The Moonlight

False alarm

Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου βλέπω σαν εφιάλτη την εικόνα του Ντέρεκ σε μεταλλαγμένο. Το περίεργο είναι... Ότι αυτός ο εφιάλτης δεν με τρομάζει...
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πάω προς το παράθυρο. Πράγματι ο Ντέρεκ είναι κάτω... Φοράω μια ζακέτα και αποφασίζω να κατέβω κάτω.

Δεν προλαβαίνω να ανοίξω την πόρτα και αμέσως τον άκουω να μιλάει :
Ντέρεκ: Δεν κοιμάσαι?
Εγω : οχι.. Που με κατάλαβες.. ?
Ντέρεκ: τι εννοείς?
Εγω : εννοώ... Δεν πρόλαβα καλά, καλά να ανοίξω την πορτα ...
Ντέρεκ: είναι ένα από τα προσόντα των μεταλλαγμένων... Όλες οι αισθήσεις μας είναι αυξημένες. Δεν μου απάντησες όμως... Γιατί δεν κοιμάσαι?
Εγω : Δεν μπορώ... Όλο αυτό με έχει επηρεάσει...
Ντέρεκ : Χρειάζεσαι ύπνο ιζι. Εχεις μέρες να κοιμηθείς καλά
Εγώ: Είναι μέσα στα προσόντα των μεταλλαγμένων να γνωρίζουν πόσες ώρες κοιμούνται οι άνθρωποι?
( ενα χαμογελο σιγό χαράζεται στο πρόσωπο του)
Ντέρεκ: Όχι ακριβώς...
Εγώ: τότε..?
( γυρνάει και με κοιτάει)
Ντέρεκ : Με φοβάσαι?
( δεν απαντάω... Παίρνω το βλέμμα μου από πανω του.)
Ντέρεκ : Ιζαμπέλα... Πες μου σε παρακαλώ... Με φοβάσαι...?
Εγω : οχι... Δεν ξέρω γιατί... Δεν ξέρω πως ... Αλλά... Δεν μπορώ να σε φοβηθώ...
( Δεν μιλάει... Δεν έχει καμία αντίδραση... Απλά με κοιτάει στα μάτια)
Εγω : Ντέρεκ? Είσαι καλά?
Ντέρεκ: ναι... Απλά Ανακουφίστικα ...
Εγώ: Από τι?
Ντέρεκ : Πίστευα...Ότι μετά από τη σημερινή μέρα δεν θα θες ούτε να με βλέπεις..
Εγώ: ναι... Αυτή θα ήταν η φυσιολογική αντίδραση...
( ο Ντέρεκ με βλέπει που τρίβω τους ώμους ενώ τα ποδια μου τρέμουν)
Ντέρεκ: κρυώνεις?
Εγώ : είμαι εντάξει..
( τότε με τραβάει πρός το μέρος του και με αγκαλιάζει)
Εγώ : πως είσαι τόσο ζεστός? Έχει 12 βαθμούς εδώ...
Ντέρεκ: είναι και αυτή μια ιδιότητα των μεταλλαγμένων... Των Λύκων για την ακρίβεια...
Εγώ : και το να αγκαλιάζεις τους άλλους για να ζεσταθούν είναι μια ιδιότητα των Λύκων..?
Ντέρεκ : οχι... Αυτή είναι μια ιδιότητα των ερωτευμένων...

Η καρδιά μου σφίγγεται... Βγαίνω σιγά σιγά από την αγκαλιά του και τον κοιτάω στα μάτια..
".... Τι... Τι εννοείς..? " Τον ρωτάω με μια τρεμάμενη φωνή. Πριν προλάβει να απαντήσει χτυπάει το κινητό του...
" Ελα Τζον ... Έρχομαι "
Ντέρεκ: η μαμά σου είναι σπίτι?
Εγώ : οχι είναι στην ξαδέρφη της
Ντέρεκ : ωραία φορά αυτό και ανέβα
Μου δίνει το μπουφάν του και ανεβαίνω στην μηχανή... Φτάνουμε στο σπίτι της Άσλεϊ ... Κατεβαίνουμε από την μηχανή " Τι έγινε? " Ρωτάει ο Ντέρεκ τον Τζον
" Κάτι είναι εδώ τριγύρω " Του απαντάει
Παίρνω αμέσως τηλέφωνο την Άσλεϊ
" Άσλεϊ ...κλείσε πόρτες και παράθυρα"
Ο Τζον και ο Ντέρεκ σκανάρουν το χώρο... Δυστυχώς τα σπίτια στο Μιστικ Φολς είναι πολύ αρεά μεταξύ τους και παντού υπάρχουν δέντρα και θάμνοι... Μόλις εντοπίζουν κάτι να κουνιέται μέσα από τα φύλλα ο Ντέρεκ με τραβάει πίσω του και ο Τζον έχει πάρει θέση επίθεσης... Δεν ξέρω τι είναι αλλά αυτό όσο πάει και πλησιάζει ... Ο Τζον έχει βγάλει έξω τους κυνόδοντες του και νιώθω ότι το ίδιο έχει κάνει και ο Ντέρεκ. Αυτό το πράγμα έρχεται όλο και πιο κοντά... Πλησιάζει... Ξαφνικά πετάγεται μέσα από τους θάμνους ένα λυκόσκυλο...
"Ρουντι! " Αναφωνώ
"Τι? " Ρωτάνε και οι δυό ενώ γυρνάνε και με κοιτάνε.
Πλησιάζω στο λυκόσκυλο και ο Ντέρεκ με τραβάει πίσω λέγοντας μου " Πρόσεχε "
Εγώ : παιδί μου αυτός είναι ο Ρουντι το σκυλάκι της κυρίας Μαρλεϊ από δίπλα
Ο Ντέρεκ γυρνάει και κοιτάει τον Τζον με ένα δολοφονικό βλέμμα και εκείνος σηκώνει τους ώμους.
" Εντάξει συναγερμός τέλος. Γυρνάμε σπίτι. " Λέει ο Ντέρεκ
Ανεβαίνουμε στην μηχανή και επιστρέφουμε σπίτι . Πάμε και καθόμαστε σε ένα κιόσκι που είχε φτιάξει ο αδερφός μου με τον κολλητό του... Ήταν το αγαπημένο του μέρος... Ο Ντέρεκ συνεχίζει να με κρατάει αγκαλιά για να μην κρυώνω... Τα μάτια μου κλείνουν σιγά σιγά... Όταν είναι μαζί του είναι ήρεμη... Δεν ξέρω γιατί... Αλλά... Μ'αρέσει...