The Moonlight

Φοβάμαι

Σηκώνομαι από το έδαφος γεμάτη οργή. Νιώθω τα μάτια μου να καίνε και το αίμα μου να βράζει.
Με όση ψυχική και σωματική δύναμη έχω επιτίθεμαι σε αυτό το τέρας που κάποτε ονόμαζα πατέρα μου. Τα χτυπήματα μου είναι πιο δυνατά από ποτέ. Η τεχνική μου άριστη και τα αντανακλαστικά άψογα. Με μία κίνηση όμως αποκρούει ένα μου χτύπημα και με πιάνει από το λαιμό.

Σφίγγει τα χέρια του με αποτέλεσμα να μου κοπεί η ανάσα. Κοιτάω αυτό το κάθαρμα στα μάτια. Μέσα στην αντανάκλαση βλέπω το πρόσωπο μου . Τα μάτια μου είναι τελείως διαφορετικά. Το χρώμα κοντά στις κόρες είναι κοκκινωπό και όσο απονακρύνοταν γινόταν κίτρινο.

" Θα γινόσουν σπουδαία Ιζαμπέλα. Κρίμα όμως που ο μπαμπάκας έχει άλλα σχέδια για σένα "

Ντέρεκς pov

Ανοίγω με δυσκολία τα μάτια μου και ο πόνος που νιώθω στο κεφάλι μου είναι ανυπόφορος. Βλέπω αυτό το κτήνος να πιάνει από το λαιμό την Ιζαμπέλα. Εγώ όμως αδύναμος για να βοηθήσω... Ένιωθα άχρηστος... Με όσο κουράγιο μπορούσα να μαζέψω προσπάθησα να της θυμίσω την πρώτη προπόνηση που κάναμε. Η μόνη φράση που κατάφερα να ξεστομίσω ήταν " Στα μάτια... Χτύπα τον στα μάτια "

Ιζαμπέλας pov

Εχω αρχίσει να μελανιάζω όταν ακούω την φωνή του Ντέρεκ. Μα φυσικά! Τα μάτια του! Σηκώνω τα χέρια μου και βάζω τους αντίχειρες μέσα στα μάτια του εκείνος φωνάζει από τον πόνο. Αφήνει το λαιμό μου και πάει προς τα πίσω. Παίρνω δυο βαθιές ανάσες και στη συνέχεια τον χτυπάω μια στο ευαίσθητο σημείο του , γονατίζει και τον πιάνω από το λαιμό.

Εκείνη την στιγμή ένιωσα μια ενέργεια να με πλημμυρίζει. Κάτι ζεσταίνει την ψυχή μου... Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα παίρνω τα χέρια μου από το λαιμό του και εκείνος πέφτει κάτω αναίσθητος. Έχω τρομοκρατηθεί... Τι έχω κάνει... Τι μου έχει συμβεί...

Γυρνάω και βλέπω τον Ντέρεκ ο οποίος είναι στηριζόμενος στα γόνατα του κάτω και τρέχω προς αυτόν

Ντέρεκς pov

Έβλεπα όλη αυτή τη σκηνή συγκλονισμένος. Δεν έχω δει ποτέ κάτι παρόμοιο κοίτα τα μάτια της ιζαμπέλας. Είναι τόσο σπάνια, τόσο παράξενα, τόσο τέλεια... Την βλέπω φοβισμένη να τρέχει προς τα εμένα.
Πέφτει στα γονατα και χώνεται στην αγκαλιά μου.
" Όλα καλά... Όλα είναι καλά.. "Την καθησυχάζω

" Τι μου συμβαίνει Ντέρεκ? "

" Δεν ξέρω... Δεν ξέρω... Αλλά σου υπόσχομαι ότι θα μάθω "

Ιζαμπέλας pov

Ο Ντέρεκ παίρνει τηλέφωνο τα παιδάκια να έρθουν να μαζέψουν αυτό το έκτρωμα που αποκαλούσα πατέρα.

Πήγα στα κορίτσια. Ήταν όλες ανησυχες αλλά δεν είχα τι κουράγιο να τις μιλήσω. Δεν είχα το κουράγιο για τίποτα.

