The X || taekook

10. "Lie in a lie"

| The Neighbourhood - wires |

Tuzaklar.

Hayatın her anı tuzaklarla kaplıydı. Her adımınızda, her soluğunuzda, her dudaklarınızı araladığınızda tuzağa yakalanma riskine sahiptiniz. Bazen tehlikeli, bazen ölümcül, bazen şakadan ibaret, bazen şirin. Türlü türlüydüler. Fakat oradaydılar, hep varlardı. İnsanoğluna tetikte olmayı öğreten en büyük etkenlerdi tuzaklar. Akıllı davranmayı, düşünmeyi, tedbirli olmayı onlar sayesinde öğreniyorduk.

Tuzaklar bizi içine çeken yemlerdi. Fareler gibi kapana kısılmamızı sağlarlardı. Onlardan kurtulmak incelik isterdi. İyi düşünmenin ve kaçmanın yolu her zaman vardı, fakat tehlike anında, bedeninizdeki adrenalinin tavan olduğu anlarda bu yolu bulmak öyle kolay olmuyordu. Çoğu zaman kıskıvrak yakalanmanız olasıydı.

Tuzaklar hayatım boyunca en çok karşılaştığım öğelerdi. Tanıdığım çoğu kimse eylemlerinin ardına tuzaklar saklardı. Sonra da bunları farketmemizi bekler, kurtulmamız durumunda bize karşı tavırlarını değişirlerdi. İyi veya kötü.

Belki o kimselerden alışkanlık edinmiştim, belki de başından beri onlardan birisiydim. Bilemiyorum, ancak rahatlıkla söyleyebilirim ki, birilerine tuzak kurmak ve onların tuzaklarından kaçmak sevdiğim şeyler arasındaydı.

Fakat ilk kez, son olmaya da bilirdi, ama ilk kez birinin tuzağına yakalanmıştım. Aniden, ansızın. Düşünmeden atladığım için beni ağına hapsetme şansını ona kendi ellerimle sunmuştum.

Aptallık etmiştim. Gözüm kapalı olaylara atlamak huyum değildi, aklımı kapının dışında bırakıp geldiğimden olsa gerek düşünmeden hareket etmiştim. Şimdiyse kıvrak bir şekilde o ağdan kurtulmanın yolunu arıyordum.

Kim Taehyung karşımda yüzündeki içten gülümsemesiyle oturuyordu. İçtendi, fakat tehlikeli olduğunu da bas bas bağırıyordu. Onun ağındaydım, istediği yerde, tam da olmam gereken tuzağın içinde. Yüzüme bakıyordu, yüzüne bakıyordum. O benden iki şey bekliyordu; ya kaçmamı, ya da cevap vermemi. Bense sadece kurtulmak istiyordum. Beni yakaladığı bu ağdan kurtulmak ve sorularıma cevap almak.

Bu odaya bunun için gelmiştim. Herkesin meşgul olduğu, işten yorgun döndüğüm ve normalde dinlenmem gereken bu saatte, bu odada olma nedenim sorularımın cevaplarını istememdi. Artık öncekinden daha meraklıydım, Kim Taehyung benim olağan merakımı daha da körüklemişti. Ona karşı, eylemlerine karşı, mimiklerine ve düşüncelerine karşı, güçlerine ve sakladıklarına karşı içimde sönmez bir merak ateşi vardı. Dinmiyor, azalmıyordu. Her saniye, onlarla geçirdiğim her an daha da alevleniyor, rüzgara esir düşerek yükseliyordu.

Kim Taehyung'un bende tetiklediği hisler tehlikenin ta kendisini çağrıştırıyordu.

Kaçmam gerekirdi. Belki de sorularımın cevaplarını almadan, ardıma bile bakmadan bu odadan, bu evden, bu gruptan kaçmam, koşup uzaklaşmam gerekiyordu. Fakat merak benim öylesine güçlü hissettiğim bir duyguydu ki önünü hiçbir zaman kesemezdim. Konu meraklandığım şeyler olduğunda benim karşımı almanız imkansız hale gelirdi. İpin ucunu bir kere gördüğüm an sonuna ulaşana kadar çırpınmaya devam ederdim.

Bu nedenle de o cevapları istiyordum. Aklımı nerede bıraktığım, kaç tuzağa yakalandığım, kaç kere aptallık ettiğim önemli değildi diyemem, fakat göz yumabileceğim şeylerdi. Şimdilik, cevaplarımı alana dek kendi hatalarımı görmezden gelebilirdim. Kendimi cezalandırma zamanı değildi, şu an cevaplara ulaşmak, en azından bir adım yakınlaşmak adına çırpınma zamanıydı.

Derin bir nefes aldım, ellerime indirdiğim bakışlarımı Taehyung'un gözlerine çıkardım. Keskin bakışlarım benim üzerimde olan gözleriyle kesiştiği an, kıyamet koptu. Aramızda büyük bir savaş başladı. O yoluma tuzaklar kurmak adına dudaklarını iki yana kıvırdı, ben tuzaklarından kurtulacağımı belli ederek ona gözlerimle meydan okudum. İkimizin de ifadesi koyulaştı, benim gözlerim kararırken onunkiler mor dalgalara ev sahipliği etmeye başladı.