Crazy Doctor | Jungkook | BTS | ZAKOŃCZONE |

Rozdział 20

Nie mogłam nic odpowiedzieć. Zabrakło mi słów. Skąd on wiedział, że tu jestem. Może to jest przeznaczenie? Aaa walić przeznaczenie.

-- T-tak miała szczęście. - wyjaśniłam mu spuszczając głowę tak aby nie zauważył moich rumieńców. Może i już miałam z nim kilka sytuacji, w których się zbliżyliśmy, ale i tak dalej jestem ich fanką mimo to.

-- Omo.. To dobrze. Martwiłem się. - powiedział, a moje oczy przybrały dość duży rozmiar.

-- Czemu? - spytałam tak nagle, że sama się zdziwiłam. Nie poznawałam siebie.

-- Bo chce cię odzyskać.. - kucnął na przeciwko mnie. Nie mogłam i nie chciałam odwrócić wzroku.

-- Pani Kato? Pani matka się obudziła. - dziękuję doktorze. DZIĘKUJĘ za uratowanie mnie z tej stresującej sytuacji. Jakby on się nie pojawił pocałowałam bym człowieka, który mnie zranił. Na sam głos lekarza wstałam prędko z krzesła i podeszłam do mężczyzny.

-- Co z nią? - zapytałam pełna obaw. Choć jestem bardziej optymistką to jednak w środku jestem straszną pesymistką i wymyślam złe scenariusze. Przez nie boję się jeszcze bardziej.

-- Prawda jest taka, że Pani mama miała zawał. Jednak Pani szybka interwencja ją uratowała. - oznajmił, a ja odetchnęłam z ulgą. Co musiało się stać, że mama tak zareagowała na słowo tata? Niestety nie mogę zaprzecić, ale nigdy w małżeństwie rodziców nie układało się dobrze. Ojciec wracał bardzo późno w nocy jak tylko mógł. Matka pracowała do późnych godzin aby o tym nie myśleć, a ja zajmowałam się nauką i jeszcze raz nauką. Tak bardzo mnie pochłonęło pragnienie bycie kimś, że miałam gdzieś sprawy rodzinne. Niestety czasu nie da się cofnąć.

-- Aish.. Całe szczęście. Mogę ją zobaczyć? - spytałam z nadzieją. Tak bardzo chciałam ją zobaczyć i powiedzieć aby nigdy więcej mi tak nie robiła, bo sama dostanę zawału.

Gdy tylko lekarz pokiwał głową na zgodę zwróciłam się do Jungkooka.

-- Możesz już iść. Poradzę sobie. - oznajmiłam i położyłam dłoń na jego ramieniu. Poczułam jak pod wpływem mojego dotyku jego mięśnie się spinają. Szybko oderwałam dłoń i spojrzałam w jego oczy.

-- W porządku. Jakby coś się działo natychmiast do mnie zadzwoń. - rozkazał, a ja powiedziałam krótkie tak. Czy on serio chce o mnie zawalczyć? Czy on mnie naprawdę kocha? Przecież ta bielizna o tym nie świadczy. Jednak wtedy nie byliśmy ze sobą... Mógł sobie robić co chce.

Gdy chłopak zniknął z mojego pola widzenia poszłam do sali matki.

Leżała tam przykuta do łóżka. Patrzyła za okno. Nigdy jeszcze nie była w szpitalu z tak poważnego powodu.

-- Mamo? - gdy usłyszała mój głos obruciła głowę w moją stronę. Odziwo na jej twarzy widniał nieśmiały uśmiech.

-- Chodź tutaj. Muszę Ci coś powiedzieć. - prędko zrobiłam o co prosiła i usiadłam na małym krzesełku szpitalnym. - Przyjechałam do ciebie bez ojca, ponieważ my już z sobą nie jesteśmy. Rozwiedliśmy się tydzień temu. To on tego chciał, nie ja. Jak się okazało miał kochankę od kąd skończyłaś 9 lat. Przez te wszystkie lata znikał po nocach, ponieważ spotykał się z tą zdzirą. Powiedział mi również, że nigdy mnie nie kochał i ożenił się ze mną dlatego, że jego ojciec mu kazał. - gdy opowiedziała mi całą historię, bardzo szybko znienawidziłam tatę. Dla mnie był to już obcy człowiek. Nie chciałam go już widzieć na oczy.

Nie pozwolę, aby mama przez niego cierpiała..