Άσλεϊ: ιζι... Τι συνέβει στο δάσος..?
Εγώ : δεν ξέρω... Δεν ξέρω μακάρι να ήξερα..
Ολίβια: είσαι καλά τώρα?
Εγώ: οχι... Οχι να μέχρι να μάθω τι μου συμβαίνει... Πφφ κορίτσια... Συγνώμη που σας έμπλεξα σε όλο αυτό...
Χάνα: μην βλακείες δεν μας έμπλεξες εσυ
Λεξι : καλά λέει η Χάνα
Χάνα : όλες μαζί Μπλεχτήκαμε και όλες μαζί θα Ξεμπλέξουμε!
Ολίβια : Αγκαλίτσαααααα

Πρίν καν το καταλάβω είμαστε αγκαλιασμένες και γελάμε χωρίς αύριο!
Εμφανίζονται και τα αγόρια.

" Έχει λίγο χώρο και για μας? " Παραπονείται ο Πίτερ

" Έχει για όλους " Του ανταποκρίνομαι

Τζον: ήταν μια δύσκολη μέρα. Αλλά τα καταφέραμε μια χαρά... Τι λέτε να ξεσκάσουμε λίγο?
Μπεθανι: τι απέγιναν ο Κρις και ο Θορεν?
Ντέρεκ: τους πήγαμε σε κάποιους ανθρώπους που ξέρουν τι τους αξίζει... Βέβαια θα πάμε και εμείς εκεί για να συλλέξουμε πληροφορίες.
Εγώ: άνθρωποι σαν εσάς?
Ντέρεκ: ναι ... Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά ο Πίτερ έχει στο αμάξι του βότκες και αναψυκτικά και ο Ρίβεν θα βάλει μουσική.
Λεξι: τελειαααααα
Άσλεϊ: παμεεεε
Ολίβια: φύγαμεεεε

Κάθομαι σε ένα κορμό δέντρου που ήταν πεσμένος στο έδαφος. Κρατάω ένα ποτήρι βότκα λεμόνι στο χέρι και χαζεύω τις άλλες να χορεύουν. Παίρνανε ωραία και αυτό είναι κάτι που με ανακουφίζει. Δίπλα μου έρχεται ο Ντέρεκ. Έχει υποψιαστεί ότι κάτι μου συμβαίνει.
Εγώ: ήρθες?
Ντέρεκ: ηρθα και δεν σκοπεύω να φύγω αν δεν μάθω τι εχεις πάθει
Πίνω μια γουλια από το ποτήρι μου.
Εγώ: φοβάμαι...
Ντέρεκ: τι φοβάσαι ?
Εγώ: αυτό που είμαι
Ντέρεκ: αν φοβάσαι γιατί πιστεύεις ότι είσαι τέρας τοτ...
Εγώ : δεν φοβάμαι αν ειμαι τέρας Ντέρεκ! Δεν φοβάμαι αν ειμαι λύκος δεν φοβάμαι αν ειμαι βαμπίρ. Φοβάμαι που δεν ξέρω τι είμαι. Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω δεν ξέρω τι είμαι ικανή να κάνω.
Ντέρεκ: Μπορώ να σε βοηθήσω... Αλλά θα χρειαστεί να πάμε μια μικρή εκδρομούλα...
Εγώ: που θα πάμε?
Ντέρεκ: Σε κάποιον που θα μας δώσει απαντήσεις. Ή τουλάχιστον θα μας οδηγήσει προς αυτές.
Εγώ: ωραία... Φρόντισε όμως να μην μάθουν τίποτα τα κορίτσια... Αρκετά έχουν στο κεφάλι τους.
Ντέρεκ: εντάξει...

Δεν μιλήσαμε άλλο. Καθόμασταν μαζί ενώ οι άλλοι χόρευαν. Ήμουν εξαντλημένη και έγειρα στο ώμο του. Εκείνος ακουμπήσε το κεφάλι του πάνω στο δικό μου . Μείναμε εκεί μέχρι που ο ήλιος φλέρταρε με τον φεγγάρι και εκείνο θυσιάστηκε για να βγει στην επιφάνεια.