The Moonlight

Το σχέδιο

Είναι περασμένα μεσάνυχτα. Προσπαθώ να μείνω ξύπνια αλλά δεν τα καταφέρνω. Τα βλέφαρά μου βαριά, οι το μυαλό μου αδειάζει από κάθε σκέψη και όλο το σώμα μου χαλαρώνει. Για ακόμα μια φορά βρίσκομαι σε ένα σκοτεινό μέρος. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα η φιγούρα του αδερφού μου σπάει το απόλυτο σκότος και γεμίζει με ζεστασιά τη φοβισμένη ψυχή μου. Στέκεται εκεί. Ακίνητος. Με κοιτάει και χαμογελάει. Μου έχει λείψει τόσο πολύ... Δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο μου. Είναι από τις ελάχιστες φορές που επιτρέπω στον εαυτό μου να κλέψει.

" Ελπίζω αυτά να είναι δάκρυα χαράς " Μου λέει με αυτή τη γλυκιά φωνή του.

"Μου λείπεις Ίαν.. " Οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία από το στόμα μου. Όλη αυτή η ένταση των ημερών ήρθε και κορυφώθηκε.

"Ιζαμπέλα... " Πλησιάζει κοντά μου όμως δεν με αγγίζει. Όσο απεγνωσμένα και αν θέλω να τον αγκαλιάσω ξέρω ότι δεν μπορώ να το κάνω

" Δεν έχω πολύ χρόνο... Αύριο θα δεις και θα ζήσεις πράγματα που θα τα κουβαλάς μέσα σου για μια ζωή. Τα συναισθήματα που θα σε κατακλύζουν θα είναι τόσα πολλά που θα νιώθεις έτοιμη να εκραγείς... Να θυμάσαι όμως... Δεν είσαι μόνη σου Ιζαμπέλα... Ποτέ δεν θα είσαι μόνη σου... Έχεις μια μητέρα που θα πουλούσε την ψυχή της στον διάολο για σένα, έχεις φίλες που είναι εκεί για να σε στηρίζουν και στις επιτυχίες και στα λάθη σου, έχεις δίπλα σου ένα αγόρι που νιώθει πρωτόγνωρα αισθήματα για σένα και θα έκανε τα πάντα για να σε κρατήσει ασφαλή και τρείς φυλακές αγγέλους που σας προσέχουν όλους "

" Ίαν ορκίζομαι στην ζωή μου ότι αυτός που σε πήρε από μένα θα το πληρώσει "

" Το ξέρω ματάκια μου... Αύριο δεν θα πολεμήσεις μόνη σου, θα πολεμήσουμε μαζί "

Έρχεται τόσο κοντά που μπορώ να τον νιώσω. Κάνει ένα βήμα ακόμα και νιώθω το σώμα μου να τραντάζεται ολόκληρο. Πετάγομαι πάνω λαχανιασμένη. Νιώθω περίεργα. Νιώθω μια ανεξήγητη ενέργεια. Μια ανεξήγητη ζεστασιά σηκώνομαι από το κρεβάτι και πάω στο μπάνιο να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Όταν όμως κοιτάω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη το θέαμα που αντικρίζω με κάνει να πεταχτώ πίσω. Δεν ήμουν εγώ αυτή. Θα Ορκιζόμουν ότι είδα τον Ίαν. Να το πάλι... Το μυαλό μου παίζει παιχνίδια... Γυρίζω στο δωμάτιο και βλέπω τον Ντέρεκ να μπαίνει από το παράθυρο

Εγώ : με τρόμαξες...
Ντέρεκ συγνώμη... Αλλά δεν μπορώ πλέον να μπαίνω από την πόρτα..
Εγώ: ναι.. Δίκιο έχεις