When the Sun hides

Fourteen

"Okay. I'll talk to the Management." She said as she stood. I was staring at her and trying to keep my emotions.

"Pwede ko ba hintayin ang sasabihin nila?" I asked. Napansin ko kung paano gumalaw ang mga kilay niya na para bang iniisip ang mga salitang sinabi ko.

"I'll text you nalang. I don't think it's a good idea na makita ka nila dito." She said. I sighed then nodded.

"Sige. Salamat."

"Thank you." She took a deep breath also and we both left the room. Hinatid niya pa ako sa labas ng building. Pagkatapos kuhanin ang number ko ay bumalik na rin siya sa loob.

I let out a deep breath and looked up at the sky. My tears were glistening in my eyes.

I'm sorry, Ken.

I waited inside my car. Hinihintay ko rin ang sasabihin ni Ken tungkol sa naging interview niya.

Though, I've been considering this to really happen, hindi pa rin ako makapaniwala na nandito na kami sa sitwasyon na ito. Parang ang bilis ng mga pangyayari. Bukas maaaring magbabago na ng tuluyan ang mga buhay namin. Pero hindi ko pa rin alam kung paano at saan magsisimula.

"The Management agreed. Please advise Ken na pumunta sa office as soon as he can. Thank you." Ms. Apple texted and my tears fell. Halo halong emosyon ang nararamdaman ko. Masaya ako dahil nagbigay pa ng isang pagkakataon ang Management nila pero nalulungkot ako sa mangyayari sa aming dalawa.

Ngayon palang hindi ko na mapigilan ang mga luha ko, paano pa kaya mamaya?

Minutes after, I received a call from Ken.

"Hello." Panimula niya habang sinusubukan ko na pakalmahin ang sarili ko.

"Ga, Kumusta?" Tanong ko pabalik.

"Well ayun." Sagot niya na parang malungkot ang boses. Medyo napaisip ako.

"Anong ayun?"

"I got the Job Offer. For requirements na ako." And he said with all excitement. Huminga ako ng malalim. "Ga?"

" Congrats. Ang galing mo talaga. Papunta na ako diyan. " Sabi ko nalang para hindi siya maghinala.

"Okay. I'm waiting for you. I love you." I bit my lower lip as my tears fell.

"I love you." And I hanged up. I closed my eyes and took a deep breath. I've been instructing myself to stop crying pero ayaw makinig ng mga mata ko. Ang sakit. Sobrang sakit. Sana panaginip lang ang lahat ng ito.

Hindi ko alam kung paano ko siya haharapin.

Nagmamaneho ako habang umiyak. Sana lang hindi niya mapansin na namamaga ang mga mata ko.

Mabilis akong nakarating sa BGC pero hindi ako kaagad nagpakita sa kanya. Nagpalipas muna ako ng ilang minuto sa isang car park at inayos ang sarili. I retouched my makeup and made sure that I look perfectly fine. Bumili rin ako ng pagkain sa Mcdo para hindi mapunta sa akin ang buong atensyon niya.

Natanaw ko na agad siya. He's sitting on a KitKat chair while doing something on his phone. The first two buttons of his pinned collar were loosened up. His sun-kissed skin was glistening. Bagay na bagay talaga siya maging modelo. Kahit na anong damit ang suotin niya, gwapo pa rin siya.

Nagdesisyon ako na lumapit na sa kanya. I took a deep breath again and composed myself before calling him.

"Ken." I slid down the windows of the car. He glanced up and looked around until his eyes found me. He smiled and I tried to do the same. He stood and walked towards where I was. He opened the door and hoped inside "Nainip ka ba?" I even asked. He shook his head.