Be The Bride

IKA-NAPULO'G TULO

MEMORIES AND FEELINGS..

We both stared at each other. I don’t know what he meant by what he said, but I don’t want to ask either.

He smiled at me at tapos inilahad niya ang kamay niya. Nginitian ko rin siya at tapos hinawakan ang kamay niya. And we held each other’s hand while going back to tiya Josie’s house.

“Naku, isang banyo lang meron kami," biglang sabi ni tiyang nung sinabi kong maliligo kami ni Khy.

Nagkatinginan kami ni Khy.

“Okay lang tiyang sabay nalang kaming malig--URGH!” biglang aray niya kasi siniko ko siya sa tiyan.

Sinamaan ko siya ng tingin.

“Umayos ka pwede?” sabi ko at tumawa lang siya. Kainis.

Si tiyang naman ngiting-ngiti.

Nauna akong maligo at tapos sumunod siya. Pareho kaming naghanda kasi nga maglilibot kami. Iniwan niya muna ako sa loob ng kwarto para makapag-ayos. Nung handa na ako ay lumabas na ako at nakita ko siyang nag-aantay sa may sala. Nung nakita niya ako agad siyang tumayo and gave me an examining look from head to foot.

“So?” tanong ko to ask him how I look.

“Beautiful.” He smiled. “Very.”

Napangiti na rin ako. Inilahad niya ang kamay niya kaya hinawakan ko ito. Just for today, let’s lavish his touch. Because after this, I might never be able to touch him again like this.

We spent the whole day happily. As if kami lang yung nasa mundo. As if wala kami sa gitna ng magulong sitwasyon. I laughed, he laughed and we pretended like everything is fine, like the world is ours, like he is mine, and that I am his.

Nung nag-alas sais na ay pumunta kami sa baywalk. Umupo kami sa isang bench doon. Through the whole day, we never parted our hands. Kahit nangangalay na ako, never ako nagreklamo. Gusto ko sulitin ang bawat segundong pwede ko pa siyang hawakan.

Naramdaman kong inalis niya ang pagkakahawak sa kamay ko and then his hands went to my head, at isinandal niya ang ulo ko sa balikat niya.

“Do you remember this place? This bench?” tanong niya.

“Hmm?” I just said because I suddenly felt sleepy.

“This is where we first kissed.”

Napapikit ako. I tried to recall that day, and when I did, napangiti ako.

“This place really brings back memories," he said lowly.

“It also brings back feelings,” dagdag ko.

Naramdaman ko ang paghalik niya sa buhok ko.

“I really miss your smell Emi,” he said with honesty laced in his voice.

We stayed there silently. Just feeling the moment. The day is almost done, meaning, our day is almost done too.

Matagal kaming tahimik, nakasandal lang ang ulo ko sa balikat niya and his hand is on my shoulder.

“I missed you too Khy,” I suddenly said amidst our silence.

Hindi ko siya sinagot kagabi nung sinabi niyang na-miss niya ako. And I’m telling him now kasi baka wala na akong chance.

I felt his muscles stiffened. Umalis ako sa pagkakasandal sa kanya at tinignan siya sa mukha.

“Sobrang namiss kita. At kahit ngayong magkasama tayo, nami-miss pa rin kita.”

Hinawakan niya ang mukha ko. And then he hugged me. And I stopped myself from crying. I should not ruin this day. Dapat masaya ako sa araw na’to.

Sa karenderya ni tiya Marta kami naghapunan. At ang daming tao ang pumunta doon. Yung mga kakilala namin. Tuwang-tuwa sila kasi akala nila kami pa. And I am silently praying na sana nga kami pa.

Kaso hindi na.

Naglakad-lakad pa kami konti at nung nag 9 pm na ay naglakad na kami pauwi kila tiya Josie. My one hand is on his waist, tapos siya naman naka-akbay sa akin. We’re too close and too intimate, and I love it.

At tapos nung narating namin ang harap ng bahay ni tiya Josie pareho kaming napatigil.

“I really prayed this day would never end. But it did,” sabi niya.

Ako pinipigilan ko na ang sarili ko sa pag-iyak.

“Time is not ours Khy,” tanging sagot ko.

Tulog na sina tiya Josie kaya tahimik kaming pumasok sa bahay at pumanhik na sa kwarto. Nagpunas muna ako at siguro mga isang oras akong nag-stay sa banyo. Gusto ko pagbalik ko sa kwarto tulog na siya. Kasi hindi ko kayang harapin siya ngayon. Because I know I’ll cry hard.

Bumalik na ako sa kwarto and I gasped nung pagbukas ko sa pinto, he’s there, sitting on the bed, leaning on the bed’s headboard, arms crossed, as if he’s waiting for me to get back. Tinignan niya ako pagkapasok ko.

Akala ko tulog na siya.

“Do you really want to end this day without talking to me?” sabi niya.

Napalunok ako kasi nagbabadya ng tumulo ang mga luha ko.

“Today was a dream Khy. Nothing more. And tomorrow, we’ll wake up in this dream and find out it’s a nightmare.”

Lumapit ako sa kanya at umupo na rin sa kama.

“I’ll be a nightmare for you Khy.”

“Then why do I feel like I want to have that nightmare? Basta ikaw ang kasama..”

“Khy..”

Hinawakan niya ang kamay ko.

“Let me ask you again,” sabi niya kaya napatingin ako sa kanya. “Do you want to commit a sin with me?”

I got paralyzed. Hindi ako makagalaw. And all I see is him.

In between my fast beating heart, I answered him,

“Yes.”

Yah, baliw na ako. Bahala na..

He stopped for a moment and intently looked at my eyes. Bigla niyang hinigit ang braso ko dahilan para mapalapit ako sa kanya. He held my face with his right hand.

“Then let’s become sinners,” he said.

Then he leaned his face near mine, and before I knew it, I felt his lips touch mine.

Is it okay? Can we? Can we both become sinners?