Gültepe Çocukları

Gültepe' de Yakınlaşma✊

Melis öylece Oğuz' a yani babasına bakıyordu. Soner' de olayı çözmeye çalışıyordu. Oğuz Melis' e yaklaştı ve elini tuttu. Melis birden babasına sarıldı ve "Seni çok özledim babacığım!" dedi. "Bende seni kızım!" dedi Oğuz. "Bunca yıl neredeydin baba?" dedi Melis. Oğuz "Bilmen gereken şeyler va.." demeye kalmadan Melis söze atladı "Annem yüzünden! Yıllardır görüşmemize izin vermedi!" dedi Melis ağlayarak. "Annenin bir suçu yok" dedi Oğuz. "Bana onu koruma!" dedi Melis. Dolunay hemen "İçeri girsenize" dedi. Melis ve Oğuz içeri girdiler. Soner hala kapıda duruyordu. "Sende gelsene" dedi Dolunay. Soner' de içeri girdi. Herkes koltuğa oturdu. "Nasılda büyümüşsün" dedi Oğuz gözü yaşlarla doluyken. "Sende yaşlanmışsın" dedi Melis gülerek aynı zamanda gözü yaşlarla dolmuştu. Oğuz tekrar kızına sarıldı. Bir süre sessizlikten sonra Oğuz "Burada mı yaşıyorsun?" dedi evi inceleyerek. "Evet. Bunlarda benim ev arkadaşlarım. Dolunay, Berrin ve Maya. Buda..Buda benim arkadaşım" dedi Melis ve Soner' e göz kırptı. Soner gülümsedi ve "Meraba efendim" dedi. "Meraba evlat" dedi Oğuz. Kızlarla tek tek tanıştıktan sonra biraz oturup kalktı. "Baba artık buradasın dimi?" dedi Melis. "Evet kızım. İzmir' e taşınıcam. Ev arıyorum" dedi Oğuz. "Üniversite bitince seninle yaşıyacağım" dedi Melis sevinçle. "Ama annen?" dedi Oğuz. "Umrumda değil. Yıllarca beni babasız, seni evlatsız bıraktı" dedi Melis. "Peki" diyebildi sadece Oğuz.

Okul artık başlamıştı. Sabah Melis erkenden hazırlanıp Oğuz' la kahvaltıya gitmişti. Kızlarda hazırlanıp çıkmışladı. Yolda Baran' la karşılaştılar. "Meraba" dedi Baran. "Meraba" dedi Maya. "Nasılsın?" dedi Baran. "Sağol iyiyim. Sen?" dedi Maya. "Bende iyiyim. Yoktun ortalıklarda özledim seni" dedi Baran ve gülümsedi. "Evet öyle oldu" dedi Maya ve gülümsedi. "Neyse biz gidelim" dedi Berrin ve göz kırpıp Dolunay' ın koluna girip gittiler. "Hadi yürüyelim" dedi Baran. Maya ve Baran yürümeye başladılar. Yürürken birbirlerinden bahsettiler. Okula geldiklerinde Baran "Ben artık gidiyim" dedi. "Tamam görüşürüz" dedi Maya. "He bu arada benim bi yiğenim var ona bakmam lazımda pek anlamam akşam işin yoksa beraber bakabilir miyiz? Tabi istersen" dedi Baran. Maya çocukları çok severdi bu yüzden "Harika olur" dedi. Baran gülümsedi ve gitti. Maya' da okula girdi.

