Warm Hearts

CHAPTER 6

"Zara it's me Hadley!" narinig kong sigaw sa labas.

Agad naman akong bumangon at pinagbuksan siya.

"Can I stay here? Please? Just for a while? Nabobored ako sa kwarto ko." sabay turo niya sa kwarto niya katabi ng sakin.

"Sorry. Pagod ako." sabi ko at akmang isasarado ko na sana ang pinto nang magsalita ulit siya.

"Then, can I have a goodnight kiss?" ani niya habang papalapit sakin.

No no no no! Agad kong pinitik yong ulo niya at napasigaw naman siya sa sakit.

"What was that for?!" sigaw niya habang nakahawak padin sa kanyang ulo.

Hehe para siyang bata na parang iiyak na dahil inagawan ng lollipop.

"Goodnight." yan nalang ang tangi kong nasabi bago ko isinarado at nilock ang pinto.

Since I started to feel drowsy, I boredly took a bath and took my medicines after. Humiga nako sa kama pagkatapos non. The bed was so comfy same with my pillows and blanket. Naalala ko nung bata ako, dito ko tinatago sa loob ng unan ang mga vitamins na pinapainom ni Mommy sa akin. Nakakatuwa lang na noon ayaw na ayaw ko sa mga gamot, ngayon muntik na kong ma overdose dahil sa adik nako sa gamot.

Umayos na ko ng higa at pinatay na ang mga ilaw. Nakakapagod tong araw nato. Unti unti kong ipinikit ang mga mata ko hanggang sa nararamdaman kong malapit na akong makatulog and then everything went black.

"Mommy? Mommy? Ma! Asan ka?" sigaw
ko habang nakaupo dito sa slide. Makulimlim na at parang uulan.

Di nagtagal ay umulan nga ng malakas.
Pumasok nalang ako sa sasakyan na ginamit ni Mommy kanina. Dun ako naghintay hanggang sa dumilim na ang mga kalangitan.

I turned on the lights but shocked when I saw my mom in the driver's seat, unconscious and a blood flowing from her head. I screamed as much as I can but I guess it isn't enough since the rain was pouring so hard.

I stopped when someone entered the car and suddenly choked me. I screamed and shouted for help but nobody heard me.
All i can see was a guy with a black hat and black jacket with also a black facemask.
Napahiga ako sa lakas nang pagkakasakal niya. Naiiyak na ako at di ako makahinga.
I can already feel numb but before that, I saw a medicine in the guy's pocket.

Agad akong napabangon dahil nararamdaman kong sumisikip ang aking paghinga. I looked for water but I can't find one. Agad akong tumayo at tumakbo palabas papuntang kusina habang hawak ko ang aking leeg. I can still feel his hands in my neck, choking me really hard. It's hard for me to breath. Nakasalubong ko si Eiddwen na nagtitimpla ng kape but I ignored him at dumiretso sa ref. Kumuha ako ng tubig doon tsaka ininom yon pero mas lumala lang ang paghinga ko. I was running out of breath. Bigla akong natumba dahilan para matapon ang tubig.

"Hey what's wrong?!" agad na lumapit sakin si Eiddwen at inilalayan akong tumayo papunta sa mesa. Nahihirapan pa rin akong huminga.

"I-i can't b-be-breath" I was stuttering.

"Where are your medicines?!" pati na din siya ay nagpapanic na din.

"S-sa kwar--" di ko pa natatapos ang sasabihin ko ay tumakbo na siya kaagad patungo sa taas.

Sinubukan kong pakalmahin ang paghinga ko pero wala talaga akong malanghap na hangin. I inhaled and exhaled slowly pero useless parin kasi parang mas lumalala. Dumating si Eiddwen na dala ang medicine kit ko. Dali dali siyang kumuha ng tubig at binigay sa akin. Agad kong hinanap ang gamot na nireseta sa akin ng doktor at agad na ininom yon. Unti unting bumabalik na sa normal ang paghinga ko. Nanatiling nakatayo si Eiddwen sa harapan ko and I can see he's really worried. I may have troubled him.

"What was that?" he asked.

"Don't mind. Nabulunan lang." sagot ko at agad tumayo para sana babalik sa kwarto ng pigilan niya ako.

"Are you sick?" he asked.

Dun ako natigilan. Magmula ng namatay si Mommy ay wala nang nakapagtanong sakin tungkol sa nararamdaman ko kundi siya palang.

"Nope. Na-tyempuhan lang." sagot ko tsaka ko kinuha ang medicine kit sa table at agad tumungo sa kwarto.

Madilim dito habang naglalakad ako sa hallway. I looked at the clock and it was still 5 o'clock in the morning. Woah that was a bad luck.

When I was a kid, my mom was always there when I'm having trouble with my breathing. I was so feeble and weak back then. Pero mula nang namatay siya, i handled my self alone. Dad was always busy with his business and I'm always left alone in the mansion with Faye. One day, i was alone with my room playing with my toys nang unti unti kong nararamdamang sumasakit ang puso ko, para itong pinipiga at parang may tumutusok. I can't stand nor walk to even get some water and all i can do is to scream but no one ever dared to help me so I endured the pain for 3 hours. Nawala din yung sakit but I was traumatized. Ngayon lang ulit nangyari to.

Pumasok ako sa kwarto at sinubukan kong matulog pero ilang minuto na ang nakalipas ay hindi talaga ako makatulog. Hindi mawala sa isipan ko ang nangyari kanina. Dahil maaga pa naman at medyo madilim, naisipan kong magjogging. Bumangon ako at saka nagbihis ng leggings at sports bra tsaka ako nagsuot ng hoodie jacket dahil medyo malamig.

Bumaba na ako at naabutang madilim sa sala. Tulog pa sila siguro kaya dahan dahan kong binuksan ang pinto para hindi ako makagawa ng ingay. And that was a success, agad akong tumungo sa gate tsaka dahan dahan ko din itong binuksan.

Mag uumpisa na sana akong magjogging nang mapansin ko si Eiddwen na nagdidilig ng halaman dito sa labas ng gate. Seriously? Madilim kaya?

"Jogging huh?" he chuckled.

Sarap niyang sakalin ng hose. Di ko siya pinansin at magjojogging na sana nang magsalita ulit siya.

"Does your Dad knows?" tanong niya habang pasimpleng dinidiligan yung mga rosas.

Dun ako napatigil sa sinabi niya, agad akong humarap sakanya at nilapitan siya.

"Pati ba naman ikaw mangingialam?" sagot ko habang nakataas ang kilay.

I really don't like people to meddle with my damn business. It's not like I can't handle myself?

I was waiting for him to answer but he just shrugged.

"Let me get straight to the point. I don't like you being here with us, i mean living with us to be honest, and I really hated people who's acting like they really care and confidently meddling with my damn business. It's making the atmosphere lifeless. Don't you think?"

I smirked when I noticed the disappointment in his eyes. Kilalanin mo kung sino ang kinakalaban mo. Threat me huh? Tsk. Iniwan ko siya dun at agad na nag-umpisang mag jogging. Isa tong subdivision kaya masyadong walang mga sasakyan at mga tao. After 2 hours, bumalik na ako sa bahay nang bumusilak na ang araw.

I was about to open the gate when I noticed it was locked!

ARGGGGH EIDDWEEEEN!