş. Bunuda öğrendim anne. Hemde daha 4 yaşında.Hеp bir yıldız olmаnı bеklеdim. Gün gеlir kаyıp bаnа ulаşırsın diyе, sonrа vаzgеçtim, yıldız olursаn bеn ulаşаmаm diyе."

Biraz durdum. Gözlerine baktım ve "Şimdi bana ihtiyacı olan biri var içeride ve ben asla onu yanlız bırakmam. Tabi sen ne anlarsın?" dedim.

İçeri girdim, yoğun bakım katına çıktım. Babama "Gidin ikinizde. Hayatımda yoksunuz artık." dedim kolidor sonunda ki merdivenleri göstererek.

Sert konuştuğumun farkındaydım. Ama bende insandım be. Benimde kalbim vardı. Şimdi tek şeye odaklanmalıydım. Okana..

______________________________________
Tekrardan merhabaaa. Naber nasılsınız? Bölüm kısa oldu biliyorum. Ama sağlıkla ilgili sorunlarım olduğu için kısa yaza bildim ancak. Malesef korona testi yapıldı. Hemde 4- cü defa. Neyse siz takmayın bunu kafanıza. Bundan başka canlarım, kitabıma instagram hesabı açsam destek olur musunuz? Lütfen fikirlerinizi yoruma yazın. Kendinize çok iyi bakın❤️ Aman dışarı çıkmayın. Kendinize dikkat edin ❤️ Hepinizi öpüyorum yıldızlarım✨🌠