U.N.I. (Book 3 of U.N.I. Trilogy) (SC, #3)

Kabanata 3

Kabanata 3

Home

Kitang-kita ko sa mukha niya ang ilang pasang natamo niya sa nangyari. Iyong ilang sugat niya rin. At saka iyong braso niyang may sling dahil maaring nabalian siya. I saw him wince, twice at his movements. Hihingi na sana ako ng tawad nang maunahan niya akong magsalita. "Don't be sorry. God knows I'll do everything to keep you safe, baby. And I'd take that bullet." Napalunok ako. I bit my upper lip to keep it from trembling. "Come here." Biglang nakiusap ang kanyang mata sa akin. Kusang naglakad ang paa ko papalapit ng sobra sa kanya. Unti-unti niyang pinaupo ang sarili niya. I heard him swear under his breath. I saw him flinch again at his movements. Naalarma ang aking katawan sa paggalaw niya dahil baka kung mapano siya.

"Gideon...please."  Napatungo ako sa kanya nang napangiwi ulit siya sa sakit. Hindi pa rin siya nakakaupo ng maayos. "Huwag ka munang gumalaw baka mapano ka."

"No...I'm fine." Sinubukan niya muling umupo sa pagkakahiga. He swears at pain. Kaya hinawakan ko na ang balikat niya.

"Gideon naman!" Baka mapano siya dahil gumagalaw na siya na baka hindi pwede sa kalagayan niya.

"I'm okay. I'm really okay," aniya. Umupo na siya ng maayos at inalis ko na ang hawak ko sa kanya. Nakatitigan kami hanggang sa umiling siya. He looks away and smiles. But I don't. Sobra akong nagwo-worry at nagi-guilty sa nangyari sa kanya. I know he's in pain. Pero tinatago niya lang sa akin. He should be resting to have strength.

Tumingin siya sa akin pero hindi niya tinatago o pinipigil ang kanyang ngiti. Sinimangutan ko lang siya. "I miss you." His mouth curled. "I missed the joy in your eyes. I missed your smile. I missed it." He closed his eyes and pressed his lips. "I miss you, so much, desperately, baby." Gideon opened his eyes and looked at me. "Maybe this was my fault—maybe because of me—my entire plan. I don't know anymore. Lagi ka na lang malungkot at sinisisi mo ang sarili mo. Minsan naiisip ko, I took your happiness. At pinagsisihan ko kung bakit naging makasarili ako ng ganito. Maybe because, I'm too selfish...too selfish to be with you...too selfish to the plan I made...too selfish to save everything on my own. And it led us to nightmare." Napakagat ako ng pang-ibabang labi. Gideon shook his head. Napatingin siya sa bintana. "It led you to be the girl who will worry, cry, and regret if something happened. I want you to be happy again like the old times...like we've never been in this nightmare." Napailing muli siya. I feel my heart on my throat. Gideon looked and smiled at me. "Come back, baby, there's nothing to worry about."

My hands, my knees, my lips, my entire body is shaking. Hindi ko alam kung anong una kong sasabihin. I don't know. Siguro binalot na ng pangamba ang buong pagkatao sa lahat ng nangyari. And it is not healthy anymore to me. But my heart wants me to say these three words, "I love you."

Gideon touches my hand. Pinisil niya iyon at nagsalita, "Smile, baby."  His hand reached my cheek. "I will never leave you. Not anymore," He shook his head, "not anymore." And I kissed him, deeply, desperately, and happily.

And I smiled on his lips.

"I love you, too."

**

"Aber, aber!" Biglang huminto si bes sa paglalakad kaya napatingin ako sa kanya. May ilang nurse na dumaan sa harap namin.  Nasa hallway na kami kung saan nandoon ang room ni Gideon. "Bumalik na ata iyong best friend ko." Napatigil din ako at nginitian siya. "Well, well, akala ko ikukulong mo na lang habang buhay ang sarili mo sa pagsisisi. It was not my best friend, my Aly. Mabuti naman nagising ka na! Welcome back, bes!" Tinaasan niya ako ng kilay. "Pero ako pa rin ang dyosa sa 'tin!" Humalakhak siya at nagsimulang maglakad.

I laughed. "Thank you, bes." Napanguso ako para pigilan ang emosyon ko. Sinundan ko siya.

