I Still Believe (On-going)

CHAPTER TWO

Emma Pov

Nagising ako ng nasa loob ng ospital at maraming mga tubo ang nakasabit sa katawan ko nang ilibot ko ang paningin ko.

Napansin ko agad ng may babaeng nakayuko at mahimbing na natutulog sa tabi ko. Tingnan ko ang orasan ng nakasabit sa dingding. Alas singko palang ng umaga.

Dahan dahan ko pinadausdos ang mga kamay ko sa tuktok ng ulo niya. Kumislot ito at sa tantiya ko ay nagising na ito.

Iminulat nito ang kanan mata at nang makita gising na ako ay isinandal niya nang tuwid ang likod niya sa upuan at kinusot kusot ang mata saka humikab ngumiti sya ng may lungkot.

Ngumiti ito ng sa akin ng may lungkot na anyo at hinawakan ang mga kamay ko.

"Ki-kiana, I-I'm s-sorry" garagal ko bigkas nang pilitin ko magsalita.

"Huwag ka muna magsalita Ems." Garagal ng sabi niya.

Agad ko napansin na namumula ang mga mata nito. May isang butil ng luha ang pumatak sa kaliwang mata nito.

"Baka makasama pa sayo ang magsalita Ems, wait lang at tatawagin ko ang doktor." Ani Kiana.

Tumango lang ako at saka pumikit ng mariin.

Hindi nagtagal ay dumating na ang naturang doktor at sinuri niya ako maigi pagkatapos ay tumingin ito kay Kiana ng may halong pag-aalala at lungkot. Tumingin sa akin si Kiana bago inaya ang doktor na sa labas sila mag uusap.

Huminga ako ng malalim at pilit na pinapakalma ang sarili sa maaaring sabihin kaya hinahanda ko na ang sarili ko.

Alam ko sa sarili ko ano man oras ay maaari na ako mawala sa mundong ito. Napangiti ako ng mapait at sa isipin yon ay hindi ko na makakasama sa habang buhay si Adelle at ang magiging mga anak namin. Pero napaka unfair lang kung pakakasalan ko si Adelle at maiiwan ito biyuda at ako naman ay lilisan na sa mundong aming ginagalawan. Muli ako napapikit na mariin at unting unti naglalandasan ang mga luha ko pumapatak sa mga mata ko. Kung sana ay bigyan pa ako ng  pagkakataon mabuhay pa gagawin ko sya pakasalan at makikita ko pa ang magiging mga anak namin.  Pero ano at masyado na itong kumplikado kahit sabihin pa nila wala na ako chance na gumaling pa.

Doon ko na pinakawalaan ang mga hikbi ko at tuluyan nang humagulgol ng iyak. Maya maya pa ay pumasok na si Kiana na hindi maipinta ang mukha at namumula ang mga mata nang tumingin ito sa akin ay doon na niya pinakawalaan ang mga luha niya.

"Emma bakit hindi mo sinabi ito sa amin. Bakit kailangan mo ito ilihim! Umiiyak na bigkas ni Kiana.

Muli na naman ako napahagulgol ng iyak. " I-Im s-sorry Kiana, ayoko na kayo mag alala pa sa akin at ayoko na dagdagan pa ang mga problema ninyo nang dahil kay Mama Carmina." Ani ko ng patuloy pa rin ako sa pag iyak at paghikbi.

Napasuntok sa pader si Kiana at napasabunot ito ng buhok bago nagsalitang humarap sa akin. "Sorry ganon lang sasabihin mo! Tapos eto pa ang malalaman ko ngayon na may malubha ka na sakit! Dapat sinabi mo ito sa amin para maipagamot at maagapan pa ito nang mas maaaga pa Emma! At hindi ka laking abala sa amin Emma!" Umiiyak pa rin ani ni Kiana. Napadausdos itong napaupo sa sahig habang umiiyak. "You know Ems, mahal na mahal ka namin lalo na si Mama at Mommy mahalaga ka sa amin!"

"Please, Kiana!" Umiiyak parin. Bigkas ko.

Tumayo ito at lumapit sa akin saka niyakap ako ng mahigpit. "Ang sakit lang Ems, yung buong akala ko ay stress ka lang at sobrang pagod sa work pero yon pala ay kikitil sayo." Lalo napahigpit ang yakap niya sa akin at patuloy pa rin kami nag Iiyakan.

