The Moonlight

Ηττημένη νίκη

Ιζαμπέλας pov

Η ώρα είναι 3 το μεσημέρι και είμαστε όλοι μαζί έξω για φαγητό. Συζητάμε για το βράδυ. Υπάρχει μια ανησυχία και μια ανασφάλεια στην ατμόσφαιρα. Θεωρώ όμως ότι είναι απολύτως λογικό. Οι ώρες περνάνε ευχάριστα. Το γέλιο επικρατεί στην παρέα μας , πράγμα που μας κάνει να ξεχαστούμε για λίγο.

Όσο όμως και να θέλαμε να το καθυστερήσουμε ήρθε η ώρα. Πηγαίνουμε στο δάσος και ετοιμαζόμαστε. Η Χάνα με τον Τζον στήνουν τις παγίδες, η Άσλεϊ με την Ολίβια βρίσκουν το μέρος που θα κρυφτούν, η Μπέθανι ετοιμάζει τις ενέσεις ενώ εμείς οι υπόλοιποι κάνουμε ζέσταμα.

Μπέθανι: λοιπόν... Έφτιαξα και αυτά... Πάρτε, κροτίδες λάμψης... Κάπου διάβασα ότι τυφλώνει τους λυκανθρώπους για λίγο... Τώρα βέβαια δεν ξέρω αν θα πιάσει σε αυτούς αλλά... Ποτέ δεν ξέρεις
Εγώ : Μπέθανι είσαι ιδιοφυΐα!!
Μπέθανι: πες μου κάτι που δεν ξέρω

Ο Τζον κατευθύνεται προς την Άσλεϊ και την Ολίβια.
Τζον: κορίτσια.. Πρέπει να ψεκαστήτε με αυτό
Ολίβια: αυτό το πράγμα βρωμοκοπάει
Άσλεϊ: εγώ ΔΕΝ το βάζω
Τζον: ξεχάσετε ότι οι μεταλλαγμένοι έχουν υπέρ όσφρηση, που σημαίνει ότι μπορούν να σας εντοπίσουν, που αυτό σημαίνει ότι είστε νεκρές και δεν το ξέρετε.
Άσλεϊ: έχει ένα point
Ολίβια : πωωωω... Αντε μια ψυχή που είναι να βγει... Βγαλτην να τελειώνουμε...

Ο ήλιος έχει δύσει και το μαύρο πέπλο της νύχτας έχει σκεπάσει τον ουρανό.
Το φεγγάρι ολοκληρωμένο ρίχνει το φως του σε ολόκληρο το δάσος. Επικρατεί νεκρική σιγή. Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος των φύλλων που κινούνται ρυθμικά πάνω στα δέντρα. Στεκόμαστε με μια μικρή απόσταση μεταξύ μας και έχουμε όλες τις αισθήσεις μας σε ετοιμότητα. Μέσα στην απόλυτη σιωπή άκουω βήματα μέσα από το πυκνό δάσος. Όλοι γυρνάνε προς την κατεύθυνση από την οποία προήλθε ο ήχος. Βλέπω τρείς άντρες με μάτια που έλαμπαν κάτω από το φεγγαρόφωτο. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου και αυτοί και οι δικοί μας μεταμορφώνονται. Γυρνάω και κοιτάω την Λεξι. Είναι έτοιμη. Ξεκινάει το παιχνίδι

Ξεκινάνε πρώτοι την επίθεση. Ο Ντέρεκ με τον Πίτερ τρέχουν προς τα πάνω τους και ο Τζον με τον Ρίβεν ετοιμάζονται να επέμβουν. Εγώ με την Λεξι καθόμαστε πλάτη-πλάτη όταν βλέπουμε τον Θόρεν και τον Κρις να πετάγονται.
Κρις: Δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που σε βλέπω Ιζαμπέλα
Εγώ : Δεν φαντάζεσαι πόσο εμετό που προκαλείς Κρις.
Θόρεν : δεν φαίνεστε έκπληκτες που μας βλέπεται εδώ
Λέξι: για την ακρίβεια σας περιμέναμε
Τα πρόσωπα τους σοβαρεύουν
Κρις: ώρα να τελειώνει αυτή η παρωδία
Εγώ: συμφωνώ απόλυτα