"Ikaw pa ba? Wala 'yon bes. Nandito lang naman ako parati para sa'yo. Masaya ako dahil ngumingiti ka na talaga." Nica winked at me.

"I love you."

Umirap siya at tumawa. "Love you, too." She flips her hair. Si Nica talaga

Hinawakan ko ang kamay niya walang hawak na paper bag. "Clingy mo, bes," aniya.

"Mahal mo naman." Ngumiti ako ng malaki.

"Right!" She laughs.

Dalawang araw na rin kami rito sa hospital. At ngayong araw makakaalis na si Gideon. Sabi ng doctor pwede na siyang lumabas. At sobra akong natuwa roon.

Binuksan ni bes ang pinto ng room ni Gideon.

"Nick is still unconscious."

Napalunok ako at biglang hinanap ng paningin ko si Gideon. Nakatingin na rin siya sa akin. He smiles. Napahawak ako sa kwintas na binigay niya sa akin at ngumiti. No need to worry, I said to myself.

"Iyong mga nakasama niya, nakulong na."  Tinignan ko si Karl. He gave me a smile. And dimples. Si Karl at si kuya Harry ang naging abala sa mga police. Kuya Harry talked to a lawyer. Kakauwi lang nila kanina ni Nats.

 And I know we recovered.

"Mabuti naman." Ani bes. Naglakad siya hanggang sa makapunta sa pwesto ni Karl. Umupo siya sa couch doon. Nanatili namang nakatayo si Karl at pinaglalaruan ang susi ng kotse niya.

"Well, because of me!" pagmamalaki ni Karl. Napairap naman si bes habang tinitignan si Karl. Alam ko namang inaalis lang ni Karl ang tensyon sa loob ng kwartong ito.

I chuckled. "Galing talaga ni Manager." I bit my lower lip to keep me from laughing. Tumingin nang masama si Nica sa akin. Pumunta ako sa pwesto ni Gideon. She scowled. And I winked at her.

"Bes! Malaki na nga ulo nito! Papalakihin mo pa!" Nica scoffed. Hindi ko na napigilang tumawa. May sinabi pang iba si Nica at hindi naman nagpatalo si Karl. Pero nawala ang atensyon ko sa kanila nang may naramdaman akong kamay sa balikat ko. Napatingin ako doon.

Gideon. He kissed the side of my head. He whispers, "That's my girl." My lips curl into smile. Napaharap ako sa kanya at ngayon ko lang napansin na nakaayos na siya. He's wearing a simple white t-shirt and blue-faded pants. I missed the suits, though.

"Sabihin niyo naman kung nakakagulo na kami. Pwede naman e," ani Nica. Sabay pa kami ni Gideon na tumingin sa kanya.

"Medyo bitter ang babe ko. Tara rito!" Umakbay naman bigla si Karl sa kanya. Agad namang inalis ni bes ang akbay ni Karl sa kanya at umangal.

"Don't touch me!" Nica groaned.

"Hindi ko kaya kahit isang araw na hindi ka nahahawakan, Nica naman!" natatawang sabi ni Karl.

Napairap si bes.

Itong si bes, hindi ko alam kung bakit ganito na lang magreact. Namimiss ko na tuloy 'yung dati noong college kami na magcha-chat siya agad sa akin kapag may nangyari tungkol sa crush niya, sa love life niya sa mga crush niya. Ngayon, we have all the time to talk about us.

"Let's go?" Napatingin ako kay Gideon. Tumango ako sa kanya.

Gideon is holding my hand. Naglakad na kami at binigyan ko ng isang tingin si manager at si bes na ngayon hindi pa rin tumitigil sa pagtatalakan. Karl liked to annoy Nica. Ito namang si bes, ewan ko ba.

Inalis ko na ang tingin sa kanila. Binuksan ni Gideon ang pinto. And I speak, "Let's go home." A smile spread on his face. Medyo hindi na halata iyong pasa niya. Pero iyong sa kamay niya isa may sling pa rin. But still handsome and my Gideon.

Lumabas kami hanggang sa nasara ang pinto.

"Right, home." He chuckled. Naramdaman ko na namang hinalikan niya ang ulo ko. And he speaks, "where I can be alone with you, baby."