FIND ME •yizhan•

1•Aynanın içi: Bilinmeyenin rüyası

Gülünce açık kahve gözlerinin kenarında beliren iki ince çizgiye baktı önce. Loş ışıkta belirli belirsiz duran, onun hayattan zevk aldığını Yibo'nunsa onu böyle görmekten ne kadar hoşnut olduğunu yansıtan o iki çizgiye.

Sevdiği adam pür dikkat karşısındaki dev ekrana bakarken onu izliyordu. İçinde o kadar yoğun bir aşk barındırıyordu ki bu aşkın yoğunluğuna ulaşacak bir filmin çıkmış olması mümkün olmadığı için beyaz perdeye bakma zahmetine bile girmemişti. Gördüğü en güzel film yanı başındaydı çünkü.

Yibo'nun filmi izlemediğini fark edince gülüşünün gölgesi kalan aydınlık bakışlarla ona baktı. Beyaz tenine inat capcanlı duran biçimli pembe dudakları ve şekli anime karakterlerini kıskandıracak derecede kusursuz kahve gözleri ile bir insanın kaldırabileceğinden fazla güzellik sergiliyordu. 'Neden filmi izlemiyorsun?' diye sordu sevimli bir tonda.

Wang Yibo dirseğini sinema koltuğunun kenarına dayayıp yüzünü avucuna yasladı. Saklayamadığı bir heyecan ile "Artık ilgimi çekmiyor." dedi

Kalbinin atış sayısını üç haneli rakamlara çıkaran kişi, bu sözlerin üzerine utanarak bakışlarını kaçırdı ve sessizce kıkırdadı. "Bana her zaman böyle aşk dolu bakarsan ben nasıl yaşayacağım?" derken gülümsemesine inat ciddi bir ses tonu ile sormuştu.

Yibo ise umutsuzca başını salladı ve liseli aşıklar gibi gözlerinden kalpler fırlatarak gülümsedi. "Bilmiyorum." 

○

Yibo ani bir refleks ile uyanır uyanmaz elini farkında olmadan yapılı boynuna götürdü. Nefesi boğazında düğümlenmiş, saçlarının dipleri terden sırılsıklam olmuş bir vaziyette bir aydır yaptığı o hareketi yaptı: Olmayan bir şeyi yokladı.

Bunu neden yaptığını ya da ne aradığını bilmiyordu. Neden sürekli bu rüyayı ve o kişiyi gördüğünü bilmediği gibi.

Her gece aynı şeyleri yaşar olmuştu. Arsız bir gözyaşı damlası istemsizce yanağına dökülüyor, kalbi dikenli tel ile dört bir yandan sıkılıyor, boğazındaki yumru hiç gitmiyordu. Bu çok alışılmadıktı çünkü Yibo ömrü hayatı boyunca sayılı defa ağlamış gayet otokontrollü ve mantıklı bir insandı. Tabi bir ay öncesine kadar. Bir aydır ise hiç tanımadığı bir adam rüyasında gülümsüyor diye ağlayan bir insandı.

Ama tanrı şahidi olsun ki; O, çok güzel gülüyordu. Loş sinema salonunu bir milyar yıldızın aydınlattığı galaksiye çevirecek derecede parlak bir gülüştü bu.

Wang Yibo bir müddet daha kendisine onun gülüşünü düşünme izni verdikten sonra sağduyusunu geri kazanarak yataktan çıktı. Hava henüz aydınlanmamıştı fakat yeteri kadar da karanlık değildi. "Alacakaranlık..." diye düşündü. "...uyanmak için çok erken tekrar uyumak içinse çok geç bir zaman dilimi."

Buzdolabından soğuk bir su alıp salonundaki geniş üçlü koltuğa yerleştiğinde her şeyi unutmak istercesine otelin yıllık hasılat raporunu incelemeye başladı fakat bir türlü odaklanamıyordu. Beyni gördüğü sayılara odaklanmak yerine kendisine ihanet edip onun görüntüsünü gözlerinin önüne getiyor, kalbi ise kan pompalayacağı yere garip bir ritimle atarak istemediği duyguların içinde dolaşmasına sebep oluyordu.

Yibo başını iki ellerinin arasına alarak içinden sessiz bir küfür savurdu. Nihayetinde ise pes ederek az önce gördüğü rüyayı yordamaya çalıştı. Bundan önceki 29 rüyasında da olduğu gibi; ilk etapta aşkla başlıyor, kalbi dolup taşacakmış gibi hissediyor daha sonra ise bu duygu yoğunluğu karabasan olarak üzerine çöküyordu. Beyazdan degradeli bir şekilde siyaha döner gibi değil, uçurumdan aşağı atlar gibi bir anda oluyordu her şey.

Ve en kötüsü de sebebini bilmiyordu. Neden boynuna görünmez bir urgan ipi asılı gibi hissediyordu ve neden bu rüyalar bitmiyordu?

○

"Borcunu ödemek için iki haftan var Xiao Zhan. Yoksa neler olacağını biliyorsun değil mi?"

Bu bir soru değildi...
Rutubetli telefon kulübesinin ahizesinden yükselen ses tehdit dolu ve nispeten alaycıydı. "Biliyorum..." diye mırıldandı genç adam. Güçlükle yutkundu. "Ölürüm."

○

Kısa oldu farkındayım ama konu bütünlüğü bozulmasın diye burada kesmek istedim. Siz nasıl buldunuz ilk bölümü?

Eksiklerimi ya da yanlış gördüğünüz yeri çekinmeden söyleyebilirsiniz :)