The Moonlight

Τζέικομπ

Είμαστε κάτω από το διαμέρισμα του Ντέρεκ και ετοιμαζόμαστε να πάμε βρούμε αυτόν που θα μας βοηθήσει.
Πρωτού όμως προλάβουμε να μπούμε στο αυτοκίνητο βλέπω τα αμάξι του Ριβεν και του Τζον να καταφτάνουν. Ήταν και τα κορίτσια μέσα οι οποίες όταν βγήκαν με κοιτούσαν με μισό μάτι.

Γυρνάω στον Ντέρεκ και του ρίχνω ένα δολοφονικό βλέμμα " Δεν σε πιστεύω.. " Του λέω

" Δεν φταίω εγώ... Η φίλη σου κατάλαβε ότι κάτι γίνεται και είναι πολυ πειστική όταν θέλει " Απαντάει και δείχνει την Άσλεϊ

Άσλεϊ: εμείς οι δυό θα τα πούμε μετά που πήγες να μας κρύψεις κάτι τέτοιο προς το παρόν μπες στο αμάξι να ξεκινήσουμε καμια φορα
Εγώ : μάλιστα στρατηγέ!
Άσλεϊ: έτσι μπράβο!

Μπαίνουμε στα αμάξια και ξεκινάμε. Στο δρόμο κάναμε πολλές τρελές. Βάζαμε τέρμα την μουσική, χορεύαμε , βγαίναμε έξω από τα παράθυρα και τα αγόρια έκανα κόντρες σε ανύποπτη χρονική στιγμή.

Φτάσαμε σε ένα ξέφωτο στο δάσος " Καθόλου πρωτότυπο " Λέω από μέσα μου

Φτάνουμε έξω από ένα ξύλινο χαριτωμένο σπίτι. Είχε βεράντα, σκαλιά, τα πάντα από ξύλο. Τα αγόρια περνούν μπροστά. Χτυπάνε την πόρτα και ανοίγει ένας παππούλης... Που.. Καλά κρατιέται για την ηλικία του...

Παππούς : ωωω καλώς τους! Περάστε, περάστε σας περίμενα.

Μπαίνουμε μέσα και καθόμαστε στο σαλόνι του.

" Είμαι ο Τζέικομπ . Μου είπε ο Ντέρεκ τα πάντα για εσάς. Πως νικήσατε αυτά τα τέρατα που σκότωναν χωρίς έλεος και πως χρειάζεστε την βοήθειά μου "

Εγώ: ναι... Για την ακρίβεια εγώ την χρειάζομαι...
Τζέικ: πες μου παιδί μου...
Εγώ. Εμ.. Εκεί στο δάσος.. Αφού πιάσαμε τον Θορεν και τον Κρις. Ήρθα αντιμέτωπη με τον.. Πατέρα μου... Όταν έμαθα ότι ήταν αυτός που σκότωσε τον αδερφό μου... Έχασα το μυαλό μου τελείως... Ένιωσα να μάτια μου να καίνε και τότε ήταν που ξεκίνησε η μάχη ανάμεσα μας... Σε κάποια φάση είδα τα μάτια μου μέσα από τα δικά του... Το χρώμα τους ήταν τελείως διαφορετικό..
Τζέικ: μπορώ να το δω?
Εγώ : πιο ?
Τζέικ : το χρώμα των ματιών σου...
Εγώ: δεν ξέρω πως να το αλλάξω
Τζέικ: κλείσε τα μάτια σου και σκέψου κάτι που σου προκαλεί έντονα συναισθήματα.

Κάνω ότι μου λέει. Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι το μίσος που έχω για αυτόν τον άνθρωπο που σκότωσε τον γιο του και ήθελε να κάνει το ίδιο με την κόρη του. Όταν τα ανοίγω τα νιώθω να καίνε όπως τότε..

Κανένας δεν τα είχε δει εκτός από τον Ντέρεκ... Τα κορίτσια έμειναν άναυδα μιας και δεν ήξεραν τον ακριβή λόγο που ήρθαμε σήμερα εδώ. Τουλάχιστον έτσι κατάλαβα. Ο Τζέικομπ ξαφνιάστηκε έκανε δυο βήματα πίσω.

" Πως τον λένε τον πατέρα σου μικρή..? " Με ρωτάει με φωνή βαριά, σοβαρή.

" Άροου " Του απαντάω με μια φοβισμένη φωνή.

" Δώστε μου δυο λεπτά " Λέει και απομακρύνεται

Ολίβια: ποτέ έγιναν όλα αυτά?
Εγώ : στο δάσος
Χάνα : φίλε είναι γαματα!
Όλοι κοιτάνε τα μάτια μου και νιώθω να φρικάρω.
Εγώ: μπορείτε να μην με κοιτάτε έτσι?
Μπεθανι: οχι
Εγώ : ευχαριστώ...

Βλέπουμε τον Τζέικομπ να γυρνάει...
Τζέικ: λοιπόν μικρή... Πως σε είπαμε?
Εγω : Ιζαμπέλα...
Τζέικ: λοιπόν Ιζαμπέλα.. Πρέπει να πάς στη μητέρα σου και να απαιτήσεις να σου πεί τα πάντα..
Εγώ: η μάνα μου.. Τι σχέση έχει?
Τζέικ: άμεση...

Σηκωνόμαστε και αποχωρούμε από το σπίτι του Τζέικομπ. Στη διαδρομή έκατσα πίσω και η Άσλεϊ με τον Ντέρεκ μπροστά. Προσπαθούσαν να με καθυσηχάσουν αλλά.. Τζάμπα κόπος...

Φτάνω έξω από το σπίτι μου και μπαίνω φουριοζα μέσα. Η μάνα μου κάθεται στον καναπέ

Μαμά : καλώς την
Εγώ : πρέπει να μιλήσουμε...
Μαμά: τι συμβαίνει?
Μπαίνουν και οι υπόλοιποι μέσα στο σπίτι.
Μαμά: Ιζαμπέλα.. Τι έγινε?
Κλείνω τα μάτια μου και μόλις τα ανοίγω έχουν αυτό το φλογερό χρώμα..
Εγώ: ποιά στο διάολο είμαι?