Warm Hearts

CHAPTER 2

Gabi na nang dumating ako sa companya dahil nagkasigawan kami ni Faye bago ako umalis sa condo. Isa ding rason ang taxi dahil madalang lang silang dumaan sa area namin.

Hishigata Company

I said as I read those words. Here I am standing in front of this enormous building. Mas maganda pala ang view dito pag gabi. Ang ganda ng mga lights. Lalo na at kitang kita talaga ang borders ng mga highways.

Pumasok na lamang ako sa loob sa kadahilanang malamig sa labas tsaka ako dumiretso sa elevator.

People are intently looking at me like I've done something. Binalewala ko nalang iyon cause I know aware naman sila kung sino ako. I just waited the elevator to open tsaka ako pumasok. There I saw a guy. He was busy with his cellphone.

"Which floor?" he asked while looking at me.

Ako ba ang kinakausap niya? Maybe not. We're not that close. Tsaka kami lang naman dalawa dito sa loob so i conclude ako nga talaga ang tinatanong niya pwera
nalang kung may nakikita siyang hindi ko nakikita.

"4th floor." I said without looking at him.

"Hala dun din ako pupunta! Sabay na tayo"

Di ako sumagot pagkatapos niyang sabihin yon. We're not that close. Also, I don't usually like to communicate with other people so yeah, better shut up.

"Hala ang maldita. Nireregla siguro." natatawa niyang sabi.

Dun ko siya nilingon. At nakasmile pa ang mukong. I looked at him with hawk eyes at dun ko napansing mataas pala siya. He had this lively eyes pero may eyebags, ang haba ng mga pilik mata niya, pointed nose na parang kay Pinocchio, seducing lips na parang pambabae at mga magaganda niyang ngipin. Nakasuit siya at may dalang--wait? Pillows? Dito ba siya natutulog?

Ting!

Agad na bumukas ang elevator at naunang lumabas patungo sa office ni Dad. I was about to knock on the door when someone knocked first. Nakasmile pa ang mokong.

"Are you following me?"

I said getting irritated. Itinaas ko pa ang kilay ko dahil nakakairata ang ngiti niya.

"Feeling mo naman!"

natatawa niyang sabi at agad na naunang pumasok sa loob. He's getting into my fucking nerves!

I entered the room after that. Agad namang bumungad sakin ang lalaking nakaupo sa center table niya at dun sa kilid nakatayo ang mokong.

"Zara! Glad you came!"

Of course I came. Ikaw nagpapunta sa akin dito, remember? I just laughed at my thoughts. My dad approached me first. He was about to hug me but I stepped backwards. I don't do that thing. It creeps me. And I noticed na mukhang hindi naman siya nagalit sa pagsumbong ni Faye so I guess there's nothing to worry.

Para hindi siya mahiya sa mokong na naguguluhan na sa ngayon, inilalayan na lamang niya ako palapit sa table.

"Eiddwen, meet my daughter, Zara Mallory Hishigata."

Mag-aabot na sana siya ng kamay sakin pero tiningnan ko siya nang masama kaya di niya natuloy ang plano niya. He looked embarrassed. Ha!

"Dad I came here to talk, not to waste my time." I faced him awkwardly.

"Oh the thing is, since Faye told me she can't handle you, I guess this young man right here might handle you."

He said while rummaging his drawers.

WHAAAAT? DON'T TELL ME---

"And yes, he'll be your rommate this year. Dun kayo titira sa bahay ko sa City. Malapit lang naman yon sa University na papasukan niyo." he said handling me the documents regarding with my enrollment.

"Dad I don't trust men." sigaw ko sabay turo sa Eiddwen. Di talaga nawawalan ng ngiti ito.

"I don't trust you either."

Abat naka ngiti pa tong mokong na to.
Tiningnan ko ang mga documents na binigay ni Daddy. It happened again.
Ang ayoko ko sa lahat, biased. Gusto ko lahat ng papasukan ko ay pinaghihirapan ko.

"DID YOU USE YOUR FUCKING CONNECTIONS AGAIN?!"

sigaw ko para mapatingin na din ang mga tao sa labas.

"Alam ko ang mga balak mo, Zara. It's better this way. You're controlled." he said handling me the keys.

Kinuha ko ito at tiningnan ang nakaukit doon, Mansion.

"I DON'T NEED YOUR FUCKING MANSION!" sigaw ko sabay ng pagtapon ko ng susi sakanya. Natapon iyon sa ilalim ng mesa.

No. Not again. Ayokong controllado ako. Ayokong may kasama ako. What if maulit ulit ang nangyari noon? No it can't be. I've suffered 9 years in trauma. Sapat na yon.

Agad akong lumabas sa office na yon tsaka dali daling pumasok sa elevator. Di ko namalayang umiiyak na pala ako at medyo nahihilo na sa mga nangyayari sa ngayon. Maraming tao ang tumitingin sa akin but I don't care. Magsasarado na sana ang elevator nang may pumigil, at bumungad sakin yung nakangiting mokong.

And then everything went black.