Maya maya ay pareho na kami kumalma. Tiningnan ko si Kiana ng nakatingin sa kawalan at makikita mo sa mga mata niya ang lungkot at pag aalala para sa akin. Tumikhim ako para kunin ang atensyon niya.

Niligon niya ako at ngumiti ng hindi naman umabot sa mga mata.

"Come here, Kiana" tinuro ko ang silya malapit sa bed ko at agad naman siya tumayo at lumapit sa akin. Hinawakan niya ang kaliwang kamay ko naka dextrose at inilagay sa pisngi niya. May luha tumulo sa kanang pisngi niya.

Pinunasan ko ang isang butil ng luha pumatak sa mata nya gamit ang kaliwang kamay ko. Nginitian ko sya para kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam niya.

Huminga muna ako ng malalim bago ko sya kausapin. "Kian, sa sandaling linsanin ko ang mundo ito. promise me. ikaw na ang bahala magbantay kay Adelle. At kamustahin ninyo sya buwan buwan at taon taon kahit wala na ako sa tabi niya." Pilit na nagpapakatatag ng sabi ko kay Kiana.

Tumango lang ito at napayuko maya maya ay humikbi ito.

Inabot ko ang drawer malapit sa akin at kinuha ang isang maliit na kahon na parang hugis baul. At ibinigay kay Kiana. "Kiana ibigay mo ito sa kanya sa oras na wala na ako. Ito ang magbibigay daan upang tanggapin niya muli ang buhay na wala ako sa tabi niya at nadito din niya mababasa ang babaeng lagi niya kinukuwento niya sa akin na nagligtas daw sa kanya." Napangiti ako nang maalala ang batang Adelle na palagi niya kinukwento sa akin tungkol sa batang iyon.

Inabot naman ito ni Kian, at tumango lang sa akin hawak pa rin niya ang kaliwang kamay ko.

Maya maya ay naramdaman ko muling  naman kumirot ang ulo at napahawak ako ng mariin. Tumayo si kiana at nag aalala ito sa akin. "Ems teka lang at tatawagin ko ang doktor." Aniya

Mabilis naman ito lumabas ng kwarto at agad na tinawag ang doktor hindi nag tagal ay agad ako tinurukan ng pampakalma at nakatulog ako agad.

KIAN'S POV

Hindi ko kaya ang nakikita ko agad ako lumabas ng kwarto ni Emma at doon ko muli pinakawalaan ang mga hikbi ng kanina ko pa pinipigilan at saka tuluyan na ako humagulgol.

Lumabas ang doktor at sinabi ok na sya ay doon na ako kumalma. Pero kahit kumalma na ako ay naririyan pa ang takot at kaba dahil ano man oras o araw ay maari na sya kunin sa amin.

Tumunog ang Cellphone ko at nakita  si Mama Kristine ang caller. Agad ko sinagot ito at doon ko na pinakawalaan ang mga hinaing ko.

"Hi Ma, si Ems.! " umiiyak na bungad ko sa aking ina sa kabilang linya.

"Anong nangyari kay Emma,Anak?

"Cancer Ma at ilan linggo na lang daw ang ilalagi niya." Ani ko umiiyak pa rin sabi ko. "Hindi ko kaya mawala sya Ma.! Parang kapatid na namin sya." Umiiyak pa rin bigkas ko.

"Whaat?!?! Do you mean Kiana? Please explain!" Ani Mama Kristine. Kabado sa kabilang linya

"Cancer Ma, may kanser sya sa dugo at may brain tumor din sya" aniya ko. At suminghot at pinunasan ang mga luha ko habang kausap si Mama sa kanikang linya.

Nadinig ko na lang ng bumagsak ang Cellphone ni Mama at mga hikbi nito.

"Hon, what happen?!" Nadinig ko sabi ni Mommy Scarlette sa kabilang linya. Maya maya ay dinampot ni Mommy ang Cellphone ni Mama.

"Sweetheart, totoo ba ang sinasabi ng Mama mo?" Ani Mommy na naiimagine ko na nakakunot ang noo ni mommy.

"Yes ma it's true" ani ko.

"Oh my god- honey" nadinig ko sigaw ni Mama sa kabilang linya.

"K-kian totoo ba!?" Nagulat ako nang may magsalita sa likuran ko at nakita si Adelle.

-----------
A/N: Every Monday and Sunday lang po ang update.