Until We Meet Again [COMPLETED]

Chapter 4

L I A

“Ayos ka lang po ba, ma'am?” umangat naman ang tingin ko kay manong.

I just nodded to him and took a deep breath bago bumaba sa taxi. Hindi ko alam kung ilang beses ko nang nilunok ang sarili kong laway habang nakatingin sa street ng dati naming bahay. My hands are already trembling kaya hinawakan ko agad ito para mapigilan ang panginginig.

For the nth time, I took a deep breath bago dahan-dahan na humakbang papasok sa street. Just like before, it's still quiet in here. Puro kaluskos ng dahon na bumabagsak ang maririnig mo, huni ng mga ibon na kaniya-kaniyang tambay sa sanga ng mga puno.

Hinding-hindi ko makakalimutan kung ga'no kasaya ang kabataan ko rito. Even though na-bully ako nung bata ako, it still part of my childhood. Atsaka kung hindi ako na-bully noon e 'di, hindi ko makikilala si Luis, my best friend.

But just like before, I bit my lower lips to prevent my tears to fall lalo na nang makita ko ang bakanteng lote ng nasunog naming bahay. Pero kahit anong pigil ko ata ay tutulo at tutulo pa rin ang luha sa mga mata ko.

I covered my eyes using my hand habang tumutulo pa rin ang mga luha ko. I really miss them, I really miss my parents. Sila ang tumayong kaibigan ko nung mga panahon na wala pa si Luis. At sila rin ang nag-alo sa 'kin nang umalis ang nag iisang kaibigan ko.

I miss their hugs, their kisses, their smile at ang boses nila. I really miss how they wake me up every morning at sasalubungin ng ngiti nila. I really really miss them, kung alam ko lang na mawawala sila ng maaga e 'di sana ginawa ko ang lahat ng makakaya para maging proud sila sa 'kin.

But even though they're not in here, sisiguraduhin kong magiging proud pa rin sila sa 'kin kung nasan man sila ngayon.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatayo at umiiyak sa harap ng bahay namin. I just stopped when I realized the sun set, agad kong pinahid ang mga luha ko at huminga ng malalim bago naglakad papalayo rito.

Nakatulala lang ako habang naglalakad. Bumalik lang ata ako sa wisyo nang marating ko na ang bahay ng matagal ko ng hindi nakikita. Nandiyan ka kaya sa loob? Hinahanap mo rin kaya ako? O baka hindi mo na 'ko nakikilala.

The thought of hindi na 'ko nakikilala ni Luis ay nagbibigay na ng kalungkutan sa 'kin. Pinagmasdan ko lang ang bahay bago ngumiti sa tuwing naaalala ang mga pinagsamahan namin dito.

How I wish mga bata na lang ulit kami para wala ng problema. Easy lang ang buhay at higit sa lahat sa tuwing dadapa or aawayin ka lang iiyak. Pero ako rati sa pagkabisado ng multiplication table ako umiiyak eh. Saklap.

Huminga muna ako ng malalim at magdodoorbell na sana ng biglang may tumawag sa 'kin, “Lia?”

I immediately look over my shoulder to see who called me pero agad na nanlaki ang mga mata ko nang makita ko siya rito, “Karl? Anong ginagawa mo rito?” I asked still in shock.

Humarap na 'ko ng tuluyan sa kaniya bago lumapit at tumabi sa kinakatayuan nito. He's still wearing his uniform at dala-dala pa rin niya ang kaniyang drawing tube. I assume he just got here from school dahil pati ang buhok niya ay naka brush up ng maayos.

I waited for him to answer when suddenly, his brows furrowed na akala mo ay may mali sa sinabi pero maya-maya rin ay tumawa siya at umiling-iling. Tinuro naman niya ang bahay sa tapat namin kaya tiningnan ko 'yon bago nagtatakhang tumingin ulit sa kaniya.

He laughed that makes my brows furrowed. “Bahay namin 'yan kaya dapat ikaw ang tinatanong ko kung anong ginagawa mo rito, Princess?”

My heart beats fast when I heard him say my name. My eyes double its size when it suddenly hits me. He's living in this house? Is it possible na siya si Luis, pero bakit gano'n, parang may mali.