Dolunay ve Berrin eve dönerken Selim' le karşılaştılar. "Selamun aleyküm" dedi Selim. "Aleyküm selam" dedi Berrin. "Aleyküm selam. Benim eve gitmem lazım görüşürüz" dedi Dolunay ve Berrin' e güldü. Berrin kaşlarını kaldırdı ama Dolunay gitmişti. "Nasılsın?" dedi Selim. "İyiyim sen?" dedi Berrin. "İyilik" dedi Selim. "Sen okuyo muydun?" dedi Berrin. "He yok. Yani okulu bıraktım" dedi Selim. "Neden?" dedi Berrin şaşırmış bir şekilde. "Boşver uzun hikaye" dedi Selim. "Bak sen öyle diyince merak ettim" dedi Berrin. "Salla" dedi Selim. "Okumak ister miydin?" dedi Berrin. "Yani" dedi Selim. "İstersen sana ders çalıştırırım" dedi Berrin. "Olabilir" dedi Selim ve gülümsedi. "Tamam o zaman" dedi Berrin ve el sallayarak içeriye girdi.

Melis okul çıkışında da Oğuz' la gitmişti. Oğuz arabayla Melis' i eve bıraktı. "İyi geceler canım kızım" dedi Oğuz. "Sanada babacığım" dedi Melis. O sırada Melis' in telefonu çaldı. Arayan Yelda idi. "Efendim anne" dedi Melis. "Okulun nasıl geçti kızım" dedi Yelda. "Güzel" dedi Melis. "Noldu?" dedi Yelda. "Hiç" dedi Melis. "Peki. Nerdesin?" dedi Yelda. "Babamla oturuyoruz" dedi Melis. Yelda durakladı, yutkundu ve "Anlamadım?" dedi. "Anlaşılmıcak birşey yok. Yıllardır görüşmemize izin vermediğin babam beni buldu ve çok mutluyuz. Artık babamla yaşıyacağım" dedi Melis ve telefonu kapattı. Yelda ise olayın hala şokundaydı ve birden bayıldı.

Maya Baran' ın evine geldi. Ev iki katlıydı ve kocamandı. İçeride camın önünde uzun kanepeye uzanmış sarı saçlı, mavi gözlü, 3-4 yaşlarında bir çocuk vardı. "Aslanım!" dedi Baran. "Baran abim!" dedi çocuk ve Baran' in kucağına atladı. "Bak seni kiminle tanıştırıcam" dedi Baran. Hep beraber koltuğa oturdular. "Bu Maya" dedi Baran Maya' yı işaret ederek. "Meraba" dedi Maya gülümseyerek. "Meraba. Bende Yusuf" dedi çocuk. Yusuf çok yaramaz bir çocuktu. Bu yüzden gece yarısına kadar Yusuf' la uğraşmak zorunda kaldılar. Yemek yerken yemeği Baran' a fırlattı. Tuvaletini Maya' nın üstüne yaptı ve daha birçok şey. Ama Baran ve Maya bunlarla eğlendiler. Gece olunca Yusuf' u yatırdılar. "Hadi bana birşeyler anlatın" dedi Yusuf. "Ne anlatalım" dedi Baran. "Bilmem. Mesela anne ne demek? Baba ne demek?" dedi Yusuf. Maya Baran' a baktı. Baran Maya' nın kulağına "Anneside babasıda yok" dedi. "Peki o zaman. Babamı anlatıyım" dedi Maya. Baran birden Maya' ya baktı ve içinden "Anlat bakalım!" dedi. "Ben babamı hiç görmedim. Ne sesini, ne kokusunu, nede yüzünü biliyorum. Şimdi şurdan gelse tanımam. Onu o kadar merak ediyorum ki. Nasıl biri acaba? Bana mı benziyo acaba? Adı ne acaba? Hepsini öğrenmek, bilmek istiyorum" dedi Maya ve gözünden düşen bir damla yaşı silerek sözüne devam etti "Küçükken arkadaşlarımla sokakta oynarken saat 7 olduğunda herkes eve giderdi. Çünkü babaları gelirdi. Benimle dalga geçerlerdi. Anneme hep babamı sorardım ama konuyu değiştirirdi. Şuan öldü mü? Yaşıyo mu? Hiçbirşey bilmiyorum" dedi Maya. Yusuf uyumuştu. Baran ise ağlamamak için zor duruyordu. Maya' yı şuracıkta öldürmek istiyordu. Ama mecburen elini tuttu ve Maya' yı dudağından öptü.