The Moonlight

Ο άγνωστος Χ

Η ώρα περνάει και η αγωνία μας κορυφώνεται.. Δεν έχουμε κανένα νέο από τα αγόρια.. Η Μπεθανι κοντεύει να πάθει κρίση πανικού... Ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι βλέπω κάτι να κινείται " πέστε κάτω " Αναφωνώ και αμέσως όλες σκύβουν μέσα στο αμάξι
Λεξι: τι έγινε
Εγώ : νομίζω κάτι είδα
Ολίβια : οχι ρε πούστη μου
Εγώ : να το πάλι
Βλέπω ξανά την ίδια κίνηση μόνο που τώρα πήγαινε προς την αντίθετη πλευρά..
Άσλεϊ: μαλάκα τώρα το είδα και εγώ..
Με μια αποφασιστική κίνηση τοποθετώ το κλειδί στη μίζα και βάζω μπροστά το αυτοκίνητο. Πατάω γκάζι και διασχίζω το δάσος " Δεν ξέρω τι είναι αλλά αυτό μας ακολουθεί" λέω κοιτάζοντας τους καθρέφτες
Λεξι: το βλέπω και εγώ τώρα
Γκαζώνω ακόμα πιο πολύ με αποτέλεσμα να αυξήσει και αυτό την ταχύτητα του.. Για λίγα δευτερόλεπτα δεν το βλέπαμε πουθενά και ελπίζαμε να μας έχασε.. Η ελπίδα αυτή όμως πέθανε μόλις νιώσαμε κάτι να χτυπάει με φορά τον ουρανό του αυτοκινήτου. Ότι και αν ήταν αυτό χτυπούσε με μανία την οροφή όμως αυτή ήταν φτιαγμένη από τιτάνιο και αλουμίνιο οπότε μας προστάτευε. Αφού κατάλαβε ότι δεν μπορεί να την σπάσει άρχισε να κουνιέται δεξιά και αριστερά με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να χάνει την ισορροπία του και να Κινδυνεύει να ανάποδογυρίσει... Όλες ήμασταν στα πρόθυρα καρδιακού.. Εκείνη την στιγμή είχα πειστεί ότι θα πεθάνουμε η από το τέρας η από δυστύχημα.. Προσπαθώντας να κρατήσω το αυτοκίνητο σε μια συγκεκριμένη πορεία
μια σκιά από τα αριστερά μου τραβάει την προσοχή όταν τη βλέπω να έρχεται κατά πάνω μας " ΣΚΥΨΤΕΕΕΕΕ" φωνάζω και αντανακλαστικά πατάω φρένο και κλείνω τα μάτια μου σφιχτά.. Όταν όμως δεν νιώθω κανένα τράνταγμα τα ανοίγω σιγά σιγά και μας βλέπω σώες και αβλαβής... Τελικά αυτό μας έσωσε ...
Χάνα : τι ήταν αυτό ?
Εγώ : δεν ξέρω.. Και δεν θα κάτσω να το μάθω..
Ξαναβάζω μπροστά το αυτοκίνητο.
Λεξι: εσύ που έμαθες να οδηγείς?
Εγώ : μου είχε μάθει ο αδερφός μου...
Άσλεϊ: αφού δεν έχεις αδερφό..
Εγώ : είχα κάποτε..
Καμιά τους δεν το ήξερε... Είχα πει ότι θα το θάψω μέσα μου.. Και αυτό έκανα.. Μέχρι σήμερα..
Άσλεϊ: δεν μου το έχεις πει ποτέ...
Εγώ : δεν χρειάστηκε να στο πω
Λέω αλλάζοντας ταχύτητα .. Και από τότε έπεσε νεκρική σιγή

Είχαμε χαθεί μέσα στο δάσος... Το μυαλό μας δεν μπορούσε να χωρέσει αυτό που ζήσαμε πριν λίγο... Φοβάμαι πολυ και για τους άλλους.. Αν τους βρήκε αυτό το πράγμα... Χριστέ μου δεν θέλω να το σκέφτομαι...
Καθώς προχωράμε μέσα από το δάσος προβάλλεται ένα μπλε φως.. Πάω λίγο πιο κοντά και βλέπω το περιπολικό του σερίφη και λίγο πιο πέρα τον Ντέρεκ και τους άλλους... Σταματάω το αυτοκίνητο , βγαίνουμε έξω και αυθόρμητα τρέχουμε στην αγκαλιά τους... Ένιωσα τόση ανακούφιση μόλις τους είδα... Η Μπεθανι και η Χάνα έρχονται προς το μέρος μας.. " Τους βρήκατε? " Ρωτάνε.. Κανένας δεν απάντησε στην αρχή... Ο Πίτερ τις κοίταξε και έκανε νόημα με το κεφάλι του να κοιτάξουν προς τα αριστερά...
... Οχι... Δεν... Δεν είναι... Δυνατόν...
Βλέπουμε δυο μαύρους σάκους κάτω στο έδαφος... Πάμε κοντά τους.. Τραβάμε το φερμουάρ... " ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ"
η Χάνα ουρλιάζει και κραυγή γεμάτη πόνο ενώ η Μπεθ δεν αντέχει και καταρρέει.. Τα δάκρυα κυλούν ασταμάτητα στα μάγουλα μου και έχω ένα κόμπο στο λαιμό μου...
Τα άψυχα σώματα του Λουκ και του Τάιλερ είναι ξαπλωμένα στο έδαφος...
Υπάρχει αίμα σε όλο τους το σώμα και βαθιές χαρακιές στο στήθος τους...
Τζον: τους βρήκαμε έτσι παρατημένους μέσα στο δάσος
Η Άσλεϊ και η Ολίβια είναι καθισμένες κάτω και κλαίνε ενώ η Λεξι είναι πιο πέρα και την παρηγορεί ο Πίτερ...
Όπως παρατηρώ τους φίλους μου για τελευταία φορά πανω στα άψυχα κορμιά τους βλέπω χαραγμένο ένα " Χ" Στα μπράτσα τους..
" Αυτό " Λέω αδύναμα δείχνοντας το σημάδι
" Αυτό ήταν χαραγμένο και στο σώμα του αδερφό μου " Ανεβάζω τον τόνο της φωνής μου και όλοι με κοιτούν έκπληκτοι..
Ντέρεκ: Ιζαμπέλα τι λες?
Εγώ : το ίδιο πράγμα που σκότωσε τα παιδια είχε σκοτώσει και τον αδερφό μου πριν 7 χρόνια
Ρίβεν: πως πέθανε ο αδερφός σου?
Εγώ : είχε πάει στη λίμνη βόλτα με τους φίλους του και ξαφνικά εξαφανίστηκε...
Είμαι σίγουρη σας λέω.. Δολοφονήθηκαν από αυτό που δολοφονήθηκε ο αδερφός μου...
Δεν ξέρω τι είναι... Αλλά ορκίζομαι ότι θα το βρω...