Do You Know How? (COMPLETED)

(DYKH) STRANGERS

Ngayon ko lang siya nakita muli. Iyong panahon na nawala siya ay nanatili naman siya sa aking isip. I started to hate him that day. Iyong mga pangako niya na hindi naisakatuparan ay nakaukit pa rin sa utak ko. Iyong malambing niyang boses tuwing magkasama kaming dalawa ay malinaw pa higit sa isang imahinasyon.

But when he left me...

Everything he did is now meaningless.

Everything he made—I used to value—is now pointless.

The moment he turned his back on me, was the moment I gave up.

I wish I could give up easily.

But a guy like him can't be forgotten effortlessly.

Kaya ganito ang pakiramdam ko ngayon. The longing is still here. But madness overflowed, surpassing my undying love for him. 5 years after, ganito pa rin ang epekto niya sa 'kin. Pero hindi dapat ako magpa-apekto.

Naiiyak ako na hindi ko alam! It's like the lacuna he left 5 years ago is now full and filled. I can't understand why my own emotions betray me as if he's the one who controls them.

I want to...I want to hug him right away.

But I also want to test how hard my slap is. How painful.

Iniwan niya ako ng sira! Tapos babalik siya ngayong buo na 'ko? Fuck him!

Iniwan niya ako ng hindi ayos...gustong-gusto ko iyong isumbat sa kaniya. Gustong-gusto kong sabihin at ipagmalaki sa kaniya na ako na ngayon iyong sinayang niya. But I can't. I just can't.

It's futile to tell him that after years that passed. What if he has moved on? And I'm still on the phase where he left me. I'm still on the spot where his shadows disappeared. I'm still here.

I'm still here but he has moved on.

"May I know the reason why, Sir?" I asked in a friendly tone. I don't know who this guy is since the day I suffered alone—without even a glimpse of his care, love, and presence.

"Can we talk inside?"

"Sure."

Kahit pa ganoon ang sagot ko ay hindi ko maiwasang pangambahan. Hindi ko maiwasang kabahan dahil dalawa lamang kami rito sa iisang bubong. Walang pipigil sa akin kung sakaling bigla akong manghina at isigaw ang mga hindi naman dapat marinig.

Paano ako hahanap ng sagot sa mga tanong kung hindi naman kami pareho ng nararamdaman?

Paano kung magtanong ako ngunit iba ang pagkakaintindi niya?

Pagkapasok na pagkapasok pa lang namin ay naghari na ang katahimikan. Ang buong bahay ay walang ibang laman na tunog kundi ang mahihina naming paghinga. Maaaring sa oras na ito ay may iba ng tumatakbo sa utak niya.

Habang ako naman ay natutuliro ngunit nananalangin na sana ay maka-akto ng tama.

This is not the right time to ask, I know.

"Honey..." Naalarma ang sistema ko sa sinambit niya.

Lumalim ang kaninang mababaw kong paghinga. Nakagat ko ang pang-ibabang labi sa kadahilangan gusto kong mapigilan ang pagsulpot ng libo-libong memorya dahil lamang sa isang salita.

"Excuse me, Sir?" Pagsasawalang-bahala kong tugon.

"Hazel...hon."

"It's Hazel ann, Sir. Not Hazel Hon. Anyways, Sir Nathaniel, the study room is now ready. Can we start the session?"

"I missed you."

I smiled, behaving like what I need to.

"I missed architecture, too."